แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 195

ระยะทางระหว่างวังหลวงกับวัดต้าเจาใช้เวลาเกือบสองชั่วยาม

หลิวซื่อเหลียงกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ฝ่าบาท ฮองเฮาทรงกักตนสวดมนต์ บ่าวไม่อาจเข้าพบพระนางได้ ได้พบเพียงข้าหลวงเหลียนซวง นางบอกว่าพระนางสบายดีทุกอย่าง ไม่ขาดอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้เลิกคิ้วคมดุจกระบี่ขึ้น

“สวดมนต์ยังต้องกักตน?”

นางกำลังทำอะไรอยู่กัน

ณ วัดต้าเจา

เหลียนซวงใจเต้นรัวตึกตักตึกตัก

นางรีบปิดหน้าต่างอาราม กลัวว่าจะมีคนรู้...ว่าฮองเฮาไม่ได้ทรงประทับอยู่ที่นี่

“ฮองเฮา ท่านรีบเสด็จกลับมาเถิดเพคะ...”

ฝ่าบาทก็ทรงแปลกยิ่ง อยู่ ๆ จะส่งคนมาทำไม? คงไม่ใช่ว่ารู้สึกสงสัยหรอกนะ?

......

การรบระหว่างแคว้นหนานฉีกับรัฐเหลียงนั้นกำลังเป็นไปอย่างคึกคักยิ่ง

ผ่านไปไม่กี่วันก็มีรายงานส่งเข้ามาที่เมืองหลวงแคว้นหนานฉีอีก

“รายงาน! ฝ่าบาท แม่ทัพน้อยเมิ่งใช้กำลังพลสามสิบนายบุกยึดหุบเขาชุ่ยซานได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ข่าวนี้สร้างความตกตะลึงให้กับเหล่าขุนนางเป็นอย่างยิ่ง

สามสิบคน?!!

“ฝ่าบาท นี่ต้องเป็นการหลอกลวงแน่พ่ะย่ะค่ะ! สามสิบคนจะยึดดินแดนอันตรายอย่างหุบเขาชุ่ยซานมาได้อย่างไรกัน!”

ถ้าสามหมื่นยังพอว่า!

น้อยคนนักที่เซียวอวี้จะรู้สึกนับถือ เมิ่งสิงโจวนับว่าเป็นคนนึง

อายุยังน้อยก็สร้างคุณูปการทางการทหารได้ถึงเพียงนี้ หรือสวรรค์จะคุ้มครอง แคว้นหนานฉีจึงมีแม่ทัพชั้นยอดถึงเพียงนี้

เมื่อบ้านเมืองหนึ่งยินดีปรีดา อีกแห่งย่อมกลัดกลุ้ม

ราชสำนักของทางด้านรัฐเหลียงนั้นกลับเละเทะราวกับโจ๊กหม้อหนึ่ง

ฮ่องเต้เหลียงนั้นแก่ชราแล้ว อารมณ์ก็ร้ายขึ้นทุกวัน

เขาตบลงบนที่วางแขนของบัลลังก์มังกรอย่างโกรธเกรี้ยวจนแทบเต้นเร่า ๆ

“ต้องการทหาร เราก็สั่งโยกย้ายกำลังพลแล้ว! ต้องการทองคำไปจ้างนักฆ่า เราก็ให้แล้ว!

“พวกเจ้าใครบอกเราได้บ้าง หุบเขาชุ่ยซานใหญ่ขนาดนั้น ทหารอารักขามากมายเพียงนั้น เมิ่งสิงโจวมีเพียงทหารสามสิบนาย เขาชนะได้ยังไงกัน!!

“หรือพวกเจ้าคิดว่าเราชราจนเลอะเลือนไปแล้ว ดังนั้นเลยปลอมแปลงข่าวมาหลอกเรา พวกเจ้าอยากจะให้เราโมโหจนตาย จะได้ครองตำแหน่งฮ่องเต้นี่ใช่หรือไม่!”

เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างก้มศีรษะลงต่ำ “ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

อัครเสนาบดีที่อยู่ด้านหน้าสุดสีหน้าซีดขาว ท่าทางราวกับถูกทุบตี นัยน์ตาเต็มไปด้วยความงุนงง ปากอ้าค้างอยู่นาน

“อัครเสนาบดี! เจ้าพูดสิ!” ทันใดนั้นฮ่องเต้เหลียงก็เรียกเขา

อัครเสนาบดีเงยหน้าขึ้นทันทีจากนั้นก็คุกเข่าลงอย่างรีบร้อน

“กระหม่อมยินดีส่งคืนตราอัครเสนาบดี แล้วออกรบปกป้องเมืองด้วยตนเอง! ร่วมเป็นร่วมตายกับแม่ทัพและเหล่าทหารหาญพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าขุนนางร้องคร่ำครวญ

รูม่านตาฮ่องเต้เหลียงหดลงในทันที

คนที่เขาเชื่อถือและพึ่งพาที่สุดก็คืออัครเสนาบดี

นี่เป็นเพราะอัครเสนาบดีชรามากแล้ว หรือเป็นเพราะเมิ่งสิงโจวนั่นเก่งกาจเกินไปกันแน่ อัครเสนาบดีจึงพ่ายแพ้ให้กับเขาถึงหลายครั้งหลายครา

“เจ้าลุกขึ้นมาเถิด ด้วยวัยของเจ้าจะออกไปคุ้มกันเมืองได้อย่างไรกัน”

อัครเสนาบดีลุกขึ้นยืน ทว่าเข่าทั้งสองข้างสั่นเทา