แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 508

สิบวันให้หลัง

ณ ชายแดนแคว้นหนานฉี

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันกลับไปมองด้วยความเหงาครู่หนึ่ง ซึ่งตกอยู่ในสายตาของอู๋ไป๋

เขาจึงอดพูดไม่ได้

“แม่ทัพน้อย ถ้าหันกลับไปตอนนี้ ก็ยังไม่สายเกินนะขอรับ”

เขารู้ชัดเจน แม่ทัพน้อยมิใช่คนเย็นชาไร้น้ำใจ ตรงกันข้ามคือให้ความสำคัญกับมิตรภาพเป็นพิเศษ

หากมีบ้านให้กลับไป เหตุใดจะต้องแยกย้ายไปสุดฟ้า

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงความลำบากใจของแม่ทัพน้อย เหมือนกับที่เขารู้

ในมุมหนึ่ง จากคำพูดของคนชุดคลุมดำ บัดนี้แม่ทัพน้อยตกเป็นเป้าหมายของสมาชิกพรรคเทียนหลง ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นรู้จักโฉมหน้าแท้จริงภายใต้หน้ากากของแม่ทัพน้อย ตั้งแต่เมื่อใด และยังรู้ด้วยว่าฮองเฮาองค์ปัจจุบันเคยเป็น “เมิ่งสิงโจว”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเบาะแสที่สืบได้ล่าสุด พรรคเทียนหลงแอบฟื้นคืนความรุ่งโรจน์มานานแล้ว อีกทั้งประมุขพรรคของพวกเขา จะออกจากที่ซ่อนในเร็ววันนี้

ในอีกด้านหนึ่ง “เมิ่งสิงโจว” กลายเป็นหนามยอกอกของพวกเขา กอปรกับตัวตนของซูฮ่วน——เป็นหนึ่งในผู้นำที่กวาดล้างพรรคเทียนหลงในปีนั้น เกรงว่าพรรคเทียนหลงจะรู้ความจริงในไม่ช้าก็เร็ว และชำระแค้นเก่าแค้นใหม่ไปพร้อมกัน

เมื่อถึงเวลานั้น ตามวิถีทางของพรรคเทียนหลง จักต้องลากคนรอบกายของแม่ทัพน้อยมาเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน

ตอนนี้แม่ทัพน้อยไม่กลับไปที่จวนตระกูลเฟิ่ง ก็เพราะไม่อยากให้คนตระกูลเฟิ่งเดือดร้อน

กับฝ่าบาทก็เช่นเดียวกัน ที่ต้องใจร้ายและไร้ไมตรีเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น

แท้จริง หากแม่ทัพน้อยต้องการจากไปจริง ๆ แล้วไซร้ องครักษ์เหล่านั้นในวังก็ขวางไม่ได้ และไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้คนในใต้หล้ารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้ฮองเฮาร้าวฉาน และถึงขั้นต้องหย่าร้างกัน...

อู๋ไป๋นึกทอดถอนใจ

คำจำกัดความของแม่ทัพน้อยคือ พูดน้อยแต่ทำมาก

แม้ว่าเขาจะติดตามนางมานานหลายปี ก็มิอาจทราบความคิดของนางได้ทั้งหมด

แต่เขากลับคิดว่า การตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลเฟิ่ง และสร้างปัญหากับฝ่าบาทเช่นนี้ ช่างทำรุนแรงเกินไปจริง ๆ

ทว่า แม่ทัพน้อยยินดีเสียสละตัวเองไปเผชิญหน้ากับความตายก่อน เพื่อปกป้องผู้คนที่ตนเองห่วงใยเสมอ

เขาปรารถนาให้แม่ทัพน้อยวางภาระเหล่านั้นลง และอย่าแบกรับมันไว้เพียงลำพัง แม้จะเป็นเพียงครั้งเดียวก็ยังดี

อู๋ไป๋ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ขอเพียงท่านอธิบายให้ฝ่าบาทได้กระจ่างว่า เศษเดนเหล่านั้นของพรรคเทียนหลงหมายจะกำจัดท่าน ข้าน้อยเชื่อว่าฝ่าบาทจะปกป้องท่าน และจับคนเหล่านั้นเป็นแน่ เหตุใดท่านต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวด้วย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกระชับสายบังเหียนในมือแน่น พลางมองไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว

“หากข้าปกป้องตนเองยังไม่ได้ แล้วจะปกป้องคนรอบข้างได้อย่างไร”

ตั้งแต่เล็กจนโตนางไม่เคยถูกเลี้ยงดูให้เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง

เมื่อสตรีอื่นประสบปัญหา สิ่งแรกที่นึกถึงคือการพึ่งพาผู้แข็งแกร่ง อย่างเช่น บิดา พี่ชาย สามี หรือแม้แต่บุตรชาย

มิใช่ว่าสิ่งนี้ไม่ดี ในทางตรงกันข้าม นี่คือวิถีชีวิตหาทางรอดของผู้หญิงจริง ๆ

และสิ่งที่นางต้องมีตั้งแต่เล็กคือความรับผิดชอบ เช่นเดียวกับบุรุษ ที่จะต้องรับผิดชอบภาระอันหนักหน่วงด้วยตนเอง เพื่อปกป้องคนในครอบครัว

พึ่งพาผู้อื่นนั้นอันตราย และมีแต่จะตกต่ำ

กล่าวอีกนัยคือ แม้เซียวอวี้จะสามารถปกป้องนางได้ ทว่าคนในครอบครัวของนางเล่า?

เซียวอวี้จะสามารถส่งคนมาคุ้มกันพวกเขาได้ตลอดเวลาหรือไร?

สิ่งเดียวที่ผู้คนสามารถพึ่งพาได้ ก็คือตนเอง

อู๋ไป๋ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า “แม่ทัพน้อย ท่านไม่รู้สึกชอบฝ่าบาทสักนิดเลยหรือขอรับ?”

สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

คนมิใช่ผักหญ้า จักได้ไร้ความรู้สึก

ทว่า ความคาดหวังที่เซียวอวี้มีต่อนาง คือให้นางเป็นฮองเฮาที่ดี——คอยจัดการกิจการทั่วไปในวัง แสดงความกตัญญูต่อผู้อาวุโส รับผิดชอบงานเลี้ยงเล็กใหญ่ในวัง กระทั่งให้กำเนิดลูก ๆ แก่เขาด้วย...

หากนางต้องใช้ชีวิตที่เหลือส่วนใหญ่ไปเช่นนี้จนตาย แล้วการที่นางฝึกฝนวิทยายุทธอย่างหนักตั้งแต่เล็ก จะยังมีความหมายอันใด? นี่จะแตกต่างจากการบอกให้นางทำลายวิทยายุทธอย่างไร

และในยามนี้นางมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังมิได้สะสาง ย่อมจะอยู่ในวังตลอดไปไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน