แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 228

ในยามรัตติกาล บริเวณสถานที่พักแรมเงียบสงัด

เฉียวม่อเดินไปหยุดตรงหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียน ด้วยรอยยิ้มยินดี

“ศิษย์พี่ ท่านมาได้อย่างไร!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยกมือขึ้น วางบนไหล่ของนางเบา ๆ

เฉียวม่อแสร้งทำเป็นนิ่งไม่หลบหลีก ดวงตาทั้งสองข้างทอประกายดีใจ พร้อมกับมองมาที่นาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนปัดใบไม้บนไหล่ของนาง ดวงตาเบื้องหลังหน้ากาก ปรากฏแววเย็นยะเยือก

“มาส่งเจ้า”

เฉียวม่อเหมือนยกภูเขาออกจากอก ขอบตาพลันรื้นไปด้วยหยาดน้ำ

“ศิษย์พี่ ข้า ข้านึกว่า…เรื่องในงานเลี้ยงรับรองแม่ทัพ ท่านยังเข้าใจข้าผิด ข้าคิดว่าท่านจะไม่สนใจใยดีข้าอีกแล้ว…”

นางกอดเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้อย่างตื้นตัน “ศิษยพี่!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้มริมฝีปากจนกลายเป็นเส้นตรง มือที่วางแนบข้างลำตัว กำเข้าหากันจนกลายเป็นกำปั้น

ต่อมา นางก็ผลักเฉียวม่อออก จดจ้องดวงตาของอีกฝ่าย แล้วเอ่ยถาม

“จริงหรือ ไม่ได้โกหกข้าแน่นะ”

เฉียวม่อพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“แน่นอน! ศิษย์พี่ ข้ามีอะไรก็บอกท่านมาตลอด! ท่านวางใจได้ แม้นตอนนี้ข้าจะเป็นแม่ทัพน้อยเมิ่ง แต่ตำแหน่งนี้ยังคงเป็นของท่านวันยังค่ำ ข้ากับอาจารย์และอาจารย์หญิงต่างเฝ้ารอให้ท่านกลับมา

“ข้าจะไม่ยึดครองตัวตนและผลงานสงครามของท่าน…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยกมือลูบแก้มของนาง แล้วยิ้มให้นางบางเบา

“ได้ รอข้านะ อีกไม่นานข้าก็จะกลับไป”

ได้ยินเช่นนั้น กล้ามเนื้อบนหน้าของเฉียวม่อ ก็แข็งค้างอย่างไม่อาจควบคุมได้

แม้นนางจะพยายามฉีกยิ้มออกมา แต่ความผิดปกติในระยะเวลาสั้น ๆ ก็ยังถูกเฟิ่งจิ่วเหยียนจับสังเกตได้อยู่ดี

ครู่ใหญ่ผ่านไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ที่เดิม มองส่งเฉียวม่อกลับเข้าไปในสถานที่พักแรม

ส่วนเฉียวม่อเดินไปได้สามก้าวก็หันมาหนึ่งครา ราวกับว่าไม่อยากแยกจากนาง

ยามประตูสถานที่พักแรมปิดลง แสงจันทร์พลันถูกชั้นเมฆบดบัง ชั่ววินาทีนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนก็ตกอยู่ท่ามกลางความมืดมน สายตาแปรเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกและหนักแน่น…

——”ต้องอยู่ในวัง และอยู่กับบุรุษที่ไม่ได้รักตลอดชีวิต”

นี่คือคำพูดที่ “หวงกุ้ยเฟย” กล่าวในความทรงจำของเฟิ่งเวยเฉียง

ลองถามดู เมื่อได้ทำให้เวยเฉียงทรมานจนมีสภาพเช่นนั้น แล้วยังจะสามารถตัดสินใจเด็ดขาดได้อย่างไร ว่านางยังสามารถอภิเษกเข้าวังได้อีก?

ไฉ่เยว่เคยบอกว่า เวยเฉียงไม่เคยบอกผู้ใด ว่านางไม่ชอบฝ่าบาท ซึ่งนับว่าเป็นการหมิ่นกษัตริย์

บุคคลลึกลับผู้นั้นพูดอย่างมั่นใจได้อย่างไร ว่าเวยเฉียงจะต้องอยู่ข้างกายบุรุษที่ไม่ได้รักไปตลอดชีวิต?

ดังนั้น คำพูดเหล่านั้นเหมือนไม่ได้พูดกับเวยเฉียง

และก่อนหน้านี้นางก็สงสัยว่า——เรื่องที่บุคคลลึกลับทำกับเวยเฉียง มันโหดร้ายทารุณเกิน จนเหมือนเป็นการระบายอารมณ์โกรธส่วนตัว