แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 491

ลมหายใจของเซียวอวี้พลันหยุดชะงักไปในทันที พลางหมุนตัวเดินเข้าไปจับแขนของนางเอาไว้

“เจ้าจักออกจากวังไปตามหาคนชุดคลุมดำใช่หรือไม่ ได้ เราอนุญาติให้เจ้าออกไปสืบความได้”

น้ำเสียงของเซียวอวี้สั่นเครือเล็กน้อย “เจ้าอยากจะไปสืบหา ก็ไปสืบมาได้เลย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองตรงไปที่เซียวอวี้ด้วยท่าทีสงบ ในแววตาหาได้มีร่องรอยความอาทรณ์ใด ๆ ไม่

“มิใช่เพียงแค่ตามหาคนคลุมชุดดำเท่านั้นเพคะ ฝ่าบาท การออกไปในครานี้ หม่อมฉันจักไม่กลับมาอีกแล้ว”

ดวงตาเรียวหงส์ของเซียวอวี้พลันหรี่เล็กลงมา แสดงให้เห็นท่าทีไม่สบอารมณ์ของเขาได้ในทันที ทว่า ก็ยังคงท่วงท่าใจเย็นเอาไว้

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอันใดกัน? ในสัญญาระบุเอาไว้ว่าหนึ่งปี...”

“ท่านจำผิดแล้วพคะ เป็นครึ่งปีต่างหาก” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันยื่นสัญญาในมือให้กับเขาในทันที

เซียวอวี้จึงรีบเปิดสัญญาออกมาโยไว ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยอารมณ์ประหลาดใจ ตกใจ ทั้งยังรู้สึกเสียใจยิ่งนัก

ในใบสัญญาเขียนเอาไว้ว่าครึ่งปีจริง ๆ !

หากแต่เขามั่นใจเป็นอย่างยิ่ง ว่าในคราที่ตกลงกันนั้น สัญญามีระยะเวลาเป็นหนึ่งปี!

เช่นนั้น ความเป็นไปได้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

นั่นคือนางเปลี่ยนจาก “หนึ่ง” เป็น “ครึ่ง”...

เซียวอวี้หลุบสายตาลง ใบหน้าหาได้มีร่องรอยอารมณ์ใด ๆ ปรากฏขึ้นมาไม่

นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้น ราวกับหยกที่แช่อยู่ในน้ำแข็ง ทั้งเต็มไปด้วยหนักหน่วงและเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเซียวอวี้เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและมืดมน ทั้งยังเจือไปด้วยความเย็นยะเยือก หากแต่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น

“ฮองเฮา เจ้าอย่านำเรื่องเช่นนี้มาล้อเล่นกับข้า”

“หนึ่งปีก็คือหนึ่งปี หากเจ้าเปลี่ยนมันละก็ เราไม่นับ”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเจือไปด้วยความเย็นชา ทั้งยังมีท่าทีไม่ยอมแพ้

“หม่อมฉันนับเพียงในใบสัญญาเท่านั้นเพคะ และหม่อมฉันก็เชื่อว่าคนอื่น ๆ ก็จักเชื่อในเรื่องนี้เช่นกัน”

พูดจบ นางก็ได้ยินเสียง “แคว่ก” ออกมาในทันที

เซียวอวี้ฉีกสัญญาตรงหน้าทิ้ง

เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงกับขมวดคิ้วลงเล็กน้อย

เซียวอวี้จับไหล่ของเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้ พลางใช้กลิ่นอายทรงอำนาจและน้ำเสียงที่มิอาจต่อกรได้

“เราบอกว่าหนึ่งปี ถึงแม้จักน้อยไปหนึ่งวัน หรือน้อยกว่าหนึ่งชั่วยามเราก็ไม่นับ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกวาดสายตามองเศษกระดาษที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ตกอยู่บนพื้นด้วยความเย็นชา

“ท่านลืมไปแล้วหรือ ว่าข้าสามารถเลียนแบบลายมือของท่านได้ ที่ท่านฉีกสัญญาทิ้งไปนั้นเป็นของปลอม”

สีหน้าของเซียวอวี้พลันตกตะลึงไปเล็กน้อย

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลางใช้มือสะบัดแขนที่เซียวอวี้จับไหล่ของนางเอาไว้ ก่อนจะก้าวถอยหลังลงไปสองก้าว พร้อมโค้งกายคำนับด้วยความเคารพว่า

“ฝ่าบาทเพคะ ท่านคงมิอยากให้ทุกคนรับรู้เรื่องนี้ใช่หรือไม่

“บนสัญญาระบุระยะเวลาเอาไว้ว่าครึ่งปี หากนับตั้งแต่ปลายเดือนสามยามที่ยังอยู่ชายแดนใต้นั่นจริง ๆ สัญญาครบกำหนดแล้ว ระยะเวลาที่เลยมาเดือนหนึ่งนั้น ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของหม่อมฉันในการคุ้มครองดูแลท่านส่งกลับมายังเมืองหลวง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน