แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 239

“คุ้มกันฮ่องเต้!” เฉินจี๋อารักขาอยู่ด้านหน้าจักรพรรดิ

เซียวอวี้ลุกขึ้นยืน เขามองลงมาจากด้านบนไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

แต่คนอื่น ๆ ในท้องพระโรงไม่ได้สงบนิ่งเช่นนั้น พวกเขาตื่นตระหนก และมองหาที่ซ่อน

เซียวอวี้สั่งว่า: “คุ้มกันไทฮองไทเฮากลับตำหนักก่อน!”

ไทเฮาได้ยินคำพูดนี้รู้สึกขมขื่น

ฮูหยินเฟิ่งนั้น สิ่งแรกที่นึกถึงคือบุตรสาวของตน ทว่ากลับถูกบิดาเฟิ่งจิ่วเหยียนดึงตัวออกไป พร้อมทั้งตะคอกใส่ว่า

“มีองครักษ์อยู่ตั้งมากมาย!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเผชิญหน้ากับนักฆ่าอยู่บ่อยครั้ง นางสังเกตและวิเคราะห์เหตุการณ์รอบด้านได้ จึงมีลางสังหรณ์ว่า หากเป็นการลอบสังหารที่วางแผนรอบคอบ การยิงลูกธนูสะเปะสะปะจะต้องเป็นการพรางตา และเบี่ยงเบนความสนใจ

แผนการสังหารที่แท้จริง จะซ่อนอยู่ในตำแหน่งที่นึกไม่ถึง

ทันใดนั้นเอง นางก็มองเห็นแล้ว!

ชายผู้หนึ่งดูลักษณะเหมือนขันที เขากำลังอาศัยความโกลาหลซ่อนตัวอยู่หลังเสา พร้อมกับเล็งเกาทัณฑ์แขนเสื้อ[1]ไปยังฮ่องเต้ที่อยู่ในตำแหน่งสูง

ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สงบนิ่งไร้ระลอกคลื่นอีกต่อไป

ในสมองของนางปรากฎอยู่สี่คำ--- คุ้มกัน! โอกาส!

จากนั้นนางรีบวิ่งไปโดยไม่ลังเลสิ่งใด!

ทั้งที่เซียวอวี้ก็เป็นคนที่มีวิทยายุทธ์สูงส่งเช่นกัน

ขณะที่ลูกธนูลับพุ่งเข้ามา เขามองเห็นแล้ว...

ทว่าในตอนนั้น มีร่างคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามา

ขณะที่พระสนมคนอื่น ๆ คิดแต่จะหาทางเอาชีวิตรอด ฮองเฮากลับแน่วแน่ที่จะมาอยู่ข้างกายเขา ทันใดนั้น นางราวกับว่าวที่ไร้สายป่าน ถูกลูกธนูยิงใส่ และล้มลงต่อหน้าเขา...

ในชั่วพริบตา ลูกธนูดอกนั้นเหมือนจะแทงถูกเขาเช่นกัน ม่านตาของเขาหดลงในทันที

ไม่ต้องรอจิตสำนึกสั่งการ ร่างกายพลันตอบสนอง เขารับฮองเฮาไว้ได้ทัน

“ฮองเฮา!” เหลียนซวงที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนตกใจอย่างมาก

นางไม่รู้ว่าฮองเฮาวิ่งเข้าไปตั้งแต่เมื่อใด

ฮูหยินเฟิ่งเห็นเช่นนั้น นางกรีดร้องโดยไม่อาจควบคุมตนเองได้

ในยามนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนยังมีสติรู้ตัวดีอยู่

นางไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเป็นอันตรายถึงชีวิต

ทว่า...ความเจ็บปวดนี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

หลังจาก “ขันที” ผู้นั้นยิงลูกธนูลับออกมา เฉินจี๋สังเกตเห็นเขาเช่นกัน จึงเขวี้ยงกริชในมือออกไปปัดลูกธนูดอกที่สองที่เขายิงออกมาจนร่วงตกในทันที จากนั้นพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วดุจลมกรด

“ฉัวะ!”

แขนทั้งสองข้างของนักฆ่าถูกตัดขาดทีละข้าง เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เลือดแดงสดสาดกระเซ็น คนที่ขลาดกลัวต่างกรีดร้องเสียงแหลมจนบาดหู

เซียวอวี้อุ้มเฟิ่งจิ่วเหยียนขึ้นมา ดวงตาของนางสะท้อนให้เห็นสันกรามคมของเขา ยังเห็นริมฝีปากบางของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาจนเข้ากระดูก

“ให้เหลือคนเดียวเท่านั้น ที่เหลือฆ่าให้หมด”