แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 559

เซียวอวี้ถ่ายทอดคำสั่ง

“จงเร่งรุดไปที่หมู่บ้านเสิ่นเจียอู่ และลอบสืบหา ผู้ที่คิดต่อต้านราชสำนัก”

“น้อมรับพระบัญชา!”

ในขณะนี้

เมืองตงซิ่น

ณ หมู่บ้านเสิ่นเจียอู่

เหล่าศิษย์จากสำนักต่าง ๆ ได้เข้าปิดล้อมแน่นขนัดจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้

ในหมู่พวกเขามีคนที่ยืนอยู่บนตำแหน่งสูง ปากก็ร้องตะโกน

“ท่านทั้งหลาย ครั้งนี้พวกเราจะต้องมีใจเด็ดเดี่ยว ร่วมแรงร่วมใจกัน! ผู้นำพันธมิตรจะต้องให้คำอธิบายแก่พวกเรา!

“สหายชาวยุทธ มีหลายคนถูกราชสำนักบีบบังคับถึงขั้นจนตรอก เหตุผลในการก่อตั้งพันธมิตรอู่หลิน คือการต่อสู้กับความอยุติธรรมทุกรูปแบบของราชสำนัก! ยุทธภพคือแดนแห่งความผาสุกของพวกเรา มิควรถูกแปดเปื้อน!

“พวกเราฝึกฝนวิทยายุทธ เพื่อปล้นคนรวยช่วยคนจน กระทำการกล้าหาญชอบธรรม อย่าลดศักดิ์ศรีเพื่อไปเป็นสุนัขรับใช้ของราชสำนัก!”

ทุกคนที่อยู่ด้านล่างพลันขานรับเสียงดังลั่น

“ถูกต้องอย่างที่ว่า! อย่าเป็นสุนัขรับใช้ของราชสำนัก!”

“บรรดาเจ้าสำนักได้เข้าไปหารือกับผู้นำพันธมิตรอีกครั้ง และนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพันธมิตรอู่หลิน หากพวกเขายังต้องการจะเป็นขุนนาง ก็ไม่จำเป็นจะต้องมีพันธมิตรอู่หลินอีกต่อไป!”

“ถูกต้อง! ไม่จำเป็นอีก!”

อีกด้านหนึ่ง

ในหมู่บ้านเสิ่นเจียอู่

ณ หอประชุม

เจ้าสำนักต่าง ๆ ได้ล้อมตงฟางซื่อเอาไว้ และเอ่ยข่มขู่

“ตงฟางซื่อ พันธมิตรอู่หลินมีไว้เพื่อปกป้องสหายในยุทธภพ มิใช่ทำตามคำสั่งของท่านผู้เดียว! ท่านเข้าไปแทรกแซง ในศึกที่เมืองเซวียน แล้วเคยถามความคิดเห็นของพวกเราหรือไม่!”

“ราชสำนักและยุทธภพ เปรียบเสมือนสองแผ่นดิน ท่านช่วยพวกเขา แต่พวกเขาไม่เคยช่วยเหลือพวกเรา!”

“ถูกต้อง! ท่านลืมไปแล้วรึ ในปีนั้นสำนักต่าง ๆ ถูกคุกคามโดยพรรคมาร ล้มตายกันไปตั้งกี่คน! ราชสำนักกลับนั่งอยู่บนหอคอยมองดูผู้คนรบกัน เอ่ยว่า ‘ปล่อยให้พวกคนชั่วกัดกันเอง’ เหตุใดจะต้องช่วยเหลือ ราชสำนักแบบนี้ด้วย!”

ยิ่งเอ่ยยิ่งกระตุ้นโทสะ ผู้อาวุโสของพรรคกระยาจกจึงเริ่มตีอกชกหัว

“ผู้นำพันธมิตร! ท่านกำลังเลอะเลือน! ราชสำนักไม่เคยให้ทางรอดกับพวกเรา และพวกเขาไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด ไม่คุ้มที่จะพึ่งพา!

“หากราชสำนักมีประโยชน์จริง ไยถึงมีขอทานมากมายในหนานฉีอีกเล่า!

“ผู้นำพันธมิตร ท่านดูเด็กคนนี้สิ!”

ขณะที่เอ่ย เขาก็ผลักเด็กร่างผอมแห้งแขนขาดคนหนึ่งให้ออกมาอยู่ต่อหน้าของตงฟางซื่อ

“ผู้นำพันธมิตร ท่านลองดูสิ เด็กคนนี้ กำลังขอทานอยู่บนท้องถนนดี ๆ กลับถูกลูกชายของขุนนางสุนัขนั่นทรมาน และตัดแขนทิ้งทั้งหมด

“พวกเราเคยฟ้องร้องไปทางการ แล้วราชสำนักจะช่วยออกหน้าพูดแทนพวกเรารึ?

“พวกเขาคิดเพียงว่าพวกเราเป็นขอทานตัวเหม็น สมควรแล้วที่จะถูกทุบตี

“คนในราชสำนักเหล่านั้น รู้จักแต่รังแกคนอ่อนแอ และขูดรีดภาษีแพงขึ้นทุกปี เหตุใดพวกเราจะต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อพวกเขาด้วย!

“ผู้นำพันธมิตร หากท่านยอมสวามิภักดิ์ต่อราชสำนัก เช่นนั้นก็เท่ากับเหยียบย่ำหัวใจของพี่น้องศิษย์พรรคกระยาจกเรา!”

ตงฟางซื่อมองดูเด็กน้อยไร้เดียงสาคนนั้น ด้วยสีหน้าที่เผยความรู้สึก

ทว่าเขายังคงยืนหยัด

“ศัตรูต่างแดนและความวุ่นวายในแว่นแคว้น มิใช่เรื่องของราชสำนักเท่านั้น

“ข้าไม่เคยคิดที่จะพาพันธมิตรอู่หลินไปสวามิภักดิ์ต่อราชสำนัก ขณะเดียวกันก็ไม่คิดว่าจะต้องกำหนดขอบเขตชัดเจนกับราชสำนักด้วย

“สำหรับเรื่องของพรรคชิงอวี่นั้น ไม่ใช่ฝีมือของข้า ดังนั้นข้าจะส่งคนออกไปตรวจสอบเรื่องนี้...”

ในขณะนี้ รองประมุขพรรคชิงอวี่แผดเสียงก้อง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน