แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 505

เซียวอวี้ดูเหมือนเพิ่งตื่นจากการหลับใหล

อาภรณ์ของเขาบิดเบี้ยว และหลวมโพรก ผมเผ้ากระจัดกระจายไร้ระเบียบ ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นพราวด้วยเสน่ห์ระคนอ่อนแอ

ริมฝีปากได้รูปของเขาก็ซีดเซียว

คล้ายว่าเจ็บป่วยร้ายแรง ยากที่จะรอดชีวิต

หลิวซื่อเหลียงที่อยู่ข้าง ๆ ก็อกสั่นขวัญแขวน ไม่กล้าเอ่ยโน้มน้าวแต่อย่างใด

แตกต่างจากเฉินจี๋ที่สงบนิ่ง ยังคงยื่นส่งลูกธนูให้กับฝ่าบาท

เซียวอวี้จ้องมองคนที่อยู่ในระยะไกลอย่างไม่เผยอารมณ์ วางลูกธนูไว้บนสายอีกครั้ง และเล็งเป้าไปที่นาง...

“ฝ่าบาท อย่านะเพคะ!” นางสนมทั้งหมดรีบเข้ามาสร้างกำแพงมนุษย์ขึ้น ต้องการที่จะขวางลูกธนูนั้น

หนิงเฟยกลัวตาย ครั้นไม่รอให้นางได้เลือก ก็ถูกคนสองคนที่อยู่ข้างซ้ายและขวาจับเอาไว้

นางรู้สึกโมโหเล็กน้อย

ทว่านางรู้สึกโกรธฝ่าบาทยิ่งกว่า

“ฝ่าบาทพคะ! ท่านมิอาจทำร้ายเฟิ่งเวยเฉียงได้!” หนิงเฟยตะโกน ด้วยกลัวว่าฝ่าบาทจะยิงพวกนางตายเช่นกัน

มู่หรงฉานไม่พูดจาอย่างนุ่มนวลเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว นางตะโกนอย่างเปี่ยมความชอบธรรม

“วิญญูชนรับปากหนึ่งครั้งมีค่าดุจทองพันตําลึง! ฝ่าบาทได้มีพระราชโองการหย่าร้างลงมาแล้ว จะกลับคำพูดได้อย่างไรเพคะ?”

นางสนมเจียคุกเข่าไปทางเซียวอวี้ ก่อนจะโขกศีรษะให้เขา

“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันขอร้องท่าน! อย่าได้สังหารฮองเฮาเลยเพคะ!”

บนหอคอยสูง มือของเซียวอวี้ที่จับคันธนูนั้นสั่นเล็กน้อย

เขาจ้องมองตรงไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียน ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ฟิ้ว——

ลูกธนูบินออกไป

ปักลงกลางถนนที่อยู่ตรงเบื้องหลังของนาง

ฮ่องเต้คล้ายตกอยู่ในพฤติกรรมที่ผิดปกติ วางลูกธนูอีกสองดอกไว้บนสาย

เฉินจี๋รู้ดีกว่านางสนมเหล่านั้น ฝ่าบาทจะไม่มีวันทำร้ายฮองเฮา

ลูกธนูสองสามดอกนี้ บางทีอาจจะกำลังสื่อให้ฮองเฮาได้ตระหนักว่าเขากำลังไม่มีความสุข

หรือบางที เป็นการอำลาที่ไม่เหมือนผู้ใดรูปแบบหนึ่ง

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็รู้ได้ชัดเจนว่า เซียวอวี้จะไม่มีวันเอาชีวิตของนาง

นางไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ เพียงหันหน้าไปทางเขา และกล่าวคำอำลาอย่างเป็นทางการ

“หม่อมฉันขอภาวนาให้หนานฉีของเราคงอยู่นับหมื่นปี ขอภาวนาให้ฝ่าบาทของเรา...มีพลานามัยแข็งแรงตลอดไปเพคะ”

หลังพูดจบ นางก็หันหลังแล้วก้าวเดินต่อไป

ถนนพระราชวังนั้นกว้างมาก ทว่าสามารถเดินเสร็จในหนึ่งร้อยก้าวเท่านั้น

ถนนสายเดียวกับตอนเข้าวัง เมื่อได้เดินออกไปอีกครั้ง กลับให้อารมณ์ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

บนหอคอยสูง

ลูกธนูที่เซียวอวี้ยิงออกไปล่วนตกลงบนพื้นโล่ง จากนั้นพลันลดแขน และวางคันธนูลงด้วย

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่บุคคลซึ่งเดินจากไปไกล โดยไม่เอ่ยอันใดสักคำ

นัยน์ตาที่มืดมิดและคมกริบนั้น เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แม่ทัพน้อยของเรา ไปเถิด จงไปให้ไกล ก่อนที่เราจะนึกเปลี่ยนใจทีหลัง ไปคว้าอิสรภาพที่เจ้าปรารถนา...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน