แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 610

เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้มองอย่างระแวดระวัง และได้เห็นว่า มีชายชราหลังค่อมคนหนึ่งเดินลงมา ดวงตาเปล่งประกายความเย็นชา และความหิวโหย พลางจับจ้องมองมาที่มือของพวกเขา

ทันใดนั้นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของชายชรา พลันมืดลงทันที

“พวกเขาไม่ได้ให้พวกเจ้านำของกินมาด้วยรึ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจความหมาย

เซียวอวี้อธิบาย

“อาชญากรที่ราชสำนักส่งมา จักนำอาหารเข้ามาในเจดีย์ด้วย”

พวกเขาเข้ามาในเจดีย์อย่างเร่งรีบ หนานซานอ๋องที่ยอมเปิดประตูเจดีย์เพราะถูกจับเป็นตัวประกัน ย่อมจะไม่ได้เตรียมอาหารให้นางอย่างเหมาะสม

เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจแล้ว จึงก้าวออกไปข้างหน้า และกล่าวกับชายชรา

“พวกเราสองพี่น้องเร่งรีบเข้ามาในเจดีย์ จึงไม่มีอาหารติดมาด้วยเลย”

ชายชราคนนั้นหัวเราะเยาะผ่านลำคอ ดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก

“ราชสำนักไม่ได้ส่งคนใหม่เข้ามาหลายปีแล้ว...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

พฤติกรรมของเขาแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่ได้มองพวกเขาขณะที่พูด และตอนที่เอ่ยพึมพำ ก็จับศพบนพื้นอย่างลวก ๆ ก่อนจะลากขาศพขึ้นบันไดหินไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้หันมามองหน้ากัน แล้วเดินตามขึ้นไปทันที

พวกเขาขึ้นไปบนชั้นสองของเจดีย์เก้าชั้น

ที่ชั้นนี้มีคนอยู่ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน กระจายตัวอยู่แต่ละจุด และจับจ้องมองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว

เมื่อเห็นว่าไม่มีอาหารอยู่ในมือพวกเขาแล้วไซร้ แววตาพลันมืดลง เฉกเช่นกับชายชราก่อนหน้านี้

จากนั้นก็ตื่นตัวกันขึ้นมา มือคว้าหยิบอาวุธขึ้น และทำท่าตั้งรับการโจมตี

ชายชราคนนั้นนั่งยอง ๆ ลงไป มือก็ถอดเสื้อผ้าของศพออกอย่างชำนาญไปพลาง เอ่ยกับพวกเฟิ่งจิ่วเหยียนไปด้วย

“หลายเดือนก่อนหน้านี้ ก็มีคนเข้ามากลุ่มหนึ่ง ไม่มีอาหารมาด้วยเช่นกัน เหมือนกับพวกเจ้า และยังทำให้เจดีย์เก้าชั้นปั่นป่วนจนฟ้าดินกลับตาลปัตร...”

เอ่ยยังไม่ทันจบ จู่ ๆ เขาก็ใช้กำลัง ฉีกกระชากแขนของศพนั้นออกมา

อีกด้านหนึ่ง ก็มีคนคว้าจับแขนของศพอย่างชำนาญเช่นกัน จากนั้นตัดเป็นท่อน ทำให้แขนข้างหนึ่งกลายเป็นเนื้อหลายชิ้น แล้วค่อยโยนลงในหม้อ

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วมุ่น

ชายชราหันกลับมามอง ขดมุมปากเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก

“เจ้าสองคน เป็นสมาชิกใหม่ จะเก็บเนื้อดี ๆ ไว้ให้พวกเจ้าดีหรือไม่?”

เซียวอวี้ก้าวไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ และปกป้องเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ข้างหลัง

“ไม่ต้อง”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

เนื่องจากผ่านมาหลายปีแล้ว อาภรณ์ของคนเหล่านี้จึงขาดรุ่งริ่ง ทว่ายังพอจะมองเห็นถึงรูปแบบดั้งเดิมได้——ล้วนเป็นอาภรณ์ที่เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงสวมใส่

ราชสำนักปฏิบัติต่อพวกเขา อย่างใจกว้างจริง ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยถามชายชราคนนั้น

“คนทั้งแปดที่เข้ามาเมื่อสี่เดือนก่อนเหล่านั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

ชายชราแทงนิ้วทะลุหน้าอกของศพ แล้วควักอวัยวะภายในทั้งห้าออกมา จากนั้นก็เลียนิ้วมือโดยไม่คำนึงถึงกลิ่นเหม็นเน่า พร้อมกับชี้นิ้วขึ้นข้างบน

“พวกเขาน่ะ อยู่ที่ชั้นบนสุดหมดแล้ว ดูสิ อาหารเหล่านี้ ล้วนเป็นรางวัลจากพวกเขาทั้งนั้น แม้ว่าจะไม่สดใหม่แล้วก็เถอะ...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนย่นคิ้ว เมื่อมองดูบันไดหินนั้นแล้ว ก็ตั้งท่าจะเดินขึ้นไปทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน