แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 528

“บุตรสาวของจู้กั๋วกง แสดงว่าเป็นองค์หญิงน้อย ลูกพี่ลูกน้องของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันน่ะสิ?!” ฝานจิ้นตกตะลึง

ชาวยุทธภพ ไม่ชอบทุกเรื่องในราชสำนัก โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวพันกับราชวงศ์

หากองค์หญิงน้อยเป็นอะไรไปในถิ่นของพวกเขา ก็คงกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก

คนอื่น ๆ ค่อนข้างสงสัย

“รองผู้นำพันธมิตร นางบอกเองกับปากหรือ?”

“ข้าเดาเอา” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดตามตรง

“เช่นนั้นท่านดูออกได้อย่างไร?”

ในตอนนี้เอง ตงฟางซื่อก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

“เสื้อผ้าอาภรณ์ของเด็กคนนั้นดูธรรมดาก็จริง แต่ลืมเปลี่ยนมาใส่รองเท้าธรรมดา

“ผ้ากำมะหยี่ ปักด้วยไหมฝูกวง ล้วนเป็นของพระราชทานในราชวงศ์

“เท้าของเด็กคนนั้นโตเร็ว แถมยังมีลีลาเช่นนี้ ก็คงต้องเป็นองค์หญิงน้อยแห่งจวนจู้กั๋วกงแล้วล่ะ”

เขาพูดจบ จากนั้นก็หันไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียน ใช้สายตาถามว่าตัวเองพูดถูกหรือไม่

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าแทนคำตอบ

นางไม่ได้กล่าวสิ่งหนึ่ง จริง ๆ แล้ววินาทีแรกที่เจอองค์หญิงน้อย ก็รู้สึกว่าหน้าตาของนางกับเซียวอวี้ดูคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง

ฝานจิ้นเสนอตัวเป็นอาสาสมัคร

“ข้าจะไปส่งนางเอง! ฝีเท้าข้าเร็ว แถมแรงเยอะ สามารถแบกนางวิ่งได้”

ตงฟางซื่อไม่เลือกคน

“เช่นนั้นก็เอาตามนี้ ให้เหล่าฝานไป ส่วนซูฮ่วนอยู่ที่นี่ต่อ เพื่อปรึกษาหารือแผนการกำจัดศัตรู

“แต่พูดก็พูดเถอะ ไม่ต้องใช้คำคมปลุกใจสักประโยคจริง ๆ หรือ? ข้าอุตส่าห์คิดไว้เชียวนะ สังหารมารคุ้มกันมังกร เป็นเกียรติยกย่องแด่ชาวเรา พายุก่อเกิดหมู่เมฆตั้งเค้า พันธมิตรอู่หลินชาวเรา…”

เฟิ่งจิ่วเหยียน:...

นางคว้าผ้าเช็ดโต๊ะที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาปาใส่ปากของตงฟางซื่อ

ต่อมานางก็ตีหน้าบูดบึ้งจนหน้าผากเป็นเส้น ย้ำเตือนเสียงเข้มว่า

“ข้าบอกแล้วไง ว่าไม่ต้อง”

แค่ท่องสัญญาณลับหน้าทางเข้า ก็นับว่าเป็นขีดความอดทนของนางสุด ๆ แล้ว

ตงฟางซื่อเหมือนจะน้อยใจ “คำคมนี้ไม่ดีหรือ?”

ทุกคนต่างทยอยหลบตาเขา มองไปยังทิศทางอื่นอย่างหลุกหลิก

ดีหรือไม่ดี ผู้นำพันธมิตรไม่รู้ตัวจริงหรือ?

แค่สัญญาณลับที่ต้องท่องหน้าทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขาก็อดทนกับมันมาหลายปีแล้ว!

……

เซี่ยวเซี่ยวติดเฟิ่งจิ่วเหยียนมาก ตอนฝานจิ้นบอกจะไปส่งนางที่เมืองหลวง นางกลับต่อต้านอย่างรุนแรง

“ไม่เอา ข้าไม่ไปกับเจ้า! ข้าจะอยู่กับพี่ชายใหญ่!”

นางกอดย่ามสีชมพูไว้แน่นพร้อมร้องไห้ออกมา จากนั้นก็วิ่งเข้ามาในบ้าน มองมาทางเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยน้ำตาไหลอาบหน้า

“พี่ชาย เจ้าจะทิ้งข้าหรือ? เจ้าจะขายข้าอีกใช่ไหม?”

ทุกคนที่กำลังปรึกษากันพลันเงียบกริบ

เฟิ่งจิ่วเหยียนจูงมือนางออกมาข้างนอก พูดอย่างมีเหตุผลว่า

“ข้ามีเรื่องต้องจัดการ ไม่สามารถไปส่งเจ้าที่เมืองหลวงได้…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน