แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 202

กองทัพใหญ่หนานฉีชนะทุกศึก โจมตีมิเคยพลาด กรีธาทัพขึ้นเหนือสู่เมืองหลวงรัฐเหลียง ด้วยขวัญกำลังใจเหลือล้น

กองทัพใหญ่รัฐเหลียงต่อต้านอย่างดึงดัน ทว่า ยังคงถูกล้อมทุกด้าน ได้แต่มองดูสหายนักรบที่อยู่รอบกายล้มลงทีละคน ความสิ้นหวังแผ่ซ่านทั่วร่าง

ตูม——

ประตูเมืองที่แข็งแกร่งถูกกระแทกให้เปิดออก

กองทัพแนวหน้าของหนานฉีบุกเข้ามา พร้อมเสียงร้องคำราม

“ทำลายรัฐเหลียง! จับตัวฮ่องเต้เหลียง!”

บนหอประตูเมือง

อัครเสนาบดีรัฐเหลียงนำทัพออกไปต่อต้านด้วยตนเอง

ในยามที่เห็นศัตรูถาโถมเข้ามาดุจเมฆทมิฬ และเมื่อเห็นแม่ทัพน้อยผู้สวมหน้ากากควบอาชานั้น มือของเขาก็สั่นระริกอย่างหนัก

มาแล้ว

นั่นคือเมิ่งสิงโจว!

ในช่วงเวลาหนึ่ง เขารู้สึกว่าพวกเขาได้สบสายตากันด้วย

หลังจากนั้นจึงสั่นสะท้านทั้งกาย

“อัครเสนาบดี ระวัง!”

ทหารนายหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา ได้สกัดกั้นการโจมตีที่ถึงแก่ชีวิตให้เขา

อัครเสนาบดีล้มลงกับพื้น ได้แต่มองดูธงประจำกองทัพรัฐเหลียงถูกปลดลง และถูกแทนที่ด้วยสัญลักษณ์ของแคว้นหนานฉี

เขาแผดเสียงคำรามด้วยหัวใจที่ไม่ยินยอม

ทหารหนานฉีกลุ่มหนึ่งล้อมจับเขาไว้ทั้งเป็น และกุมตัวไปไว้ต่อหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียน

“เมิ่งสิงโจว เหตุใดจะต้องทำถึงขนาดนี้! ต่อให้เจ้าสร้างความดีความชอบในการศึก อย่างมากที่สุดก็ได้รับบรรดาศักดิ์โหวที่มีศักดินาหนึ่งหมื่นครัวเรือน ทว่ารัฐเหลียงให้เจ้าได้มากกว่านั้น!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีดวงตาหนาวเหน็บ สายตาจ้องมองข้างหน้า เอ่ยเสียงทุ้มลึก

“กองทัพมังกรพยัคฆ์สามร้อยยี่สิบสี่นาย รวมถึงทหารมากกว่าหมื่นนายจากค่ายเป่ยต้า ข้าเพียงแค่อยากหาสถานที่กว้าง ๆ ให้พวกเขาสักผืน เพื่อฝังศพให้พวกเขาอย่างสมเกียรติ”

อัครเสนาบดีพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เพียงแค่มองหาสถานที่ฝังศพ?

ยังมีเหตุผลใดที่เหลวไหลกว่านี้อีกไหม!

……

กองทัพใหญ่โจมตีไปตลอดทางจนถึงพระราชวังรัฐเหลียง

ฮ่องเต้ชรารัฐเหลียงได้เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว มือถือตราแผ่นดินหยก มอบให้เฟิ่งจิ่วเหยียน

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง โปรดอย่าฆ่าเราเลย...” เขายิ้มประจบ ทว่ามันดูน่าเกลียดกว่าเวลาร้องไห้

อู๋ไป๋หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา

เป็นฮ่องเต้กลับทำตัวเช่นนี้ ช่างไรค่าจริง ๆ

เดิมทหารในวังเหล่านั้นคิดจะต่อสู้จนตัวตาย ยามนี้ได้เห็นฮ่องเต้เหลียงทำทีเอาอกเอาใจศัตรู หัวใจของทุกคนเกิดความสิ้นหวัง และโยนอาวุธที่อยู่ในมือทิ้งไปทีละคน

เฟิ่งจิ่วเหยียนเก็บกระบี่เข้าฝัก ก้าวมาข้างหน้า และคารวะต่อฮ่องเต้เหลียงด้วยความเคารพ

“ฮ่องเต้เหลียง กระหม่อมไม่มีเจตนาจะสังหาร

“หากรัฐเหลียงยอมเป็นรัฐบริวารของหนานฉี ยอมสวามิภักดิ์ตลอดไป กระหม่อมจะถอนทัพออกไปทันที”

ฮ่องเต้เหลียงพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด

“รัฐบริวารดีมาก! เราเองก็ไม่ชอบชื่อ ‘รัฐเหลียง’ เหมือนกัน!”

ขันทีที่อยู่ด้านข้างเตือนว่า “ฝ่าบาท รัฐบริวารมิใช่ชื่อรัฐพ่ะย่ะค่ะ...”

ฮ่องเต้เหลียงราวกับกลัวจนเลอะเลือน ทันใดนั้นก็ตอบสนอง

“โอ้ ถูกต้อง มันหมายความว่ายอมสวามิภักดิ์ เราเต็มใจ! แม่ทัพน้อย เราจะรีบเขียนสาส์นตราตั้งให้เดี๋ยวนี้!”

เขาดูเหมือนเป็นคนที่อ่อนแออย่างมาก และน่าขบขัน

เฟิ่งจิ่วเหยียนเหยียดแขนข้างหนึ่งออก “เชิญ”

ฮ่องเต้เหลียงก็เลียนแบบอีกฝ่ายเช่นกัน เอียงกาย และเหยียดแขนออกไป

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง เชิญท่านทางนี้”

ทันใดนั้น ดวงตาของฮ่องเต้เหลียงพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“สิงโจวหลบไป!” แม่ทัพเมิ่งเห็นแสงสะท้อนอันคมชัด จึงร้องตะโกน

ทว่าสายเกินไปแล้ว

เนื่องจากฮ่องเต้เหลียงอยู่ใกล้กับเฟิ่งจิ่วเหยียนมาก เพียงพลิกฝ่ามือ มีดในแขนเสื้อก็แทงเข้าที่บริเวณหน้าท้องของนาง...

“แม่ทัพน้อย!”

“สิงโจว!”

แม่ทัพเมิ่งช่วยประคองเฟิ่งจิ่วเหยียน อู๋ไป๋ฟาดฝ่ามือเดียวใส่ฮ่องเต้เหลียง

ตาเฒ่าคนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเจ้าเล่ห์!

ฮ่องเต้เหลียงล้มลงกับพื้น กระอักเลือดออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน