แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 212

เซียวอวี้ไม่ได้ไวต่อกลิ่นขนาดนั้น ถึงแม้เขาเคยได้กลิ่นบนตัวนักฆ่าหญิงคนนั้น แต่กลิ่นนั้นจางมาก ครู่เดียวก็ลืมแล้ว

เขาก็เคยบีบคอ บีบข้อมือผู้หญิงคนนั้นจริง ทว่ามือของเขาไม่ใช่สายวัด เป็นไปไม่ได้ที่ลองจับแล้วก็ทราบทันที

ยิ่งไปกว่านั้น ข้อมือผู้หญิงไม่ได้ต่างกันมาก อาศัยการคาดเดาด้วยมือตนเอง ไม่มีทางทำได้อย่างแม่นยำ

เขาเพียงแค่ แต่งเรื่องหลอกฮองเฮาเท่านั้น

วิธีนี้ใช้กับคนอื่นได้ผล

ทว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นผู้ใด?

นางผ่านการรบมาเป็นร้อยครั้ง สอบสวนไส้ศึกบ่อยครั้ง

วิธีการต่างๆ นั้น นางเชี่ยวชาญอย่างมาก

หากเซียวอวี้มั่นใจว่านางคือนักฆ่าหญิงคนนั้น ก็จะไม่มีอ้อมค้อมเช่นนี้

เบาะแสเพียงอย่างดียวที่มีในมือเขา ก็คือแส้เก้าท่อนนั้น

สีหน้าของนางนิ่งสงบเหมือนน้ำ แฝงไปด้วยความสงบเห็นเป็นเรื่องง่าย

“หม่อมฉันอธิบายได้

“ข้างกายหม่อมฉัน นอกจากเหลียนซวงแล้ว ยังมีองครักษ์ลับหญิงผู้หนึ่ง ติดตามหม่อมฉันเข้ามาในวัง คอยปกป้องตลอดเวลา

“สิ่งของพวกนั้น ล้วนเป็นของนาง”

แววตาเซียวอวี้เยือกเย็นเล็กน้อย

“องครักษ์ลับ?”

คำโกหกของเฟิ่งจิ่วเหยียน พูดขึ้นมาได้ง่ายดายตามอำเภอใจ

“ข้าช่วยนางไว้โดยบังเอิญ สถานะตัวตนไม่ชัดเจน ข้าเห็นนางน่าสงสาร จึงรับมาอยู่ข้างกาย

“เรื่องนี้ ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ทราบเรื่อง

“หลังจากเข้าวัง ข้าก็ให้นางแอบสืบเรื่องหลิงเยี่ยนเอ๋อร์

“ที่หม่อมฉันสามารถล้มหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้ นางมีส่วนร่วมอย่างที่ขาดไม่ได้”

คิ้วเข้มหล่อเหลาของเซียวอวี้ ขมวดชนกันแน่น

ครั้งแรกที่ได้เจอนักฆ่าคนนั้น คือนางซ่อนตัวอยู่ในตำหนักหลิงเซียว

ครั้งนั้นนางหลบหนีไปอย่างรีบร้อน สูญหายไปในตำหนักหย่งเหอ...

ฟังดูแล้วมีความเป็นไปได้มาก แต่เซียวอวี้ไม่เชื่อง่ายๆ

“ตอนนี้ นางอยู่ที่ใด” เซียวอวี้เอ่ยถาม

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดว่า

“นางไม่ได้ถูกขายเป็นทาส ไปมาอย่างอิสระ วันที่หม่อมฉันออกจากวังไปอธิษฐานขอพร นางได้บอกลาไปแล้ว นางพูดว่า อยากไปดูที่ชายแดนทางเหนือ”

เซียวอวี้พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชาว่า

“เจ้าทำใจยอมให้นางไปได้หรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนแสร้งทำเป็นถอนหายใจ

“เดิมก็เป็นการพบกันโดยบังเอิญ นางช่วยหม่อมฉันหาหลักฐานเอาผิดหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ ถือว่าทดแทนบุญคุณแล้ว จึงต่างไม่ติดค้างอะไรกันอีก ต่อให้ทำใจไม่ได้ ก็รั้งไว้ไม่ได้”

เซียวอวี้ปล่อยนาง พร้อมลุกขึ้นมานั่ง

ลำแสงจันทร์สาดส่องบนตัวเขา เพิ่มความโอหังแห่งความเป็นผู้มีอำนาจ

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มั่นใจว่า เขาจะเชื่อหรือไม่

แต่ขอเพียงนางซ่อนไว้อย่างมิดชิด ต่อให้เขาสงสัย ก็ไม่มีหลักฐาน

นางจึงลุกขึ้นมานั่ง

“ฝ่าบาทกระทำเมื่อครู่นั้น เพราะคิดว่าหม่อมฉันปลอมตัวหรือเพคะ?”

เซียวอวี้ไม่ตอบคำถามนาง เพียงพูดขึ้นมาว่า

“หากนางกลับมา ช่วยบอกนางแทนเราที”

เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะ

“เพคะ”

“บอกนางว่า เกี่ยวกับคนที่วางยาพิษเรา เราคิดขึ้นมาได้ถึงเบาะแสที่สำคัญอย่างหนึ่ง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน