แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 227

เฟิ่งเวยเฉียงฟื้นคืนสติ นี่เป็นข่าวดีอย่างยิ่ง

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนทราบเรื่องนี้ ก็ออกจากวังไปในคืนนั้น

ยามราตรีเงียบสงัด ไฉ่เยว่เปิดประตูเรือน ให้เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามาข้างใน

จากนั้นไฉ่เยว่ก็ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก

ภายในเรือน

เฟิ่งเวยเฉียงนั่งเหม่อลอยบนเตียง ยามเห็นคนใส่หน้ากาก ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร

จนกระทั่งเฟิ่งจิ่วเหยียนถอดหน้ากากออก น้ำตาของเฟิ่งเวยเฉียงพลันเอ่อล้น

“ท่านพี่…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปที่เตียง

เฟิ่งเวยเฉียงนั่งอยู่ตรงนั้น กอดเอวของนางเอาไว้ แล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่

“ท่านพี่! เป็นท่าน...เป็นท่านจริง ๆ ใช่ไหม!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ ยกมือขึ้นตบหลังของเวยเฉียงเบา ๆ

“ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว”

เฟิ่งเวยเฉียงฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน จึงยังเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาโลกภายนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง

นางจะใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง

ไฉ่เยว่ถามอะไร นางก็ไม่ตอบ

พอเห็นท่านพี่ของตนเอง จึงเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง

เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งลง เช็ดน้ำตาบนหน้าให้นางเองกับมือ

เวยเฉียงผอมลงเยอะมาก

นางเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสาร

“เราออกจากเมืองหลวง ไปที่ชายแดนเหนือ ดีไหม?”

เวลาอยู่ต่อหน้าเฟิ่งเวยเฉียง นางจะอ่อนโยนเป็นพิเศษ

นางไม่ได้ถามเรื่องนั้น เพราะกลัวว่าจะทำให้เวยเฉียงหวนนึกถึงประสบการณ์เลวร้ายขึ้นมา

ทว่า เฟิ่งเวยเฉียงกลับพูดขึ้นมาเอง

“ท่านพี่ โจรป่าเหล่านั้น…พวกเขา พวกเขาทำข้า…”

เสียงของนางสั่นเครือ ทั้งยังสะอื้นฮัก เหมือนย้อนกลับไปยังอดีตที่น่ากลัวเหล่านั้น พร้อมกับมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง

เฟิ่งจิ่วเหยียนกอบกุมมือของนางไว้แน่น

“ไม่ต้องกลัว เวยเฉียง”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

“มันผ่านไปแล้ว เจ้าไปชายแดนเหนือกับข้า แล้วข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป”

เรื่องเลวร้ายทุกอย่าง จะค่อย ๆ เลือนหายไป

เฟิ่งเวยเฉียงน้ำตาไหล จากนั้นก็ส่ายหน้า

“ไม่ มันยังไม่ผ่านไป”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน