แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 527

เห็นเพียง บุรุษสวมใส่เสื้อแขนสั้นเนื้อหยาบสีเข้ม ร่างกายเปื้อนไปด้วยดินโคลน มือหนึ่งจับไก่ มือหนึ่งคล้องตะกร้าผลไม้ไม่รู้ชื่อ ใบหน้าดำคล้ำ ประดับรอยยิ้มดีใจเปี่ยมล้น

“เพิ่งหว่านเมล็ดพันธุ์เสร็จน่ะ เจอสภาพอากาศเหมาะพอดี” ตงฟางซื่อหน้าตาหล่อเหลา ภายนอกดูเหมือนพวกบัณฑิตหน้าดำ ไม่มีพิษภัยอะไร

ขณะที่อู๋ไป๋กำลังจะลุกขึ้น เตรียมทำความเคารพ ทันใดนั้นพลันรู้สึกได้ถึงไอสังหารบางอย่าง

ชั่วขณะที่เหลือบเห็นซูฮ่วนท่ามกลางฝูงคน ดวงตาของตงฟางซื่อพลันทอประกายคมกริบ แล้วโยนไก่ในมือออกไปเป็นอันดับแรก

ผลปรากฏว่าไก่ตัวนั้นกางปีกบินพุ่งเข้าไปหาเฟิ่งจิ่วเหยียน ราวกับรู้จักเจ้าของ

“ตุบ ๆ ๆ!”

ในเวลาเดียวกัน เขาก็หยิบผลไม้ในตะกร้า ปาใส่เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ยั้ง ราวกับยิงอาวุธลับ

อู๋ไป๋เบิกตาอ้าปากค้าง แทบไม่รู้ว่าต้องหลบอย่างไร

เมื่อหันไปมอง เหมือนทุกคนจะเตรียมป้องกันไว้ล่วงหน้า ต่างหลบกันถ้วนหน้า แม้แต่เซี่ยวเซี่ยวก็ยังรีบมุดลงใต้โต๊ะอย่างมีไหวพริบ

หันมามองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าแม่ทัพน้อยถือร่มไว้ในมือตั้งแต่เมื่อไร นำมาบังตรงหน้าไว้ จากนั้นก็หุบร่มด้วยท่วงท่าสง่า ไร้วี่แววหมดสภาพ

ส่วนอู๋ไป๋ที่ถูกผลไม้ป่าปาใส่ และถูกไก่ปล่อยมูลสีเหลืองใส่ตัว：นี่มีแต่ข้าที่ซวยหรือ?

ตงฟางซื่อเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เอ้ย มือลื่นน่ะ พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนวางร่มไว้ข้าง ๆ อย่างนิ่งเฉย “ไม่เป็นอะไร”

นางดูออกตั้งแต่แรก ตงฟางซื่อผู้ที่ถือเรื่องการกินเป็นหนึ่งนั้น จะให้พวกเขากินก่อนได้อย่างไร เท่านี้ก็รู้แล้วว่าหลอกล่อ

ทั้งหมดนี้เพื่อให้นางคลายระแวง จะได้จู่โจมฉับพลัน

ตงฟางซื่อนั่งลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งยังเรียกคนอื่น ๆ นั่งลงด้วย

“ทุกคนนั่งลงเถอะ ผ่านไปสี่ปีสิบเดือนสิบสองวันห้าชั่วยามกว่าซูฮ่วนจะกลับมาสักครั้ง นานที ๆ มีหนหนึ่ง”

อู๋ไป๋: คงไม่ใช่ว่าผู้นำพันธมิตรตงฟางซื่อแอบวางแผนหรอกนะ?

เซียวเซี่ยวชะโงกหน้าออกมาจากใต้โต๊ะ กอดย่ามสีชมพูของตัวเองไว้แน่น แล้วคีบกินอาหารเงียบ ๆ

……

หลังจากมื้ออาหารสิ้นสุดลง เฟิ่งจิ่วเหยียนกับพวกตงฟางซื่อก็คุยกันเรื่องสำคัญ ส่วนอู๋ไป๋กับเซี่ยวเซียวไปยืนรออยู่ในสวน

เขาจ้องย่ามสีชมพูดของนางอยู่หลายครั้ง อยากจะรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไร

แต่เด็กนี่ขี้ระแวงอย่างมาก แทบจะไม่ให้เขาแตะเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน