แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 226

ยามอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ ความจริงที่เฉียวม่อสามารถพูดได้มีไม่มาก

นางทำความเคารพเฟิ่งจิ่วเหยียน

“ฮองเฮาทรงอธิษฐานขอพรให้เหล่าทหาร หม่อมฉันจึงคิดว่า ไม่ว่าเยี่ยงไรก็ต้องขอบพระทัยพระนางด้วยตนเอง

“เมื่อครู่ตอนอยู่สนามม้าหลวงกับฝ่าบาท จึงกล่าวถึงคำขอที่ไม่เหมาะสมนี้

“ฮองเฮา หม่อมฉันขอคารวะท่านด้วยน้ำชาจอกนี้แทนสุรา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบนิ่ง

“ท่านแม่ทัพ เกรงใจแล้ว”

เซียวอวี้พูดออกมาทันที

“อฐิษฐานขอพรเพียงเรื่องเล็กน้อย เหล่าทหารเสียสละเลือดเนื้อสู้ศึกต่างหากคือเรื่องจริง ฮองเฮาไม่คู่ควรกับคุณงามความดีนี้หรอก”

เหลียนซวงอยากโต้กลับมาก

ฮองเฮานำทัพไปทำสงครามที่ชายแดนแท้ ๆ

ผลกลับกลายเป็นว่าคุณงามความดีนี้ตกไปอยู่ที่เฉียวม่อเสียอย่างนั้น

เฉียวม่อกล่าวเหมือนให้ความเที่ยงตรง

“ฝ่าบาท หากไม่มีคำอธิษฐานขอพรของฮองเฮา พวกข้าก็คงไม่สามารถเอาชนะกองทัพรัฐเหลียงได้รวดเร็วขนาดนี้”

น้อยคนนักที่จะกล้าโต้แย้งฝ่าบาทเช่นนี้

ซ้ำยังเป็นอิสตรี

ทว่าเซียวอวี้ไม่เพียงไม่ลงโทษ ยังเห็นด้วย

“หากเจ้าบอกว่าฮองเฮาทำคุณงามความดี ย่อมเป็นเช่นนั้น”

เท่านี้ก็ดูออกแล้วว่าเขาเชื่อใจและโปรดปรานยอดแม่ทัพหญิงมากเพียงใด

เฟิ่งจิ่วเหยียนถามพรวดขึ้นมาหนึ่งประโยค

“เฉียว…ไม่สิ แม่ทัพน้อยเมิ่ง จะกลับชายแดนเมื่อใด?”

“หลังจากเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้น ประมาณสองวันก็ออกเดินทางแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวอย่างแฝงนัยบางอย่าง

“เรื่องความสงบสุขของแคว้น ขอฝากไว้กับท่านแม่ทัพด้วย”

เฉียวม่อลุกขึ้นยืน แล้วก้มคารวะนางตามธรรมเนียมของกองทัพ

“ฮองเฮาจงวางใจ หม่อมฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน หม่อมฉันเองก็หวังว่าพระนางจะมีพระวรกายที่แข็งแรง ให้กำเนิดรัชทายาทแก่แคว้นหนานฉีในเร็ววัน”

ในใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นวูบ จากนั้นก็เงยหน้ามองเฉียวม่ออย่างลุ่มลึก

ระหว่างทั้งสองคน พวยพุ่งไปด้วยอารมณ์แปลกประหลาด

ชั่ววินาทีนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยกมุมปากขึ้นบางเบา

รอยยิ้มงามล่มเมือง แต่กลับทำให้แผ่นหลังของเฉียวม่อที่รู้ใจนางนั้นเย็นวาบ

เซียวอวี้แทบไม่เคยเห็นนางยิ้มลยสักครั้ง จึงมองนางค้างอยู่เช่นนั้น

เมื่อฮ่องเต้ประทับนั่งอยู่ตรงนั้น ศิษย์พี่ศิษย์น้องจึงพูดอะไรมากไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ ผ่านไปไม่นาน เฉียวม่อจึงขอทูลลา

เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็ลุกขึ้น เตรียมตัวไปส่งเซียวอวี้

ทว่า เซียวอวี้กลับนั่งอยู่กับที่

เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมา

“ชาในตำหนักของฮองเฮา รสชาติเป็นเช่นนี้หรือ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ

“หม่อมฉันดื่มบ่อยจนชิน หากฝ่าบาททรงคิดว่ารสชาติไม่ดี หม่อมฉันจะให้เหลียนซวงนำไปทิ้ง”

แค่บอกว่าเอาไปทิ้ง แต่ไม่ได้บอกว่าจะเอามาเปลี่ยนให้เขาใหม่

การกระทำเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าทำแบบขอไปที ไม่ต่างอะไรกับไล่แขกกลาย ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน