แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 178

ภายในศาลาริมทะเลสาบหลวง สายลมพัดโชยแผ่วเบา

ภาพทิวทัศน์อันงดงามและสงบถึงเพียงนี้ ก็มิอาจปัดเป่าอารมณ์คุกรุ่นของฮ่องเต้ให้จางหายได้

เซียวอวี้ยืนหันหลังให้เฟิ่งจิ่วเหยียน หันหน้าไปทางทะเลสาบหลวง ใช้มือไขว้หลังเอาไว้

เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ ราวธารน้ำแข็งตกผลึก

“ฮองเฮาพูดจาเหลวไหลจนเคยชิน ควรลงน้ำเรียกสติหน่อย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบกลับอย่างจริงจัง

“หม่อมฉันคิดว่า ฝ่าบาทไม่เต็มใจจะประนีประนอมกับไทฮองไทเฮา โดยการโปรดปรานจิ้งกุ้ยเหรินตามคำเรียกร้องของนาง ภายใต้สถานการณ์คับขันเช่นนั้น จำต้องเลือกวิธีที่แก้ไขปัญหาได้ในครั้งเดียว

“หากหม่อมฉันสื่อสารผิด หม่อมฉันจะไปอธิบายให้ไทฮองไทเฮาอย่างชัดเจน ว่าอาการของท่านหายดี…”

สายตาของเซียวอวี้ดุดันถมึงทึง

หายดีอะไร? เขาไม่ได้ป่วยด้วยซ้ำ!

หากนางกลับไปพูดจาเหลวไหลอีกครั้ง มีแต่จะทำให้มันเลวร้ายขึ้น

“พอได้แล้ว!”

เซียวอวี้ถึงแม้ว่าจะโกรธ ทว่าก็ต้องยอมรับว่า พอฮองเฮาพูดเช่นนั้นกับไทฮองไทเฮาแล้ว มันช่วยเขาลดปัญหาไปได้ไม่น้อย

แม้นจะเป็นวิธีที่สร้างความเสียหายให้แก่ตนเองไปหน่อย แต่เขาก็ต้องรักษาสัญญา

“โทษหักเบี้ยเงินหนึ่งปีของเจ้า เราละเว้นให้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่แสดงอาการดีใจหรือขุ่นเคือง

“เพคะ”

……

ณ ตำหนักฟางเฟย

มู่หรงฉานจัดดอกไม้ในแจกัน ส่วนชิวหงผู้เป็นสาวใช้ยืนพัดวีอยู่ข้าง ๆ

ชิวหงเกิดในจวนตระกูลมู่หรง หลังจากที่หลิ่วซวี่ถูกนำตัวเข้ากรมลงทัณฑ์ ชิวหงก็กลายมาเป็นนางกำนัลคนสนิทของมู่หรงฉานแทน

นางรู้เรื่องราวในพระราชวังตั้งแต่แรก จึงกล่าวอย่างตื่นตาตื่นใจ

“กุ้ยเหริน ที่ฮองเฮาได้ร่วมเรือนหอกับฝ่าบาท เป็นเพราะไทฮองไทเฮาเร่งรัดเพคะ

“ฮ่องเต้ผู้นี้ดูเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่จริง ๆ แล้วทรงกตัญญูรู้คุณอย่างมาก ย่อมเชื่อฟังไทฮองไทเฮาเป็นอย่างยิ่ง

“ในเมื่อนางพูดว่า จะทำให้ฝ่าบาทโปรดปรานท่าน ก็ต้องเป็นอย่างที่นางพูดแน่นอนเพคะ”

ตอนนี้ฝ่าบาทเสด็จไปที่ตำหนักหวั่นโซ่วแล้ว ไม่แน่ประเดี๋ยวหลิวกงกงคงมารายงานที่ตำหนักฟางเฟย ให้กุ้ยเหรินเตรียมพร้อมเข้าร่วมบรรทมกับฝ่าบาทในคืนนี้ก็เป็นได้

อยู่ในวัง ต้องมีผู้ที่พึ่งพาได้ถึงจะดี

มู่หรงฉานตัดดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาออก ด้วยสีหน้าสงบนิ่งอ่อนหวาน

“ข้าเพียงหวังให้ไทฮองไทเฮากลับวังมาได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาคนในครอบครัว อย่าให้เรื่องของข้า ทำให้ผู้อาวุโสเช่นนางต้องวุ่นวายใจเลย”

ชิวหงกล่าวอย่างนอบน้อม

“กุ้ยเหริน ความปรารถนาสูงสุดของไทฮองไทเฮา คือการทำให้จวนตระกูลมู่หรงกลับมารุ่งเรืองเหมือนคราวที่หรงเฟยยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นรูปลักษณ์หน้าตาอย่างท่าน หากไม่ได้รับความโปรดปราน ก็คงเป็นการปล่อยของดีงามให้เสียหมด”

มู่หรงฉานกำดอกไม้ที่ตัดไว้ในมือ

“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบหรอก

“หากฝ่าบาทฝืนใจโปรดปรานข้า เพียงเพราะอยากสนองความต้องการของผู้อาวุโส มันเป็นผลดีกับข้าตรงไหน? กลัวว่าผลลัพธ์ที่ได้จะตรงข้ามกับที่คาดคิดเอาไว้ พลอยทำให้ไทฮองไทเฮาเดือดร้อนถูกฝ่าบาทตัดขาดการมีปฏิสัมพันธ์ไปด้วย เช่นนั้นเราก็จะสูญเสียที่พึ่งสำคัญไป”