แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 560

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เคยคิดเลยว่า หมู่บ้านเสิ่นเจียอู่ที่ก่อนหน้านี้ยังเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ตอนนี้จะถูกทำลายจนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ได้

พืชผลในทุ่งนาถูกถอนรากถอนโคนออกจนสิ้น

เมล็ดธัญพืชที่ชาวบ้านตากแห้งไว้ก็ถูกเทกระจาดเกลื่อนพื้น

บ้านเรือนบางหลังถูกเผาทำลาย เหลือเพียงโครงร่างเท่านั้น

เฟิ่งจิ่วเหยียนเจอชาวบ้านคนหนึ่ง และซักถามรายละเอียด

ชาวบ้านคนนั้นเอ่ยอย่างทอดถอนใจ

“ท่านมาสายไปแล้ว คงจะไม่ได้ยินกระมัง เมื่อครู่นี้เหล่าศิษย์ของพรรคชิงอวี่มาชี้ตัว พวกเขาได้เห็นกับตาของตนเอง ว่าผู้นำพันธมิตรสังหารประมุขพรรคชิงอวี่

“ยังมีคนในพรรคอีกหลายคนที่มาชี้ตัวด้วย กล่าวว่าในปีนั้นพรรคเทียนหลงถูกผู้นำพันธมิตรใส่ร้าย และนำหลักฐานมายืนยันอีกมากมายด้วย

“ในขณะนี้ผู้นำพันธมิตรได้เรียกศิษย์ของสำนักต่าง ๆ ทั้งหมด ไปลงคะแนนเสียงว่าเขาต้องลงจากตำแหน่งหรือไม่! เฮ้อ! หมู่บ้านเสิ่นเจียอู่ไม่เหมือนเดิมแล้ว...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ยินดังนั้น พลันรีบวิ่งไปที่หอประชุมทันที

ทุกคนอยู่กันที่นั่นจริง ๆ

สำนักต่าง ๆ ทั้งหมดในยุทธภพมารวมตัวกันที่นี่ ปิดล้อมชั้นหนึ่งต่อด้วยอีกชั้นหนึ่งอย่างแน่นขนัด

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ยินพวกเขาแผดเสียงตะโกน

“สละตำแหน่ง!”

“สละตำแหน่ง!!”

ลองมองดูให้ดี จักเห็นว่าเกือบทุกคนได้ยกมือขึ้น

คนที่อยู่รอบด้านไม่มีใครจำนางได้ จึงคว้ามือของนางยกขึ้นด้วย พลางอธิบาย

“พวกเราทุกคนออกเสียงให้ตงฟางซื่อสละตำแหน่ง เจ้าอย่ารอช้า ตอนนี้ไม่มีใครเชื่อใจเขาแล้ว!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเย็นชา

คนเหล่านั้นต่างคนต่างแย่งกันพูด

“ผู้นำพันธมิตรตงฟางซื่อคนนั้นทำเกินไปแล้ว ดูคนอย่าดูแค่ภายนอกจริง ๆ พวกเราทุกคนถูกเขาหลอกลวง!”

“ตงฟางซื่อมิอาจให้คำอธิบายที่ชัดเจนได้ ถึงทำให้พวกเราทุกคนต้องเลือกลงคะแนนเสียงว่าเขาจะอยู่หรือไป คอยดูเถอะ หากทุกคนยกมือให้เขาลงจากตำแหน่ง ก็เท่ากับทุกคนเห็นพ้องต้องกัน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังคำพูดเหล่านี้ ดวงตาเย็นชาไร้ความปรานี

ในขณะเดียวกันนี้ ตงฟางซื่อมองไปยังผู้คนที่ตะโกนให้เขาสละตำแหน่ง ด้วยหัวใจที่หนาวเหน็บ

คนเหล่านี้ ไม่เชื่อเขาเลยหรือ

เขาฝืนยิ้มอย่างขมขื่น และหยิบป้ายคำสั่งผู้นำพันธมิตรออกมา

“นับจากวันนี้ ข้าตงฟางซื่อ ไม่ได้เป็นผู้นำของพันธมิตรอู่หลินอีกต่อไป”

“ผู้นำพันธมิตรโปรดไตร่ตรองใหม่ด้วยขอรับ!” เหล่าคนของพันธมิตรอู่หลินมีน้ำตาคลอหน่วย

ตงฟางซื่อยิ้มให้พวกเขาด้วยความปล่อยวาง

“ทำตามนี้เถิด เพื่อให้ชาวบ้านเสิ่นเจียอู่ทุกคนได้อยู่กันอย่างสงบสุข”

ไม่คาดคิดว่า หลังจากที่เขาสละตำแหน่งแล้ว คนเหล่านั้นก็ยังคงไม่พอใจอยู่ดี

ศิษย์ของพรรคชิงอวี่คำรามด้วยความโกรธ

“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ตงฟางซื่อมีความผิด พันธมิตรอู่หลินก็มีความผิดเช่นกัน! พันธมิตรอู่หลินก็ไม่ควรมีอยู่อีกต่อไป!”

สำนักอื่น ๆ ก็เอ่ยคล้อยตาม

“ถูกต้อง! โค่นล้มพันธมิตรอู่หลิน!”

ฝูงชนลุกฮือ มุ่งมั่นตั้งใจอย่างยิ่งที่จะรื้อถอนหอประชุมแห่งนี้

แม้กระทั่งต้นไม้ในลานกว้างก็ถูกโค่นล้ม

ยังมีคนที่ต้องการสังหารตงฟางซื่อด้วย

ตงฟางซื่อหลบหลีกคมดาบคมกระบี่เหล่านั้นได้ ทว่าหนีไม่พ้นแม่เฒ่าเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง

แม่เฒ่าคนนั้นดูท่าทางอ่อนแอ เหลือฟันไม่กี่ซี่ในปาก ทว่าแทงมีดเข้าไปที่หน้าอกของเขา ด้วยสายตาที่ราวกับมองดูศัตรูก็มิปาน

“ถุย! พรรคเทียนหลงมีแต่คนดี!

“พวกเขาตัดถนนให้เรา สร้างสำนักศึกษาให้เรา เพื่อให้เด็ก ๆ ในหมู่บ้านของพวกเราได้เล่าเรียน และยังแจกจ่ายโจ๊กให้พวกเราด้วย

“พันธมิตรอู่หลินของพวกเจ้าทำอะไรบ้าง?

“พวกเจ้า...พวกเจ้าเป็นคนโฉดชั่ว พวกเจ้าเป็นพรรคมาร!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน