แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 239

“คุ้มกันฮ่องเต้!” เฉินจี๋อารักขาอยู่ด้านหน้าจักรพรรดิ

เซียวอวี้ลุกขึ้นยืน เขามองลงมาจากด้านบนไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

แต่คนอื่น ๆ ในท้องพระโรงไม่ได้สงบนิ่งเช่นนั้น พวกเขาตื่นตระหนก และมองหาที่ซ่อน

เซียวอวี้สั่งว่า: “คุ้มกันไทฮองไทเฮากลับตำหนักก่อน!”

ไทเฮาได้ยินคำพูดนี้รู้สึกขมขื่น

ฮูหยินเฟิ่งนั้น สิ่งแรกที่นึกถึงคือบุตรสาวของตน ทว่ากลับถูกบิดาเฟิ่งจิ่วเหยียนดึงตัวออกไป พร้อมทั้งตะคอกใส่ว่า

“มีองครักษ์อยู่ตั้งมากมาย!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเผชิญหน้ากับนักฆ่าอยู่บ่อยครั้ง นางสังเกตและวิเคราะห์เหตุการณ์รอบด้านได้ จึงมีลางสังหรณ์ว่า หากเป็นการลอบสังหารที่วางแผนรอบคอบ การยิงลูกธนูสะเปะสะปะจะต้องเป็นการพรางตา และเบี่ยงเบนความสนใจ

แผนการสังหารที่แท้จริง จะซ่อนอยู่ในตำแหน่งที่นึกไม่ถึง

ทันใดนั้นเอง นางก็มองเห็นแล้ว!

ชายผู้หนึ่งดูลักษณะเหมือนขันที เขากำลังอาศัยความโกลาหลซ่อนตัวอยู่หลังเสา พร้อมกับเล็งเกาทัณฑ์แขนเสื้อ[1]ไปยังฮ่องเต้ที่อยู่ในตำแหน่งสูง

ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สงบนิ่งไร้ระลอกคลื่นอีกต่อไป

ในสมองของนางปรากฎอยู่สี่คำ--- คุ้มกัน! โอกาส!

จากนั้นนางรีบวิ่งไปโดยไม่ลังเลสิ่งใด!

ทั้งที่เซียวอวี้ก็เป็นคนที่มีวิทยายุทธ์สูงส่งเช่นกัน

ขณะที่ลูกธนูลับพุ่งเข้ามา เขามองเห็นแล้ว...

ทว่าในตอนนั้น มีร่างคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามา

ขณะที่พระสนมคนอื่น ๆ คิดแต่จะหาทางเอาชีวิตรอด ฮองเฮากลับแน่วแน่ที่จะมาอยู่ข้างกายเขา ทันใดนั้น นางราวกับว่าวที่ไร้สายป่าน ถูกลูกธนูยิงใส่ และล้มลงต่อหน้าเขา...

ในชั่วพริบตา ลูกธนูดอกนั้นเหมือนจะแทงถูกเขาเช่นกัน ม่านตาของเขาหดลงในทันที

ไม่ต้องรอจิตสำนึกสั่งการ ร่างกายพลันตอบสนอง เขารับฮองเฮาไว้ได้ทัน

“ฮองเฮา!” เหลียนซวงที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนตกใจอย่างมาก

นางไม่รู้ว่าฮองเฮาวิ่งเข้าไปตั้งแต่เมื่อใด

ฮูหยินเฟิ่งเห็นเช่นนั้น นางกรีดร้องโดยไม่อาจควบคุมตนเองได้

ในยามนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนยังมีสติรู้ตัวดีอยู่

นางไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเป็นอันตรายถึงชีวิต

ทว่า...ความเจ็บปวดนี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

หลังจาก “ขันที” ผู้นั้นยิงลูกธนูลับออกมา เฉินจี๋สังเกตเห็นเขาเช่นกัน จึงเขวี้ยงกริชในมือออกไปปัดลูกธนูดอกที่สองที่เขายิงออกมาจนร่วงตกในทันที จากนั้นพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วดุจลมกรด

“ฉัวะ!”

แขนทั้งสองข้างของนักฆ่าถูกตัดขาดทีละข้าง เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เลือดแดงสดสาดกระเซ็น คนที่ขลาดกลัวต่างกรีดร้องเสียงแหลมจนบาดหู

เซียวอวี้อุ้มเฟิ่งจิ่วเหยียนขึ้นมา ดวงตาของนางสะท้อนให้เห็นสันกรามคมของเขา ยังเห็นริมฝีปากบางของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาจนเข้ากระดูก

“ให้เหลือคนเดียวเท่านั้น ที่เหลือฆ่าให้หมด”

ไทเฮาแค่นเสียงถอนหายใจ

วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์นะ!

......

เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกลูกธนูปักที่ด้านหลัง

ภายในห้องพักใจ

เซียวอวี้จับตัวคนคว่ำหน้าลง และวางลงบนเตียง

“หมอหลวงอยู่ที่ใด!” เขาถามอย่างสงสัยด้วยเสียงเยือกเย็น

ผ่านไปไม่นาน หมอหลวงก็ถูกส่งตัวมายังห้องพักใจ

เขามีประสบการณ์เชี่ยวชาญ

“ฝ่าบาท ลูกธนูดอกนี้เป็นลูกธนูหัวโลหะ และอาจจะชุบด้วยยาพิษ ต้องรีบดึงออกมาทันที! ทว่ามองจากก้านของลูกธนู จะต้องเป็นลวดลายเกลียวหนาม ถ้าดึงมันออกมาจากร่างกาย จะเจ็บปวดมากจนคนธรรมดาไม่อาจทนได้...”

ลูกธนูหัวโลหะแตกต่างจากลูกธนูที่ทำจากไม้ทั่วไป มีพลังมากกว่า ทั้งยังซึมซับพิษได้ง่ายกว่าด้วย

หากเทียบกับความเจ็บปวด การช่วยชีวิตย่อมสำคัญกว่าเป็นธรรมดา

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเด็ดเดี่ยว นางตัดสินใจก่อนแล้วเอ่ยว่า

“ดึงออก!”

-----------------------------------

[1] เป็นอาวุธลับชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นกระบอกยิงพร้อมลูกธนูขนาดเล็ก สามารถมัดติดกับแขนเสื้อ และซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อได้