แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 198

ภายใต้หน้ากาก สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนแข็งทื่อ เพราะชั่วพริบตาหนึ่งใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นกลายเป็นใบหน้าของเวยเฉียง...

เด็กสาวนางนั้นไร้อาภรณ์คลุมกาย ร่างกายฟกช้ำไปทั้งร่าง

เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากหว่างขา ร่างของนางกระตุกอย่างเจ็บปวดก่อนตาย ดวงตาสองข้างเบิกมองแม่ทัพน้อยที่เพิ่งลงจากหลังม้า

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร นางถอดเสื้อคลุมนำมาคลุมปิดร่างของเด็กสาวเอาไว้ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยความหนาวเหน็บอย่างที่สุด

เด็กสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้ามือของนางไว้ เล็บจิกลึกลงไปที่หลังมือของนาง ระบายความโกรธเกลียด

เมื่อเปิดปาก เลือดสด ๆ ก็ไหลทะลักออกมาจากปากของนาง

“ทำ...ไมกัน...”

แล้วสุดท้ายนางก็ตายจากไปท่ามกลางความเกลียดชังและความสงสัย

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น

เมื่ออู๋ไป๋เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเงาร่างที่ลุกลี้ลุกลนของทหารหลายคน เพียงแค่สบตาก็รีบหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนช่วยลูบปิดดวงตาทั้งสองข้างให้เด็กสาวที่ตายตาไม่หลับคนนั้น จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในหอสุรา

อู๋ไป๋รีบติดตามไปด้านหลังแล้วจัดการลงกลอนประตูด้วยท่าทีที่ดูเป็นธรรมชาติเป็นอย่างมาก

ภายในหอสุรา ทหารเหล่านั้นบางคนกำลังจัดเสื้อผ้าอย่างลุกลี้ลุกลน บางคนนั่งกินเนื้อดื่มสุรากันอย่างใจเย็น ยังมีบางคนเพิ่งลงมาจากชั้นสอง มือจับกางเกงเอาไว้ ไม่รู้สายคาดเอวหลุดไปที่ใด

อันธพาลไร้สมองคนหนึ่งในหมู่พวกเขาถามอย่างอวดดีว่า “แม่ทัพน้อยก็มาดื่มเหล้าหรือ? เถ้าแก่ ยังไม่ยกสุรามาอีก!”

ชิ้งงง

ดาบถูกชักออกจากฝัก มันบินไปทางคนเหล่านั้นที่เพิ่งลงมาจากชั้นสองราวกับมีดวงตา

จากนั้นก็แทงลงไปบนแผ่นไม้ข้างหน้าเท้าของพวกเขา บีบให้พวกเขาหยุดอยู่กับที่

เมื่อคนอื่นเห็นสถานการณ์ต่างก็พร้อมใจกันลุกขึ้นยืน แล้วมองอย่างกรุ่นโกรธไปที่ศัตรูคนเดียวกัน

อันธพาลไร้สมองที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดกำเริบเสิบสานเป็นอย่างมาก

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง! เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนหนาวเหน็บราวกับจะฆ่าคนได้

“คนที่ชนะข้า สามารถออกไปจากประตูนี้ได้”

งั้นพูดอีกอย่างก็คือไม่ให้ออกไปงั้นสิ?

พอทุกคนได้ยินประโยคนี้ต่างก็มองหน้ากัน

อย่าฟังที่ก่อนหน้านี้พวกเขาคลางแคลงใจในความสามารถของเมิ่งสิงโจว หากต้องสู้กันขึ้นมาล้วนไม่มีใครกล้าพอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนปลดปลอกข้อมือออก

เมื่ออู๋ไป๋เห็นเช่นนี้ ใบหน้าก็เผยถึงความกังวล

นี่จะต่อสู้กับพวกเค้าโดยไม่ใช้อาวุธหรือ!

“ท่านแม่ทัพน้อย...”

เจ้าอันธพาลไร้สมองของกองทัพใต้นั่นตะโกนขึ้นเสียงดัง “ลุยกันเลย”

ทว่าจากนั้นคนที่พุ่งออกไปกลับมีเขาเพียงคนเดียว

เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้มือเดียวกุมคอของเขาเอาไว้แล้วกดลงบนโต๊ะ

ร่างกายส่วนบนของเขาทั้งหมดแนบติดอยู่กับโต๊ะ ขาสองข้างห้อยโตงเตง หายใจแทบไม่ออก เขาพูดขึ้นอย่างติด ๆ ขัด ๆ

“แม่...แม่ทัพซุน เป็นลุง ลุงแท้ ๆ ของข้า! หากเจ้า...ฆ่าข้าล่ะก็ เขาต้องไม่ปล่อยเจ้าไว้แ...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบตะเกียบข้างนึงขึ้นมา แล้วแทงลงไปตรงหว่างขาของเขา

จากนั้นก็มีเสียงร้องราวกับหมูถูกเชือดดังขึ้นในหอสุรา

บุรุษที่ถูกทำให้สูญเสียความเป็นชายบิดขดตัวตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวอยู่บนโต๊ะ