แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 188

ราชทูตรัฐเหลียงท่าทางเย่อหยิ่ง เขาเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อมว่า

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง หากท่านไม่ถอยทัพ ก็ทำได้แค่เก็บศพของแม่ทัพเมิ่งเท่านั้น ถึงแม้จะชนะการสู้รบในครั้งนี้ แต่ไม่มีบิดาของเจ้า ชีวิตนี้จะขมขื่นปานใด

“ข้าขอพูดบางประโยคที่ฟังแล้วไม่รื่นหูนัก ดินแดนที่สู้รบกันแห่งนี้ ไม่ได้มีไว้เพื่อท่านเลย”

“เฉียวม่อที่สวมหน้ากากผู้นี้ ลักษณะท่าทางคล้ายเฟิ่งจิ่วเหยียนในอดีต

นางลุกขึ้นยืน ดวงตาทั้งคู่ที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากเต็มไปด้วยความแค้น

“ฝ่าบาทมีรับสั่งว่า หนานฉีของเราจะต้องสู้รบจนถึงที่สุด เชิญราชทูตกลับไปเถอะ ข้าไม่อาจถอนกำลังทหารเพื่อช่วยบิดาได้!”

ในแง่หนึ่งเหล่าทหารชื่นชมความกล้าหาญของนาง แต่ในอีกแง่หนึ่งก็ไม่อาจทนเสียสละแม่ทัพเมิ่ง รวมถึงเหล่าทหารที่ถูกจับไปพร้อมกัน

ทว่าอยู่ต่อหน้าราชทูตรัฐเหลียง พวกเขาก็ต้องทำตามเฉียวม่อ

“สู้จนตัวตายและไม่ถอยทัพเด็ดขาด!”

“ใช่แล้ว ไม่ถอยทัพเด็ดขาด!”

ราชทูตเห็นพวกเขาแต่ละคนเป็นเช่นนี้จึงหัวเราะด้วยความโกรธ

เขายกนิ้วโป้งให้เฉียวม่อ และเอ่ยประชดประชันว่า

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง ท่านเป็นลูกกตัญญูจริง ๆ!”

เมื่อพูดจบประโยค ราชทูตก็เดินออกไป

ไม่ว่าเขาจะเดินผ่านไปบริเวณใด ทหารทั้งสองฝั่งต่างจ้องมองเขาด้วยความเคียดแค้น แทบอยากฉีกเขาทั้งเป็น

ราชทูตเร่งเดินไปตลอดทาง เมื่อถึงทางออกของค่ายทหาร เขาถ่มน้ำลายลงพื้น และไม่ลืมที่จะตะโกนว่า

“พวกเจ้ารอเก็บศพเถอะ!”

หลังจากราชทูตกลับไป เฉียวม่อก็คุกเข่าอยู่นอกกระโจมอาจารย์หญิง

“ท่านแม่ ลูกอกตัญญู ไม่สามารถช่วยท่านพ่อได้!”

ในสายตาของคนนอก เมิ่งสิงโจวเป็นบุตรชายแท้ ๆ ของผู้อาวุโสทั้งสอง

เหล่าทหารเห็นเหตุการณ์ ก็คุกเข่าอยู่ด้านนอกพร้อมกับนางด้วย

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ฮูหยินเมิ่งจึงเดินออกมา

นางสวมชุดสีขาว ลักษณะท่าทางดูสุขุมสง่างาม

สายตาจับจ้องไปที่เฉียวม่อซึ่งเป็นผู้นำ มุมปากกระตุกเล็กน้อย

“สู้จนตัวตาย ใช่แล้ว เจ้าเป็นบุตรที่ดีของหนานฉี

“หากสามีข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีความมุ่งมั่นเช่นนี้ ต่อให้ต้องพลีชีพเพื่อแคว้น ก็จะไม่กล่าวตำหนิใด ๆ”

เฉียวม่อเงยหน้าขึ้น น้ำตาเอ่อคลอในดวงตา

“ท่านแม่...”

ฮูหยินเมิ่งไม่มองนางอีกเลย หันหลังและกลับไปที่กระโจม

หลังจากเงียบงันอยู่นาน รองแม่ทัพก็ช่วยประคองเฉียวม่อขึ้นมา

“สิงโจว เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จงเดินหน้าต่อเถอะ

“ท่านแม่ของเจ้าเป็นสตรีดีงามที่คำนึงถึงความถูกต้อง นางคงไม่ตำหนิเจ้าหรอก

“ตอนนี้กองทัพของเราราบรื่นไร้อุปสรรค ทหารหนึ่งแสนนายกำลังจะมาถึงชายแดนเหนือ เราควรมาหารือกันว่าจะโจมตีเมืองหลวงของรัฐเหลียงอย่างไร เพื่อไม่ให้การเสียสละของบิดาเจ้าสูญเปล่า”

เฉียวม่อเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง นางก้มหน้าลงและหลั่งน้ำตา

ทว่านางยังคงฝืนเข้มแข็ง

“ใช่ จัดการกับรัฐเหลียง!”

ภายในกระโจม

ฮูหยินเมิ่งนั่งอยู่ที่นั่น และอ่านตำราอย่างเงียบ ๆ

สาวใช้ท่าทางร้อนใจ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

“นายหญิง ท่านไม่สนใจความเป็นความตายของท่านแม่ทัพจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”

แม่ทัพน้อยไม่ใช่คนเช่นนั้น แม้เขาจะคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม แต่จะไม่เสียสละคนนับหมื่นเพื่อชัยชนะยิ่งใหญ่...

ครั้งนี้เหตุใดจึง...

ฮูหยินเมิ่งใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาบนใบหน้าของสาวใช้ และยิ้มอย่างอ่อนโยน

“หลีฮวา เด็กโง่เอ๋ย เจ้าจะกังวลไปไย ค่ายทหารมีคนตั้งมากมาย”

“คนตั้งมากมาย แต่ไม่มีผู้ใดช่วยท่านแม่ทัพได้!” สาวใช้หลีฮวาร้องไห้ฟูมฟาย

ฮูหยินเมิ่งเม้มริมฝีปากแน่น ไม่เอ่ยสิ่งใด และมองออกไปนอกกระโจมอย่างหม่นหมอง

......

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน