แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 268

ผู้ชายที่อยู่ในห้องค่อยๆ หันมา จับจ้องมองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเยือกเย็นชา

ริมฝีปากของเขาแฝงไปด้วยความเลือดเย็น ส่วนที่กระตุกขึ้นมาเล็กน้อยแฝงไปด้วยความหนาวเหน็บ

“ที่นี่สุขสบายกว่าพระราชวังหรือ”

คำพูดประโยคนี้พูดขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับรู้สึกได้ถึง ความขุ่นเคืองจัดที่เขาอดกลั้นไว้

ก็ถูก

นางในฐานะที่เป็นฮองเฮาหนีไปแล้ว

ถือเป็นการเหยียบย่ำเกียรติของเขาที่เป็นกษัตริย์กับสามี

เซียวอวี้ก้าวเท้าเดินมา ค่อยๆ เข้าใกล้นาง

นางไม่ได้ก้าวถอยหลัง และก็ไม่มีความคิดที่จะหนีไป

ชายหนุ่มหยุดชะงักตอนอยู่ห่างจากนางหนึ่งก้าว รูปร่างสูงใหญ่ราวกับเมฆดำบดบังแสงอาทิตย์ ทำให้เกิดเงาใหญ่โตบนใบหน้าของนาง

ทันใดนั้น เขาเอื้อมมือดึงม่านคลุมหน้าของนางออก

นิ้วเรียวยาวยังคงวางอยู่บนแก้มของนาง ลูบไล้ไปตามกรามของนาง ในที่สุดก็หยุดตรงใต้คางของนาง

“ทำไมต้องหนี?”

น้ำเสียงของเขาลาวยาวนุ่มนวล ราวกลับก่อนการฆาตกรรม ที่กำลังล้อเหยื่อเล่น กลั่นแกล้งอย่างโหดเหี้ยม

เฟิ่งจิ่วเหยียนสบกับสายตาของเขาอย่างไม่หวาดกลัว

“เพราะหวาดกลัว”

ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มบีบคอของนางไว้ มองดูนางอย่างเยือกเย็นชา ท่าทีเหมือนสามารถบีบคอให้นางตายได้ทุกเมื่ออย่างไร้ความปรานี

“พูดต่อไป”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ร้องขออย่างหวาดกลัวตาย พูดต่อไปอย่างสงบว่า

“คืนนั้น...หม่อมฉันใช้วิธีที่พี่ชายใหญ่สอน ทำให้ท่านหมดสติไป จากนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร แต่อยากเอาชีวิตรอด

“และอยากหนีออกไปจากชีวิตที่ไม่เป็นอิสระ

“ดังนั้นจึงหาศพผู้หญิงคนหนึ่งในบ้านการกุศล ให้ทุกคนคิดว่าฮองเฮาตายไปแล้ว”

แววตาเซียวอวี้เฉียบคม มืดมน เหมือนค่ำคืนอันมืดมิดไร้จุดสิ้นสุด

“อยากตายจริงๆ ไม่จำเป็นต้องแกล้ง เราสามารถสนองเจ้าได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ตาลง

“แต่ตลอดทางที่หนีมาถึงชายแดนเหนือ เห็นราษฎรทุกข์ยาก หม่อมฉันจึงอดไม่ได้ที่จะคำนึงถึงบุญคุณที่พ่อแม่เลี้ยงดูมา ความหดหู่ก็บรรเทาลง เป็นฮองเฮา ไม่มีอะไรไม่ดี

“ฝ่าบาท หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว”

ดวงตาของเซียวอวี้หรี่แคบลง ยิ่งอยู่ยิ่งบีบคั้นน่าเกรงขาม

นางพูดว่านางสำนึกผิด?

ไม่เสมอไป

“ผิดตรงไหนหรือ”

“เคยคิดว่า ในฐานะที่เป็นหญิงสาวตระกูลเฟิ่ง ไม่สามารถเลือกคู่ครองของตนเองได้ ไม่สามารถทอดทิ้งความคาดหวังของวงศ์ตระกูล ผิดที่ไม่ควรเอาแต่ใจ เอาชีวิตของคนทั้งตระกูลแลกกับความอิสระของข้าคนเดียว”

พูดเสร็จ นางเงยหน้าขึ้นมามองเซียวอวี้ แววตาเผยให้เห็นถึงความโศกเศร้า

แต่เซียวอวี้ได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็ไม่หวั่นไหว

ท่าทีของเขาเคร่งขรึมและเย็นยะเยือก ดวงตาฉายแววเยือกเย็นราวกับคมมีด แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองอย่างรุนแรง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน