แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 266

เฉียวม่อพบแหล่งที่มาสิ่งของที่เป็นของกลาง พิสูจน์ว่าเป็นของที่ได้มาจากกลุ่มโจรปล้นสุสาน

เพื่อซ่อนสิ่งที่ได้มาเป็นพิเศษพวกนี้ จึงขนส่งไปยังจวนแม่ทัพ

เดิมคิดว่าสถานที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ปลอดภัยที่สุด คิดไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่ทหารจะกล้าค้นจวนแม่ทัพ

เมิ่งฉวีไร้ความผิดถูกปล่อยตัวออกมา ข้าหลวงผู้ตรวจการนำความจริงของคดีนี้ กราบทูลฝ่าบาทที่อยู่ห่างไกลถึงเมืองหลวง

เรื่องนี้ ดูเหมือนจะผ่านไปเสียแบบนี้แล้ว

และเรื่องที่แม่ทัพน้อยเมิ่งช่วยพ่อของตนเองไว้ กลายเป็นเรื่องเล่าอย่างน่าชื่นชมภายในค่ายทหาร

จวนแม่ทัพถูกปลดปล่อย

วันที่แม่ทัพเมิ่งกลับมา ฮูหยินเมิ่งกับเฉียวม่อรอรับอยู่ตรงหน้าประตูจวน

“ท่านพ่อ!” เฉียวม่อร้องเรียกอย่างตื่นเต้น วิ่งเร็วยิ่งกว่าฮูหยินเมิ่ง

ฮูหยินเมิ่งมองเงาแผ่นหลังของนางด้วยสายตาหม่นหมอง พร้อมเงียบไปอยู่นาน

ตอนกลางคืน

ฮูหยินเมิ่งกับเฟิ่งจิ่วเหยียนนัดเจอกัน

นางค่อนข้างไม่เข้าใจ

“เฉียวม่อคิดอยากทำอะไรกันแน่?”

วางแผนใหญ่โตขนาดนี้ มีผลประโยชน์ต่อนางอย่างไร?

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาว่า

“บางที นางรู้ว่าท่านกำลังสืบเรื่องกองทัพมังกรพยัคฆ์”

ฮูหยินเมิ่งเข้าใจขึ้นมาทันที

“นางกระทำเรื่องนี้ ก็เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของข้า ให้ข้าไม่ต้องสืบต่อในเรื่องกองทัพมังกรพยัคฆ์ต่อไป?”

เมื่อพูดเสร็จ สีหน้าฮูหยินเมิ่งยิ่งอยู่ยิ่งเยือกเย็นชา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เช่นนั้นนางต้องใช้ความพยายามอย่างมากจริงๆ ! ข้ากับอาจารย์เจ้าทำอะไรผิดต่อนาง นางถึงได้วางแผนทำร้ายพวกเราเช่นนี้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ตอนนี้นางทำอะไรโหดเหี้ยม ไม่มีขีดจำกัด

“เพื่อความปลอดภัยของท่านกับอาจารย์ และเพื่อความสงบของค่ายทหารเป่ยต้านี้ ข้าคิดว่า จะให้นางอยู่ชายแดนเหนือต่อไปไม่ได้แล้ว”

ฮูหยินเมิ่งขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

……

เย็นวันถัดมา

เฉียวม่อกลับมาถึงจวนแม่ทัพ กลับมองเห็นเงาหลังที่คุ้นเคยคนหนึ่ง

คนนั้นยืนอยู่ภายในลาน พูดคุยยิ้มแย้มอยู่กับอาจารย์และอาจารย์หญิง

นางค่อนข้างแปลกประหลาดใจ

“ศิษย์พี่?!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่สวมหน้ากากเงินหันตัวมา ยิ้มแย้มให้กับนาง

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ ศิษย์น้อง”

ภายในจวนไม่มีคนนอก

สีหน้าเฉียวม่อตกตะลึง และดูเหมือนดีใจ

นางก้าวเดินมาข้างหน้าจากสามก้าวเป็นสองก้าว แล้วกอดเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ แสดงออกถึงความคิดถึง สนิทสนมอย่างมาก

“ศิษย์พี่! เจ้ากลับมาได้อย่างไร? ข้า...ข้าคิดถึงเจ้ามากจริง!”

ฮูหยินเมิ่งพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“เอาล่ะ เจ้ายัยเด็กคนนี้ โตขนาดนี้แล้ว ยังจะตัวติดศิษย์พี่อยู่”

แม่ทัพเมิ่งหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นมาว่า

“ติดคนบ้างก็ใช่ว่าไม่ดี ยังไงศิษย์พี่ของเจ้าก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว ให้เจ้าได้ตัวติดนานแน่”

สีหน้าเฉียวม่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็เงยศีรษะขึ้นมามองดูเฟิ่งจิ่วเหยียน อย่างไม่อยากเชื่อ

“ศิษย์พี่ เจ้า เจ้าไม่กลับไปแล้วหรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน เอื้อมมือลูบหัวของนาง

“ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ช้าก็จะกลับมา

“เรื่องทางเมืองหลวง ล้วนจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นั่นต่อไป”

ฮูหยินเมิ่งแสดงท่าทีครุ่นคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ แล้วก็พูดปฏิเสธขึ้นมาว่า

“แบบนี้ไม่ดี เฉียวม่อได้ถอดหน้ากากต่อหน้าฝ่าบาทแล้ว จู่ๆ จะกลับไปสวมหน้ากาก จะทำให้ผู้คนสงสัย”

แม่ทัพเมิ่งก็พูดขึ้นมาว่า “และการทำเช่นนี้ เกรงว่าเฉียวม่อจะอยู่ชายแดนเหนือต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”

เฉียวม่อเม้นริมฝีปาก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ถึงแม้ข้าก็ไม่อยากจากอาจารย์กับอาจารย์หญิง แต่ขอเพียงสามารถเปลี่ยนศิษย์พี่กลับมา ข้าไม่เป็นไร...”

เวลานี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาว่า

“อาจารย์กับอาจารย์หญิงพูดมีเหตุผล เช่นนี้ ข้าใช้สถานะซูฮ่วนอยู่ที่นี่”

ฮูหยินเมิ่งผงกหัวทันที

“นี่ถือเป็นวิธีที่ดี เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย”

เฉียวม่อก็ยิ้มหัวเราะ

“ใช่ แบบนี้ข้ากับศิษย์พี่ก็จะได้อยู่ต่อทั้งคู่แล้ว”

นางก้มหน้าลงดื่มสุรา รู้สึกว่าสุรานั้นค่อนข้างเผ็ด จนสำลักคอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูนางด้วยท่าทีเมินเฉย

นี่ถือเป็นการลองใจนางเป็นครั้งสุดท้าย

หวังว่านางจะไม่ทำให้ตนเองผิดหวัง...

ผ่านไปสิบวัน

เวลาหนึ่งเดือนที่เซียวอวี้กำหนดให้กับตระกูลเฟิ่ง ครบกำหนดแล้ว

ก่อนร่วมว่าราชการ สีหน้านายท่านเฟิ่งซีดเผือด ราวกับป่วยอย่างรุนแรง เนื้อตัวครึ่งหนึ่งถูกฝังลงในดินแล้ว

เขาเอากุญแจห้องเก็บของมอบให้กับฮูหยินเฟิ่ง

“หยิบเอาเงินทอง แล้วก็หนีไปเถอะ หนีไปได้ยิ่งไกลยิ่งดี...”

อารมณ์ความรู้สึกของฮูหยินเฟิ่งซับซ้อน

หากฝ่าบาทจะฆ่าล้างตระกูลเฟิ่ง นางจะหนีพ้นไปได้อย่างไร?