แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 522

เหลียนซวงที่ถูกฝ่ามือของฮ่องเต้นั้น นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในทั้งหมดของนางกำลังจะแตกสลาย

ทว่านางไม่เสียใจที่พูดคำเหล่านั้นออกไป

เมื่อนางฟังซุนหมัวมัวพูดเกี่ยวกับบุตรสาวตระกูลเจิน นางก็ตระหนักว่าประโยคนั้นเป็นเรื่องจริงที่ว่า ความจริงใจของบุรุษนั้น คงอยู่เพียงชั่วครู่

นางเองก็เคยรู้สึกว่าคุณหนูจิ่วเหยียนใจร้ายเกินไป นางไม่ควรเหยียบย่ำความจริงใจของฝ่าบาท

ทว่ายามนี้...นางกลับรู้สึกสมน้ำหน้าฝ่าบาท!

หากเขาทำใจได้อย่างง่ายดายเพียงนี้ เหตุใดยามนั้นเขาถึงต้องกักขังคุณหนูจิ่วเหยียนเอาไว้แบบนั้นด้วย

แล้วทำไมยามนี้ถึงต้องมาที่ตำหนักหย่งเหอ ราวกับว่าไม่อาจลืมคุณหนูจิ่วเหยียนได้ลง

ซุนหมัวมัวตกใจจนแข้งขาอ่อนแรง

“ฝ่าบาท เหลียนซวงหมายถึงว่า...”

“ไสหัวไป” แววตาของเซียวอวี้เย็นชาและดุร้ายราวกับคลื่นทะเลแห่งความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่าน

ซุนหมัวมัวไม่กล้ายุ่งกับไฟโกรธนี้จึงจากไปอย่างรวดเร็ว

ข้าหลวงที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนในตำหนักหย่งเหอก็แยกย้ายกันไป ไม่กล้าเข้าใกล้

ในลานตำหนักเหลือเพียงเซียวอวี้และเหลียนซวง

เขาที่ครอบครองใต้หล้า สวมเสื้อคลุมลายมังกรที่ทำให้ดูสง่างามและเย็นชา ก้าวเข้าใกล้เหลียนซวงทีละก้าว

“นี่เจ้าเจ็บแค้นแทนผู้ใดกัน? หืม?

“ในสายตาของเจ้า เป็นเราที่ติดค้างนางรึ!

“จำเอาไว้ให้ดี แม้เราจะชอบคนอื่น ก็ไม่นับว่าทำผิดต่อนาง!

“เป็นนางที่ต้องการจากเราไป เป็นนางที่ไร้น้ำใจก่อน

“หรือเรายังต้องเก็บกายและใจไว้เพื่อนางอีกรึ!”

เขาเป็นคนต่ำต้อยด้อยค่าขนาดนั้นเลยหรือไร!

เหลียนซวงลุกขึ้นและคุกเข่าลงบนพื้น นางรับไฟพิโรธของฮ่องเต้เงียบ ๆ

เมื่อเซียวอวี้เห็นท่าทางแบบนี้ของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสตรีผู้นั้น นางเองก็เป็นคนเฉย ๆ เช่นนี้ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร นางก็มักจะพูดว่า "เพคะ" อย่างเฉยชา

เมื่อเขามองไปทางต้นไม้ที่ถูกแมลงกัดกินจนเหี่ยวเฉา ดวงตาลึกล้ำของเขาก็พลันเจือไปด้วยความเย็นชา

ในเมื่อเก็บเอาไว้ไม่ได้ เช่นนั้น...ก็แยกย้ายกันไปเถิด!

“ถึงเวลาที่จะเพิ่มคนใหม่เข้าวังหลังแล้ว”

คำพูดของฮ่องเต้ล่องลอยไปในสายลม ทั้งเย็นชาและเหี้ยมเกรียม

......

วันรุ่งขึ้น

มีนางสนมใหม่เพิ่มมาในวัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน