แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 166

เซียวอวี้เห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ขยับ จึงเร่งเร้าอย่างหมดความอดทน

“ของประทานจากเรา ฮองเฮาไม่ยอมดื่ม?”

“มิใช่เพคะ เพียงแค่กำลังคิดว่า ในวังมีนกพิราบสื่อสารได้อย่างไร”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สะทกสะท้าน ไม่ได้ถูกเซียวอวี้หลอกให้พูดความจริงออกมา

เซียวอวี้จับจ้องมองดูนางด้วยแววตาเยือกเย็น

“นกพิราบสื่อสารตัวนั้น บินออกมาจากตำหนักหย่งเหอ ฮองเฮา เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?”

นอกจากนาง ภายในวังยังจะมีใครใจกล้าหาญเช่นนี้!

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองดูเขาด้วยแววตาแน่วแน่

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”

นกพิราบสื่อสารบินออกมาจากตำหนักหย่งเหอ ก็อาจเป็นไปได้ที่ถูกคนอื่นปล่อยมา

และในเมื่อถูกจับตอนที่บินออกไป ก็ไม่มีจดหมายลับใดตกอยู่ในมือของเซียวอวี้

แสดงว่าเซียวอวี้ ก็ไม่มีหลักฐานอย่างแน่นอน

แววตาเซียวอวี้เฉยเมย

“ดื่มน้ำแกงถ้วยนี้ลงไปก่อน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยกถ้วยน้ำแกงนั้นขึ้นมา แล้วก็ดื่มลงไปอย่างไม่พูดไม่จา

เหลียนซวงมองดูแล้วยังรู้สึกปวดใจ

นกพิราบสื่อสารขนดำตัวนั้น ถูกฮ่องเต้ทรราชต้มเสียแบบนี้แล้ว!

นี่ก็ว่าไปอย่าง ทำไมเขายังบีบบังคับให้พระนางดื่มอีก!

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีนิสัยสงบสุขุม

แม้ว่าในใจมีความเกลียดชัง บนใบหน้าก็ไม่เผยออกมาให้เห็น

นางดื่มน้ำแกงนกพิราบถ้วยนั้นจนหมด แล้ววางถ้วยว่างเปล่าไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาพูดขึ้นว่า

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงประทาน”

“กลับไป” เซียวอวี้ไม่มองดูนางอีก แม้ว่าผลการแข่งขันหมากรุกจะยังไม่ชัดเจนก็ตาม ก็ไม่มีอารมณ์เล่นต่อไปแล้ว

หลังเฟิ่งจิ่วเหยียนออกมาจากห้องทรงพระอักษร เฉินจี๋เข้ามารายงาน

เขามองดูถ้วยน้ำแกงนกพิราบที่ถูกดื่มจนหมด

“ฝ่าบาท นกพิราบสื่อสารตัวนั้น จัดการอย่างไรดี?”

แววตาเซียวอวี้เยือกเย็นชา

ฮองเฮาเลี้ยงนกพิราบสื่อสาร ไม่จัดเป็นปัญหาใหญ่

ทว่านางติดต่อกับคนด้านนอกวังบ่อยครั้ง ถือเป็นการกระทำผิดกฎในวัง

เห็นแก่ที่นางไม่ได้ก่อให้เกิดเป็นเรื่องใหญ่โต เขาไม่เอาเรื่องก็ได้

แต่คิดไม่ถึงว่า นางจะสุขุมแน่นิ่งขนาดนั้น

มิเพียงไม่ยอมรับว่านกพิราบสื่อสารเป็นของนาง ยังดื่มน้ำแกงนกพิราบลงไปได้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คนที่มีความคิดล้ำลึกเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจที่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ บีบบังคับทำให้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เดินไปถึงทางตัน

“ตักปีกของมัน โยนออกไปนอกวัง ปล่อยไปตามยถากรรม”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน