แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 268

ผู้ชายที่อยู่ในห้องค่อยๆ หันมา จับจ้องมองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเยือกเย็นชา

ริมฝีปากของเขาแฝงไปด้วยความเลือดเย็น ส่วนที่กระตุกขึ้นมาเล็กน้อยแฝงไปด้วยความหนาวเหน็บ

“ที่นี่สุขสบายกว่าพระราชวังหรือ”

คำพูดประโยคนี้พูดขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับรู้สึกได้ถึง ความขุ่นเคืองจัดที่เขาอดกลั้นไว้

ก็ถูก

นางในฐานะที่เป็นฮองเฮาหนีไปแล้ว

ถือเป็นการเหยียบย่ำเกียรติของเขาที่เป็นกษัตริย์กับสามี

เซียวอวี้ก้าวเท้าเดินมา ค่อยๆ เข้าใกล้นาง

นางไม่ได้ก้าวถอยหลัง และก็ไม่มีความคิดที่จะหนีไป

ชายหนุ่มหยุดชะงักตอนอยู่ห่างจากนางหนึ่งก้าว รูปร่างสูงใหญ่ราวกับเมฆดำบดบังแสงอาทิตย์ ทำให้เกิดเงาใหญ่โตบนใบหน้าของนาง

ทันใดนั้น เขาเอื้อมมือดึงม่านคลุมหน้าของนางออก

นิ้วเรียวยาวยังคงวางอยู่บนแก้มของนาง ลูบไล้ไปตามกรามของนาง ในที่สุดก็หยุดตรงใต้คางของนาง

“ทำไมต้องหนี?”

น้ำเสียงของเขาลาวยาวนุ่มนวล ราวกลับก่อนการฆาตกรรม ที่กำลังล้อเหยื่อเล่น กลั่นแกล้งอย่างโหดเหี้ยม

เฟิ่งจิ่วเหยียนสบกับสายตาของเขาอย่างไม่หวาดกลัว

“เพราะหวาดกลัว”

ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มบีบคอของนางไว้ มองดูนางอย่างเยือกเย็นชา ท่าทีเหมือนสามารถบีบคอให้นางตายได้ทุกเมื่ออย่างไร้ความปรานี

“พูดต่อไป”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ร้องขออย่างหวาดกลัวตาย พูดต่อไปอย่างสงบว่า

“คืนนั้น...หม่อมฉันใช้วิธีที่พี่ชายใหญ่สอน ทำให้ท่านหมดสติไป จากนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร แต่อยากเอาชีวิตรอด

“และอยากหนีออกไปจากชีวิตที่ไม่เป็นอิสระ

“ดังนั้นจึงหาศพผู้หญิงคนหนึ่งในบ้านการกุศล ให้ทุกคนคิดว่าฮองเฮาตายไปแล้ว”

แววตาเซียวอวี้เฉียบคม มืดมน เหมือนค่ำคืนอันมืดมิดไร้จุดสิ้นสุด

“อยากตายจริงๆ ไม่จำเป็นต้องแกล้ง เราสามารถสนองเจ้าได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ตาลง

“แต่ตลอดทางที่หนีมาถึงชายแดนเหนือ เห็นราษฎรทุกข์ยาก หม่อมฉันจึงอดไม่ได้ที่จะคำนึงถึงบุญคุณที่พ่อแม่เลี้ยงดูมา ความหดหู่ก็บรรเทาลง เป็นฮองเฮา ไม่มีอะไรไม่ดี

“ฝ่าบาท หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว”

ดวงตาของเซียวอวี้หรี่แคบลง ยิ่งอยู่ยิ่งบีบคั้นน่าเกรงขาม

นางพูดว่านางสำนึกผิด?

ไม่เสมอไป

“ผิดตรงไหนหรือ”

“เคยคิดว่า ในฐานะที่เป็นหญิงสาวตระกูลเฟิ่ง ไม่สามารถเลือกคู่ครองของตนเองได้ ไม่สามารถทอดทิ้งความคาดหวังของวงศ์ตระกูล ผิดที่ไม่ควรเอาแต่ใจ เอาชีวิตของคนทั้งตระกูลแลกกับความอิสระของข้าคนเดียว”

พูดเสร็จ นางเงยหน้าขึ้นมามองเซียวอวี้ แววตาเผยให้เห็นถึงความโศกเศร้า

แต่เซียวอวี้ได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็ไม่หวั่นไหว

ท่าทีของเขาเคร่งขรึมและเย็นยะเยือก ดวงตาฉายแววเยือกเย็นราวกับคมมีด แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองอย่างรุนแรง

ความโปรดปรานของจักรพรรดิ ไม่ควรปฏิเสธ

นางกระทำผิดมหันต์

เซียวอวี้แลดูพอใจ ปล่อยนางอย่างสิ้นเชิง พร้อมรับสั่งขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ลงเขา”

……

ในค่ายทหาร

เฉียวม่ออารมณ์ดีมาก

มองดูอากาศวันนี้ก็กลายเป็นดีไปด้วย

ศิษย์พี่ก็จริงๆ เลย เป็นถึงฮองเฮาแล้ว ทำไมยังกล้าหนี?

ฮ่องเต้โกรธจัด ศิษย์พี่ยอมรับไว้หรือ

คงจะถูกลงโทษไม่น้อย

ยังไง ฝ่าบาทของพวกเขาองค์นี้ ค่อนข้างดุร้าย

ทันใดนั้นนางก็ได้ยินข้างนอกส่งเสียงดังขึ้นมา

จากนั้นก็มีทหารผู้น้อยคนหนึ่งมารายงานนางว่า

“แม่ทัพน้อย ฮองเฮาก็เสด็จตามฝ่าบาทมายังค่ายทหารแล้ว พวกเขาแลดูรักใคร่กันมาก!”

เฉียวม่อรู้สึกไม่อยากเชื่อ

นี่เป็นไปได้อย่างไร!