ภายใต้หน้ากาก ดวงตาทั้งสองข้างของเฟิ่งจิ่วเหยียนแดงก่ำ
บุตรชายของท่านอาจารย์...เมิ่งสิงโจวตัวจริงนั้นได้ตายจากไปนานแล้ว
นี่คือเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดของท่านอาจารย์และอาจารย์หญิง
เจ้าคนสกุลซุนนี่ สมควรตาย!
แม่ทัพซุนรีบตะเกียดตะกายลุกขึ้นมา แล้วมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้า...นี่เจ้ากล้าถีบข้ารึ?!”
แม่ทัพที่เหลือล้วนมายืนอยู่กับแม่ทัพซุน “เมิ่งสิงโจว ถึงอย่างไรพวกเราก็ล้วนเป็นผู้อาวุโสของเจ้านะ เจ้า..”
“ถีบได้ดี!” ฮูหยินเมิ่งพลันเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่แฝงความเย็นชาอย่างลึกล้ำ
แม่ทัพเมิ่งเห็นฮูหยินมาจึงรีบเดินเข้าไปหา
“ฮูหยิน ยามนี้ท่านอย่าเพิ่งสร้างเรื่องเพิ่มเลยนะ”
ฮูหยินเมิ่งผลักสามีออกไป แล้วเดินไปอยู่ข้างกายเฟิ่งจิ่วเหยียน เผชิญหน้ากับเหล่าแม่ทัพที่ทำท่าว่าตนเหนือกว่าแล้วหัวเราะเย็น ๆ ทีหนึ่ง
“สิงโจวของเราขจัดคนชั่วพิทักษ์ราษฎร ทำความผิดที่ไหนกัน? กลับเป็นพวกเจ้าที่แยกแยะถูกผิดไม่เป็น พอยึดเมืองชวนได้ก็ไปทำเรื่องอย่างโจรชั้นต่ำ ทำลายชื่อเสียงแม่ทัพและทหารของหนานฉีเราเสื่อมเสีย
“สิงโจว เจ้าเขียนเรื่องนี้รายงานฝ่าบาท ให้พระองค์ได้ทรงทราบว่าทหารพวกนี้ทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้!”
เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบเสียงหนักแน่น
“ขอรับ ท่านแม่”
ฝูงชนรีบกระจายตัวออกห่างจากแม่ทัพซุน
“ฮูหยินเมิ่ง ท่านแม่ทัพน้อย เข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย”
รอยยิ้มของฮูหยินเมิ่งเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนนุ่มนวล เปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้ากระดาษเสียอีก
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”
คนอื่นต่างรีบปลีกตัวออกไป เหลือเพียงแม่ทัพซุนเพียงผู้เดียว
แม่ทัพซุนกุมท้องและเอวที่โดนถีบ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด
“พวกเจ้ากลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว!”
สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นเยียบ
“กองทัพใต้ถอนทัพออกจากเมืองชวนทันที”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม่ทัพซุนพลันระเบิดความโกรธออกมา
“ถือสิทธิ์อะไร! พวกเราบุกโจมตีเข้ามาด้วยกัน ผลงานใหญ่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ยามนี้คิดจะไล่พวกเราไป? ข้าไม่ไป!”
เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงคอเสื้อของเขาแน่น หน้ากากสะท้อนแสงอันเย็นชาหนาวเหน็บ ผนึกความอบอุ่นในห้องไปจนหมด
“ไป!”
เพียงแค่คำคำเดียว ก็ทำให้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น
คนฉลาดต้องรู้จักยอมถอยเมื่อเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แม่ทัพซุนโมโหจากไปอย่างเดือดพล่าน
ทว่าเรื่องที่จะให้เขาถอนตัวออกจากการโจมตีเมืองหลวงรัฐเหลียงนั้น เขาไม่มีทางรับปากเด็ดขาด
เมื่อกลับถึงกระโจมของค่ายตน กุนซือก็ช่วยเขาออกความคิดเห็น
“เมิ่งสิงโจวนั้นมีอำนาจในการสั่งการทั้งกองทัพ จะใช้ไม้แข็งกับเขาไม่ได้
“นี่ก็ใกล้จะเข้าโจมตีเมืองหลวงของรัฐเหลียงแล้ว เราจะยกให้เป็นผลงานของคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด”
แม่ทัพซุนขมวดคิ้วแน่นจนเป็นรูปตัวอักษรชวน[1]
เป็นเรื่องจริงที่ขุนนางใหญ่ย่อมใช้อำนาจบีบคั้นคนได้

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
เติมเหรีญญไป 500 เหรียญ เริ่มกดซื่อตอน จาก 223 มาถึงตอน 227 = 5 ตอน 40 เหรัยญ แต่ตอนนี้มีเหรียญคงเหลือ 444 เหรียญ และเปิดอ่านย้อนหลังไม่ได้ ช่วยแก้ไขด้วยค่ะ...
สนุกดี แต่ใช้บัตร์เติมเงินเอไอเอสไม่ได้ ขอบคุที่ให้อ่าน...