แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 567

เจ้าสำนักจื่อหยางเบิกตาโต ดวงตาแตกร้าว

เมื่อรู้ตัวว่าฝ่ามือตนเองขาดแล้ว เขาระเบิดเสียงกรีดร้องขึ้นมา

“อ้าก ! ! ! ฆ่าเขา ฆ่าซูฮ่วน ! ”

ไม่รอให้ทุกคนได้สติกลับมาจากอาการตกตะลึง เฟิ่งจิ่วเหยียนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มาถึงด้านข้างศิษย์สำนักจื่อเจียงที่ถือปลายโซ่ข้างหนึ่งไว้

เสียง “คลั่ก คลั่ก” ดังขึ้นมา

กระดูกข้อมือคนนั้นถูกหัก

หลังจากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีก

“อ้าก...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยกเท้ากระโดดขึ้นมา เตะคนนั้นลอยออกไป

หลังจากนั้น นางมายังตรงหน้าตงฟางซื่อ ปกป้องเขาไว้

เพียงไม่กี่ลมหายใจ ก็จัดการสองคนที่คุมตัวตงฟางซื่อไว้

เมื่อคนอื่นเห็นดังนี้ เหงื่อเย็นไหลออกมาอย่างอธิบายไม่ถูก

วรยุทธดีที่สุดในใต้หล้าจริง ๆ รวดเร็วอย่างไร้ที่ติ...

เจ้าสำนักจื่อหยางรีบทำแผลอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตนเองเสียเลือดมากเกินไป เขาเห็นพวกลูกศิษย์ลังเลไม่กล้าเดินหน้า ก็ตะโกนตำหนิ

“รีบบุกเข้าไป ! โจมตีตงฟางซื่อ ! ”

กรงเล็บเหล็กที่แทงทะลุตงฟางซื่อ แตกต่างจากโซ่เหล็กทั่วไป เป็นอาวุธที่พวกเขาสร้างขึ้นมาโดยเฉพาะ

หลังจากสิ่งนี้แทงทะลุกระดูกสะบัก ก็จะหุบลงทันทีเหมือนมือคน กลายเป็นการยึดตาย ยากที่จะแกะออก

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ตงฟางซื่อไม่แตกต่างอะไรกับคนพิการ

ต่อให้ซูฮ่วนมีวรยุทธล้ำเลิศ ทว่าการโจมตีไปด้วย พลางต้องปกป้องตงฟางซื่อไปด้วย ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

เจ้าสำนักจื่อหยางโกรธจนตาแดง

“ใครสามารถฆ่าพวกเขาได้ ข้าจะยกลูกสาวให้แต่งงานกับคนนั้น เป็นเจ้าสำนักในอนาคต ! ! ”

คราวนี้ หลายคนระส่ำระสาย

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น นางพูดเตือนตงฟางซื่อ

“ยืนไว้อย่าขยับ”

จากนั้น นางดึงแส้ยาวออกมาจากตรงเอว

แส้ยาวฟาดออกไป ทำให้พวกศิษย์สำนักจื่อหยางถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ

ก็มีคนที่หาญกล้า โจมตีทางด้านข้าง

ทว่าใช้แส้พันเอวของเขาไว้ ดึงสะบัดเขาออกไป

ปัง !

เขากระแทกบนพื้นอย่างแรง

คนอื่นต่างมองตากันแวบหนึ่ง

“สร้างค่ายกล ! ร่วมมือกัน ! ”

ค่ายกลของสำนักจื่อหยาง มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งของยุทธภพ

ในมือพวกศิษย์สำนักถือกระบี่ยาว ก่อให้เป็นรูปแบบที่ซับซ้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เคลื่อนตัวเป็นครึ่งวงกลมไปทางเฟิ่งจิ่วเหยียน

ความล้ำเลิศของค่ายกนี้คือ ด้านหนึ่งก่อตัวขึ้นมาป้องกันอย่างแข็งแกร่ง อีกด้านหนึ่งซ่อนเร้นท่าสังหาร อีกฝ่ายหนึ่งจึงดูไม่ออกในเวลาอันสั้น ด้านไหนจะเป็นฝ่ายบุกโจมตี

ทว่า ดวงตาเย็นชาของเฟิ่งจิ่วเหยียนกลายเป็นเคร่งขรึม ฟาดแส้ยาวในมือออกไป ไม่ได้โจมตีคน ทว่าพันไว้บนกิ่งไม้สูง แล้วก็ปล่อยมือ

ทุกคนในสำนักจื่อหยางไม่เข้าใจ

แม้แต่อาวุธนางก็โยนทิ้งแล้ว ต้องการทำเพื่ออะไรกันแน่ !

ผ่านไปพริบตาเดียว เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้กำลังภายใน กระโดดขึ้นสูง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน