แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 186

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบเฉย

นางกลับเมืองหลวงในคราวนี้พกอาวุธติดตัวมาด้วยไม่กี่ชิ้น มีกริช ทวนยาวถอดประกอบได้ และแส้เก้าท่อน ทั้งหมดถูกเก็บไว้ในกล่องเดียวกัน

นางไม่ขาดแคลนอาวุธ ในตัวยังพกเข็มเงินชุดหนึ่ง รวมทั้งอาวุธลับ

ฉะนั้นแม้เหลียนซวงจะลืมนำมาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

ทว่า ในวังผู้คนพลุกพล่าน

หากคนที่มีเจตนาแอบแฝงล่วงรู้ เรื่องราวกลับจะยุ่งยาก

เฟิ่งจิ่วเหยียนถามด้วยน้ำเสียงขรึม

“เจ้าวางกล่องใบนั้นไว้ที่ใด?”

เหลียนซวงคิดไปคิดมาและตอบอย่างมั่นใจว่า

“บ่าวลืมหยิบมา มันก็น่าจะอยู่ที่เดิมเพคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนดูคลายกังวล

นางหยิบถ้วยชาขึ้นมา “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร”

กล่องใบนั้นนางเป็นคนนำไปวางเอง ตำแหน่งมิดชิด จึงไม่น่ามีคนสังเกตเห็น

วัดต้าเจามีคนนิยมมากราบไหว้มากมาย

ทว่าก็มีคำสั่งห้ามออกจากเคหสถานยามวิกาลเช่นเดียวกับวัดอื่น ๆ

พอตกกลางคืน ประตูและหน้าต่างจะถูกปิด ไม่รับผู้ที่มากราบไหว้ และไม่ให้ผู้ใดออกมาเดินอยู่ด้านนอก

ห้องที่เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งทำสมาธิ ในยามปกติแทบจะไม่มีคนมารบกวน

หลังอาหารมื้อเย็น

เฟิ่งจิ่วเหยียนกระโดดปีนข้ามกำแพงหนีออกจากวัดโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

เหลียนซวงถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง นางมองไปยังทิศทางที่ฮองเฮาหายไปด้วยสีหน้ากังวล มือข้างหนึ่งกำชายเสื้อไว้ด้วยความกระวนกระวาย

ขอสวรรค์ปกป้องให้ฮองเฮากลับมาอย่างปลอดภัย

......

ณ สถานที่พักแรมด้านนอกใกล้ประตูเมือง

เฟิ่งจิ่วเหยียนและอู๋ไป๋นัดพบกันที่นี่

ฝ่ายหลังมารออยู่นานแล้ว เขานำม้าพันธุ์ดีที่เพิ่งซื้อมาส่งให้เฟิ่งจิ่วเหยียน สีหน้าแสดงความโศกเศร้า

เฟิ่งจิ่วเหยียนกวาดสายตามองไปด้านหลัง พร้อมขมวดคิ้ว: “มีม้าอยู่ตัวเดียว แล้วเจ้าจะขี่อะไร?”

ในยามนั้น ดวงตาของอู๋ไป๋พลันสว่างวาบ

เขาชี้มาที่ตนเอง

“แม่ทัพน้อย ข้า ข้าสามารถไปกับท่านได้อย่างนั้นหรือ?”

เขาคิดว่า แม่ทัพน้อยจะทิ้งให้เขาอยู่สืบหาเรื่องราวของบุรุษลึกลับอีก

เฟิ่งจิ่วเหยียนถามกลับ

“มีสิ่งใดอีกรึ?”

“แต่...ข้าขี่ม้าไม่เร็วเท่ากับท่าน เกรงว่าจะทำให้ท่านเสียเวลา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตบที่ไหล่เขา พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น

“อู๋ไป๋ รีบกลับไป แค้นต้องชำระ”

อู๋ไป๋รีบประสานมือ และตอบด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ขอรับ!”

......

ณ รัฐเหลียง

ฮ่องเต้เหลียงผู้อาวุโสนอนเอนกายอยู่บนตั่งคนงาม หรี่ตาพริ้มอย่างสบายใจ

ทันใดนั้นมีรายงานเร่งด่วนดังมาจากด้านนอก

“ทูลรายงาน! ฝ่าบาท หนานฉีออกหนังสือท้ารบ ต้องการจะสู้รบกับพวกเราจนถึงที่สุด!”

ฮ่องเต้เหลียงลุกขึ้นนั่งทันที ดวงตาขุ่นมัวของเขาเบิกกว้าง จ้องมองสายลับผู้นั้นด้วยความไม่เชื่อ

“หนังสือเจรจาสงบศึกถูกส่งไปแล้วหรือไม่? เราเขียนอย่างชัดเจนว่า จะมอบทองคำหมื่นตำลึง และสาวงามสามพันคนให้กับพวกเขา เหตุใดฮ่องเต้ฉีถึงยังต้องทำสงคราม?”

สายลับก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน เขารู้เพียงว่านี่คือข้อสรุปที่เกิดขึ้นในฝั่งหนานฉี

ฮ่องเต้เหลียงผลักสาวงามที่อยู่ข้างกายออกไป “รีบไปเชิญอัครมหาเสนาบดีมา!”

ผ่านไปไม่นาน อัครมหาเสนาบดีก็มาถึง

ฮ่องเต้เหลียงรีบเข้าไปต้อนรับเขา

“ท่านอัครมหาเสนาบดี แย่แล้ว! เจ้าคงได้ยินแล้ว? หนานฉีไม่ยอมรับการเจรจาสงบศึก และต้องการสู้รบกับเราต่อไป!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน