แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 503

เซียวอวี้กระชับกอดนางไว้แน่น และเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง

“ฮองเฮา เราไม่ได้โกหกเจ้า บุตรของหรงเฟยนั้น เราสืบพบแล้วว่า มิใช่บุตรของเราจริง ๆ เรากลัวเจ้าจะไม่เชื่อ ทว่าในที่สุด เราก็สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองได้แล้ว...ฮองเฮา อย่าจากเราไปเลย”

หลังพูดจบ เขาก็ยื่นกระดาษคำให้การของข้าหลวงให้นาง ด้วยมือที่สั่นเทานิด ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนตกตะลึงไม่น้อย ทันใดนั้นนางก็ผลักมือของเขาออก เวลาเดียวกัน กระดาษพลันกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

สายลมที่หนาวเหน็บแห่งสารทฤดู พัดเข้ามาทางหน้าต่าง

เซียวอวี้ก้มลงไปหยิบมันทันที แต่แล้วก็พลันแข็งทื่อ

เมื่อคิดดูแล้ว ดูเหมือนเขาจะกระจ่างขึ้นโดยฉับพลัน จึงโยนคำให้การในมือทิ้งไป พลางลุกขึ้น และเผชิญหน้ากับคนตรงหน้า ด้วยดวงตาที่แดงเรื่อ

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งมากขึ้น

“หรือว่า...เจ้าไม่ได้สนใจ เรื่องที่เราจะบริสุทธิ์หรือไม่เลยรึ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูกระดาษคำให้การที่กระจายเกลื่อนพื้น

“ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

“หม่อมฉันไม่เคยเอ่ยว่า สาเหตุที่จะจากไปนั้นเป็นเพราะเรื่องของท่านกับหรงเฟยเพคะ”

จนถึงยามนี้ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดนางถึงต้องจากไป

ดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยเงากระดำกระด่าง

“เรารู้ เจ้าก็แค่ไม่ชอบเรา

“หากเปลี่ยนเป็นต้วนไหวซวี่ เจ้าจะไม่ตอบสนองเช่นนี้

“นับตั้งแต่ที่เราได้รู้ว่าหรงเฟยเคยตั้งครรภ์ ก็เป็นทุกข์เป็นร้อนเรื่องผลได้ผลเสีย

“เรากลัวว่า หากเราได้เคยแตะต้องนางจริง ๆ แล้วไซร้ เจ้า...จะไปจากเรา

“เดิมเราคิดที่จะปิดบังเจ้า และยังคิดที่จะรอให้ความจริงเปิดเผยก่อน ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร ก็ควรซื่อสัตย์ต่อเจ้า...

“บัดนี้เราสืบพบความจริงแล้ว ทว่าเจ้า...เจ้ากลับไม่ได้ใส่ใจเลย”

แท้จริง ไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่าความหวัง และความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ได้แตกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

เขากระวนกระวายใจจนทำวุ่นวายไปหมด และเชื่อคำพูดของซุนหมัวมัวจริง ๆ

เซียวอวี้มองดูนางอย่างลึกซึ้ง ชัดเจนว่าอยู่ใกล้กันเพียงเอื้อมมือ ทว่ามิอาจสัมผัสนางได้เลย

เฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นฝ่ายที่ต้องการจากไป ย่อมไม่จำเป็นต้องทิ้งความพัวพันที่ไร้ประโยชน์ไว้

นางไม่เอ่ยอันใด ก็ให้ถือเป็นการยอมรับ——ทั้งหมดที่เขาพูดเป็นความจริง และนางไม่สนใจเลยจริง ๆ

ผ่านไปอีกนาน เซียวอวี้ค่อยเดินข้ามกระดาษคำให้การเหล่านั้น และหยุดตรงหน้านาง

แววตาของเขาสูญเสียความน่าเกรงขามและรูปลักษณ์ที่สูงส่งของกษัตริย์ในยามปกติ เหลือเพียงความเหนื่อยล้าเท่านั้น

“เราไม่เคยเห็นเพลงทวนนั้นของเจ้าเองกับตาสักครั้ง ช่วยแสดงให้เราดูหน่อย ได้หรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเห็นความผ่อนปรนในแววตาของเขา

“เพคะ”

ดึกดื่นเที่ยงคืน เซียวอวี้ได้สั่งถอนกำลังองครักษ์และข้าหลวงทั้งหมดออกจากตำหนักหย่งเหอ

ในตำหนักอันกว้างใหญ่ มีเพียงฮ่องเต้ฮองเฮาเพียงสองพระองค์

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน