แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 241

หนิงเฟยรีบคุกเข่าลงบนพื้นในทันที ใบหน้ายังคงแสดงสีหน้าตื่นตระหนกตกใจออกมา

ไทเฮาหาได้มีท่าทีใจดีเหมือนเดิมไม่ พระนางเพียงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่แสดงท่าทีเคร่งขรึมลง

“เจ้าอธิบายออกมาเสีย เรื่องราวในคืนนี้ เจ้ามีส่วนรู้เห็นมากน้อยเพียงใด!”

หนิงเฟยที่คิดอยากปฏิเสธออกมานั้น

“ท่านป้า ข้ามิได้...”

ไทเฮาพลันเอ่ยตัดบทนาง

“เมื่อมีข่าวลือขึ้นมาเช่นนี้ ข้ากลับรู้สึกว่าผิดปกติยิ่งนัก

“ต่างพากันกล่าวว่าฮองเฮาและอดีตองค์รัชทายาทไร้ความสามารถผู้นั้น พบหน้ากันที่ตำหนักฉือหนิงทั้งยังรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่า ๆ ขึ้นมาอีก วันนั้นยามที่อดีตองค์รัชทายาทขอเข้าเฝ้าข้า ข้าได้สั่งไว้มิให้เขาเข้าพบ ทั้งยังสั่งให้คนไล่เขากลับไป ทว่า ไยเขาเอาแต่รั้งรออยู่ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา! หากเขารีบกลับไปละก็ เขาจักได้พบกับฮองเฮาหรือไม่เล่า?”

“หลังจากที่ข้าคบคิดเรื่องนี้อยู่นาน ผู้ที่สามารถยื่นมือเข้าไปสอดเรื่องราวในตำหนักฉือหนิงได้นั้น มีเพียงเจ้าเท่านั้น! เป็นเจ้าที่ปลอมแปลงคำสั่งของข้าออกไป”

หนิงเฟยพลันรีบร้อนแก้ตัวพลันวัน “ท่านป้า ข้า ...”

“อย่าริสอดปากพูดขึ้นมา! ข้ายังพูดไม่จบ!”

“เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าคงไม่พอใจฮองเฮาเท่านั้น จึงได้หาเรื่องทะเลาะกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ข้าจึงมิคิดถือสาอันใดกับเจ้า มิคิดเลยว่าคืนนี้ เจ้าจักกล่าวว่ามอบของขวัญให้กับอดีตรัชทายาทผู้นั้น เป็นเจ้าที่สอดมือสอดเท้าเข้าไปยุ่งใช่หรือไม่?”

หนิงเฟยพลันส่ายหัวไปมาในทันที

“ไม่ใช่เพคะ! ท่านป้า เรื่องนี้ท่านเข้าใจข้าผิดไปแล้ว!”

สีหน้าของไทเฮาจึงเจือไปด้วยมืดครึ้มขึ้น น้ำเสียงหาได้มีท่าทีกรุ่นโกรธ เข้มงวดเหมือนเช่นเคยไม่

พระนางเอ่ยถามออกมาว่า “ไม่ใช่เจ้าจริง ๆ หรือ?”

หนิงเฟยรีบร้อนเอ่ยออกมาเป็นพลันวัน

“ท่านป้า เป็นจิ้งกุ้ยเหริน ล้วนแต่เป็นความคิดของจิ้งกุ้ยเหรินเพคะ นางต้องการใช้ประโยชน์จากข้าช่วยนางจัดการฮองเฮา ”

ไทเฮาถึงกับนึกขนหัวลุกไปในทันที

มู่หรงฉาน?

นางรู้ดีว่าสตรีนางนี้หาได้ธรรมดาไม่!

ไม่นานนักไทเฮาจึงหันมาสั่งการกับหนิงเฟย “เจ้าลุกขึ้นก่อนเถิด”

เมื่อหนิงเฟยลุกขึ้นได้นั้น นางจึงเดินไปยังข้างกายไทเฮาในทันที ทั้งช่วยบีบนวดบ่าไหล่ พร้อมทั้งเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนออกมาว่า

“ท่านป้ามิต้องเป็นกังวลไปนะเพคะ ข้าหาได้ไว้เนื้อเชื่อใจจิ้งกุ้ยเหรินไม่”

“นางต้องการยืมมือข้า หากแต่มิรู้เลยว่านกขมิ้นตัวใดที่อยู่ด้านหลัง”

“ข้าลอบส่งข่าวเรื่องแผนร้ายให้ฮองเฮาล่วงรู้ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ถือว่าเป็นการสั่งสอนจิ้งกุ้ยเหรินอีกทางหนึ่ง ทั้งช่วยให้ข้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับฮองเฮาอีกด้วย”

“ท่านป้าคิดว่า ข้าทำถูกหรือไม่เพคะ”

หลังจากได้ยินหนิงเฟยเอ่ยอธิบายออกมาแล้วนั้น อารมณ์กรุ่นโกรธของฮองเฮาจึงค่อย ๆ อันตรธานหายไป

“ในเมื่อเจ้ามิได้ร่วมมือกับจิ้งกุ้ยเหริน ถือว่ายังมีความเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง สตรีตระกูลมู่หรงนั้น ล้วนแต่เป็นพวกมากแผนการเสมอ!”

ภายในใจของหนิงเฟยยังคงนึกหวาดกลัว

“ท่านป้า ข้ากลับคิดว่าสตรีตระกูลเฟิ่งนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า หนังสือร้องเรียนผู้นั้น…”

ไทเฮาพลันตวัดสายตากลับมามองให้หนิงเฟยหุบปากไปในทันที

“เรื่องนี้ นับจากเจ้าออกจากตำหนักไปแล้วห้ามเอ่ยเรื่องนี้กลับผู้ใดอีก ส่วนจิ้งกุ้ยเหรินผู้นั้น เจ้าก็หาโอกาสเหยียบนางให้จมดินเสีย อย่าได้ให้นางมีโอกาสกลับขึ้นมาผงาดได้อีก!”

แท้จริงแล้วหนิงเฟยก็หวาดระแวงในตัวมู่หรงชานเช่นกัน ทว่า ท่าทีของไทเฮานั้น ทำให้หนิงเฟยนึกงงงวยยิ่งนัก

“ท่านป้า ท่านเกลียดจิงกุ้ยเหรินงั้นหรือเจ้าคะ?”

โดยปกติแล้ว มู่หรงฉานมักจะมาเข้าเฝ้าพระนางที่ตำหนักฉือหนิงอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งยังเอ่ยถกเถียงเกี่ยวกับพระธรรมคำสอนกับท่านป้าอีกด้วย ราวกับนางเป็นหลานของไทเฮาแท้ ๆ เสียอีก