แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 176

หลังจากรุ่ยอ๋องมา เซียวอวี้ก็ไม่ได้อ้อมค้อมแต่อย่างใด เอ่ยถามเข้าประเด็นว่า

“เจ้ากับฮองเฮาแอบมีความสัมพันธ์ลับ ๆ หรือ?”

ฮ่องเต้ทรงมีอำนาจยิ่ง จนรุ่ยอ๋องผงกหัวอย่างนอบน้อม

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่เคยพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้ลุกขึ้น เดินลงมาจากที่สูง ยืนตรงหน้ารุ่ยอ๋อง เงาร่างอันสูงใหญ่ ปกคลุมจนมืดดำเป็นวงกว้าง

“เจ้ารู้จักขอบเขตเรื่องชู้สาวเป็นอย่างดีมาตลอด ย่อมจะไม่เสวนากับสตรีเกินงาม

“เหตุการณ์ในป่าหลวงครานั้น เรารู้สึกว่าระหว่างเจ้ากับฮองเฮาดูผิดปกติ

“หากเจ้าลงจากม้าเพื่อบอกทาง โดยระยะห่างทั่วไปแล้ว แม้นฮองเฮาจะดึงกริซออกมา ก็ไม่มีทางเข้าใกล้เจ้าได้

“เพียงเจ้าก้าวถอยหลัง ก็จะปลอดภัย

“แต่สิ่งที่เราเห็น เจ้าสองคนห่างกันเพียงสองก้าว

“นอกเสียจากว่า ฮองเฮาจะหันหลังมาแล้วเห็นเจ้า ยังตามแทงเจ้าต่อ

“เจ้าจะอธิบายเช่นไร”

คนที่เซียวอวี้ไว้ใจที่สุด คือรุ่ยอ๋อง

ดังนั้นตั้งแต่วันนั้นสังเกตเห็นความผิดปกติ ก็ไม่ได้เปิดโปงทันที

เขารอรุ่ยอ๋องมาอธิบายด้วยตัวเอง

ทว่า รุ่ยอ๋องก็ไม่ได้มากล่าวอะไร วันนี้ยังพูดคุยกับฮองเฮามากเกินงาม จึงไม่กลัวว่าหากข้าหลวงมาพบเห็น จะมีข่าวลือที่ไม่เป็นผลดีต่อเขาเผยแพร่ออกไปหรือไร!

ดวงตาของเซียวอวี้ก่อเกิดไอเย็น กล่าวอย่างคับแค้นใจอีกว่า

“ฮองเฮาเป็นเช่นไร เราไม่ใส่ใจอยู่แล้ว

“แต่เจ้าเป็นคนที่ใกล้ชิดเรามากที่สุด หากชื่อเสียงของเจ้าถูกทำลาย เพราะสตรีผู้นั้น…”

รุ่ยอ๋องโค้งคำนับ ประสานมือคารวะ

“กระหม่อมมีดีตรงไหน ถึงได้รับการปกป้องจากฝ่าบาทเช่นนี้

“วันนั้นในป่าหลวง กระหม่อมมิได้พูดความจริงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกผิด จึงอยู่ไม่เป็นสุขทั้งวัน

“แต่เป็นเพราะกระหม่อมรับปากฮองเฮาไว้ จึงไม่สามารถพูดได้

“ดังนั้น เชิญฝ่าบาทลงทัณฑ์กระหม่อมได้เลยพ่ะย่ะค่ะ!”

เขายอมถูกลงโทษ ก็ไม่ยอมพูดความจริงออกไป

เซียวอวี้กำมือเข้าหากันจนเป็นกำปั้น กระดูกนิ้วมือขึ้นข้อขาวเล็กน้อย

รุ่ยอ๋องเป็นคนจงรักภักดี รับปากไว้เช่นไรย่อมทำเช่นนั้น

ยามวันเยาว์ พวกเขาเคยร่วมฝึกวรยุทธ์ร่วมกัน เขาเคยหนีออกไปข้างนอกยามดึก รุ่ยอ๋องรับปากว่าจะไม่บอกท่านอาจารย์ แม้นจะถูกท่านอาจารย์เฆี่ยนตีจนไม้เรียวหักไปสามไม้ ทนเจ็บปวดจนเป็นลมล้มพับไป เขาก็ไม่หลุดปากพูดออกไปสักคำ

ดังนั้น ต่อให้ถามเขาต่อไปก็ไร้ประโยชน์

“ออกไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ” รุ่ยอ๋องถอยออกไปจากห้องทรงพระอักษรอย่างนอบน้อม เขาก้มหน้าลง นัยน์ตาฉายแววรู้สึกผิดหลายส่วน

ครั้งนี้คงต้องทำผิดต่อพี่สะใภ้แล้ว

แต่พี่สะใภ้ฉลาดถึงเพียงนั้น น่าจะหาวิธีรับมือได้อยู่

รุ่ยอ๋องออกไปได้ไม่นาน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ถูกเรียกตัวเข้ามา

เมื่อเผชิญกับคำถามเชิงตำหนิของเซียวอวี้ นางก็มีท่าทีเรียบนิ่ง

พอได้ยินว่ารุ่ยอ๋องยอมถูกลงโทษก็ไม่ยอมบอกความจริง นางพลันยิ้มเยาะในใจ

เขาหาได้จงรักภักดีที่ไหน คิดจะเอาตัวรอดคนเดียว แล้วโยนปัญหายาก ๆ มาให้นางชัด ๆ

นางก้าวไปยืนข้างหน้า

“ฝ่าบาท ความจริงก็คือ หม่อมฉันกำลังตรวจสอบเรื่องที่จิ้งกุ้ยเหรินถูกวางยาพิษ พบว่าสาวใช้นามว่าหลิ่วซวี่เคยเป็นคนของรุ่ยอ๋อง

“หม่อมฉันเคลือบแคลงใจ แต่มันเกี่ยวกับชื่อเสียงของจิ้งกุ้ยเหริน จึงมิสามารถตรวจสอบอย่างเปิดเผย ทั้งเกรงว่าฝ่าบาทจะทรงคิดว่าหม่อมฉันอิจฉาริษยา จึงอยากใส่ร้ายจิ้งกุ้ยเหริน ดังนั้นจึงลองหยั่งเชิงรุ่ยอ๋องอย่างลับ ๆ ก่อนโดยการนัดหมายเขาไปที่ป่าหลวง”

เซียวอวี้ได้ฟังนางพูดเช่นนี้ ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง