แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 492

เมื่อเหลียนซวงเดินเข้ามาด้านในตำหนักนั้น พลันเห็นฉากกั้นล้มลงไปอยู่กับพื้นในทันที

“ฮองเฮาเพคะ ท่านอยากจะไปจากที่นี่จริง ๆ หรือเพคะ?”

น้ำเสียงของเฟิ่งจิ่วเหยียนเต็มไปด้วยความทุ้มลึก

“ใช่ ส่วนคดีของตระกูลเฉินนั้น ข้าจักจำเอาไว้”

คนชุดคลุมดำผู้นั้นก็มีส่วนร่วมในการสังหารราชครูเฉินเช่นเดียวกัน

ใบหน้าของเหลียนซวงเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย

“ฮองเฮาเพคะ บ่าวเกรงว่าฝ่าบาท…”

“เขาจักเข้าใจมันได้เอง” ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันหม่นแสงลง

หากว่ามิอาจหลีกเลี่ยงได้แล้วไซร้ นางก็มิอยากจะก่อเรื่องจนทำให้ทุกคนรับรู้เรื่องราวทั้งหมดเช่นเดียวกัน

คืนนั้น เซียวอวี้นอนไม่หลับทั้งคืน

ภายในใจราวกับมีเพลิงสุมอยู่ในอก

เขาคิดว่าตัวเองจักสามารถมีเวลาอยู่กับฮองเฮาอีกหนึ่งปีมาโดยตลอด

แต่นางกลับลอบเปลี่ยนจากหนึ่งปีเป็นครึ่งปี!

เขาที่มั่นใจว่าตนเองจักสามารถค่อย ๆ พิชิตใจนางได้นั้น แต่นางกลับวางแผนที่จะหนีหายไปจากเขามาตั้งแต่แรก!

ในใต้หล้า เหตุใดถึงมีสตรีไร้ใจเช่นนางได้กัน!

วันรุ่งขึ้น

หลังจากที่เซียวอวี้ว่าความยามเช้าเสร็จแล้วนั้น เขาก็เสด็จมาที่ตำหนักหย่งเหอในทันที

เหล่าทหารองครักษ์ต่างพากันเฝ้าเวรยามด้วยความเข้มงวด ราวกับว่าที่แห่งนี้เป็นคุกหลวงหาใช่ตำหนักของฮองเฮาไม่

ภายในตำหนักใน

เมื่อเดินผ่านประตูไม้การบูรเข้าไปแล้วนั้น เซียวอวี้จึงจัดแจงเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเอง ทั้งยังพยายามเก็บสีหน้าของตนเองเอาไว้

เมื่อเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น นางเพียงสวมใส่อาภรณ์ที่เรียบง่าย เครื่องหัวหาได้ปักปิ่นอันใดไม่ มีเพียงปิ่นไม้ธรรมดาเท่านั้น

นางโค้งกายทำความเคารพเซียวอวี้เฉกเช่นขุนนางคำนับกษัตริย์

เซียวอวี้จึงก้าวขึ้นไปข้างหน้า พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงกว่าเมื่อคืนนี้เสียหลายส่วน

“เจ้ารับสำรับเช้าแล้วหรือยัง?”

การแสดงออกของเฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงเหมือนเดิม “เพคะ”

“เราได้ส่งคนไปไล่ตามคนชุดคลุมสีดำแล้ว คิดว่าอีกไม่นานคงจะได้ยินข่าวดีเร็ว ๆ นี้”

พูดจบ ยามที่เซียวอวี้ต้องการจะจับมือเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น ยังมิทันที่มือจะได้แตะมืองนาง เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันรีบเบี่ยงตัวหลบออกไปเร็วไว

เซียวอวี้ถึงกับเกร็งลำคอของตนเอง พลางพยายามข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้

“วันคืนที่ผ่านมา เจ้ามิได้รู้สึกกับเรา...”

ยังไม่ทันที่เซียวอวี้จะพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเอ่ยตัดบทออกมาในทันที

“ไม่เพคะ”

เรื่องของความรู้สึกนั้น ไม่อาจเกิดความลังเลขึ้นมาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

แม้ว่า...นางจักรู้สึกลังเลขึ้นมาก็ตาม

นางหาใช่คนใจแข็งดั่งหินผาไม่ ความรู้สึกที่เซียวอวี้มีให้กับนางนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนรับรู้ได้เป็นอย่างดี

ถึงแม้เขาจักเป็นฮ่องเต้มากเผด็จการ ทว่า เขาเอาใจใส่ปากท้องราษฎรและเหล่าทหารมากนัก ทั้งยังเป็นฮ่องเต้ที่ทรงคุณธรรมเป็นอย่างยิ่ง หากเขาหลงชอบใคร ก็ย่อมสามารถกลายเป็นคนโง่ได้ ทั้งยังมิกลัวการถูกปฏิเสธ กลับคิดพยายามที่จะพิชิตใจ นางนับถือความจริงใจของเขาในจุดนี้ยิ่งนัก

เขามิได้ตั้งแง่ในความสามารถของนางในฐานะสตรีผู้หนึ่ง แค่จุดนี้เขาก็เหนือกว่าบุรุษคนอื่นมากมายแล้ว

เขายังมิคิดเอาเรื่องตระกูลเฟิ่งและตระกูลเมิ่งที่มีโทษฐานพากันปกปิดหลอกลวงเบื้องสูงอีก

เขายังเคยเอาตัวมาขวางธนูพิษให้นาง จนตนเองต้องทนทุกข์ทรมานเพราะพิษธนูจนเกือบตาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน