แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 554

ดวงตาของนางอ่อนโยน ทว่าแฝงไว้ด้วยความผิดปกติทางจิต

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เหล่าข้าหลวงรู้สึกยินดีปรีดา

“ทันทีที่ฝ่าบาทเสด็จกลับวัง ก็เสด็จมาหาซินเฟยเป็นอันดับแรก!”

ในเวลานี้ ภายในตำหนัก

เหลียนซวงหวาดกลัวการเผชิญกับพระพักตร์ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก

นางได้มองดูเขานำเสื้อผ้าที่คุณหนูจิ่วเหยียนเคยสวมใส่ และเครื่องประดับที่เคยใช้ทั้งหมด โยนเข้าใส่ไปในหีบใบใหญ่

นี่แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการจะตัดใจโดยสิ้นเชิง!

ทว่าทำเช่นนี้ จะไม่เป็นการหลอกตนเองจริง ๆ หรือ?

เขาควรจะปลดซินเฟยผู้นี้เสีย และไม่ย่างกรายมายังตำหนักหย่งเหออีกถึงจะถูก

ความรักก็เหมือนกระดูกอักเสบเป็นหนอง ยากที่จะตัดให้ขาด

เซียวอวี้กลับต้องการจะใช้กำลังตัดมันทิ้ง

ทว่า ในระหว่างที่กำลังโยนทิ้ง เขาพลันได้พบสมุดเล่มหนึ่งอยู่ในช่องลับข้างโต๊ะ ด้านข้างนั้นมีปิ่นหงส์วางอยู่——เป็นสิ่งที่เขามอบให้

ครั้นเปิดสมุดเล่มนั้นออกดู ใบหน้าของเขาพลันแข็งทื่อ

ทุกถ้อยคำในนั้นล้วนเป็นเรื่องของเขา ที่เขียนโดยเฟิ่งจิ่วเหยียน

ครั้งหนึ่งเขาเคยขอให้นางไปอยู่กับเขาที่ห้องทรงพระอักษรเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามทุกวัน เพื่อทำให้นางได้รู้จักตัวเขามากขึ้น

เขาคิดว่า นางถูกบังคับจนไร้ทางเลือก และทำทุกวันแบบขอไปทีเท่านั้น

ทว่าจนถึงวันนี้เอง เขาเพิ่งจะได้รู้ว่า นางเขียนบันทึกการสังเกตฮ่องเต้เอาไว้ทุกวัน!

[ฮ่องเต้มิได้โหดเหี้ยม ทุกการลงโทษมีความชอบธรรม...]

[ฮ่องเต้จิตใจบริสุทธิ์ และใสซื่อ ไม่เหมาะสมกับฉายา “ลุ่มหลงสาวงาม” เลยจริง ๆ ...]

[...สิ่งที่ร่างกายมิอาจปฏิเสธได้ คืออาการใจเต้นแรง ทว่าไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกไป ประการแรกคือความไม่แน่นอน ประการที่สอง ทุกเรื่องยังไม่เสร็จสิ้น ดังนั้น ควรละทิ้งไปก่อน]

หัวใจของเซียวอวี้ยุ่งเหยิง

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ในหัวใจของนาง มีเขาอยู่

ในขณะนี้เหลียนซวงก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือของฮ่องเต้ พลันตื่นตระหนก

ในตอนที่คุณหนูจิ่วเหยียนจากไป ได้สั่งให้นางกำจัดสิ่งของในช่องลับเหล่านี้ทิ้ง ทว่านางตัดใจทิ้งไม่ลง และคิดจะเก็บไว้เป็นความทรงจำ จึงเก็บมันไว้ในช่องลับก่อน เหตุใดฝ่าบาทจึงค้นออกมาพบได้...

ในขณะนางกำลังไม่สบายใจ ฮ่องเต้พลันเงยพระพักตร์ขึ้นมา เผยให้เห็นเส้นเลือดแดงที่แตกในดวงตาสองสามจุด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน