แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 641

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันมองไปยังฮูหยินผู้สูงศักดิ์นางหนึ่งที่กำลังเดินลงบันไดมา

ใบหน้าของฮูหยินนั้นดูซีดเซียวเล็กน้อย คงเป็นเพราะว่าเร่งเดินทางมานานหลายวัน เมื่อเห็นมีคนยืนอยู่ด้านหน้าเซียวเหยาจวีนั้น นางจึงเหลือบตามองครู่หนึ่ง พลางเผยท่าทีผู้สูงศักดิ์ออกมา

“บุตรชายของข้า ซ่งหลีอยู่ที่ใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงรับรู้ได้ในทันทีว่า คนผู้นี้คือมารดาของซ่งหลีอย่างแน่นอน ใบหน้ามีความคล้ายคลึงเจือไปด้วยความฉลาดเฉลียว ใบหน้าเรียวเล็ก ดูผอมบาง หากแต่ดวงตาทั้งสองข้างนั้นกลับเจือไปด้วยความดุดันเข้มงวด ราวกับอาจารย์ที่ใบหน้ามิค่อยยิ้มแย้ม ในมือพลันถือไม้เรียวเอาไว้

ภายในเซียวเหยาจวีนั้น

ด้านหน้าห้องโถง

ถึงแม้ว่าแม่ซ่งจักเป็นแขก ทว่า เนื่องด้วยนางมีสถานะเป็นผู้อาวุโสจึงได้รับเกียรติให้นั่งหัวโต๊ะในทันที

ซ่งหลีจับมือเฟิ่งเวยเฉียงเอาไว้ พลางแสดงความเคารพต่อแม่ซ่งพร้อมกัน

ฮูหยินซ่งมิได้เหลือบตามองดูพวกเขาแม้แต่น้อย นางพลันหลุบสายตาลงเพื่อก้มหน้าดื่มชาด้วยท่าทีสำรวม

บรรยากาศภายในห้องพลันตกสู่ความเงียบงันไปในทันที

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ด้วยนั้น ดวงตาของนางพลางทอประกายความเย็นชาออกมา

แม่ซ่งผู้นี้ เกรงว่าจะมาร้ายอย่างแน่นอน

ซ่งหลีเองก็รับรู้ได้ในทันทีว่ามารดาของตนนั้น มีจุดประสงค์ร้ายอย่างแน่นอน เขาจึงจับมือเฟิ่งเวยเฉียงให้แน่นยิ่งขึ้น พลางหันไปส่งสายตาให้กับนางด้วยแววตาที่อ่อนโยน ราวกับจะบอกว่า “ข้าจะจัดการเอง”

เฟิ่งเวยเฉียงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย สายตาของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเชื่อใจ

ซ่งหลีที่รวบรวมสติอารมณ์ได้แล้วนั้น หลังจากที่ปรับสีหน้าของตนเองเรียร้อยแล้ว จึงเอ่ยทักทายแม่ซ่งของตน

“ท่านแม่รีบเร่งเดินทางมาเช่นนี้ ท่านอยากจะไปพักผ่อนที่ห้องรับรองก่อนหรือไม่?”

ฮูหยินซ่งวางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบุตรชายของตนเอง

สายตาเลื่อนลงมามองสองมือที่ซ่งหลีและเฟิ่งเวยเฉียงยังจับกันเอาไว้แน่น

“ยังมิทันได้ตบแต่งแต่มายื้อยื้อฉุดฉุดกันเช่นนี้ เหมาะสมที่ใดกัน!”

เฟิ่งเวยเฉียงที่มีนิสัยขี้กลัวนั้น จึงรีบร้อนชักมือกลับในทันที

ทว่า ซ่งหลีกลับมีท่าทีเด็ดเดี่ยว

เขาพลางเอ่ยอธิบายให้แม่ซ่งฟังด้วยท่าทีจริงจังว่า “เวยเฉียงกับลูกต่างก็มีใจพร้อมต้องกัน ในใจของลูกนั้น เวยเฉียงถือว่าเป็นภรรยาที่ลูกยังมิได้รับนางตบแต่งเข้ามา”

ขอบตาของเฟิ่งเวยเฉียงพลันร้อนผาวขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองดูซ่งหลีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระยิบระยับ

มุมปากของฮูหยินซ่งยกขึ้นมาด้วยการเยาะเย้ยประชด

“ภรรยา?

“ซ่งหลี หลักคำสอนมารยาทและคุณธรรมที่เจ้าได้ร่ำเรียนมานั้น เจ้าเอาไปไว้ที่ใดแล้ว?

“ไร้แม่สื่อไร้เทียบเชิญเช่นนี้ เจ้าแต่งภรรยาอะไรกัน?”

“ท่านแม่ ข้า...”

“เป็นดั่งที่ฮูหยินว่าไว้ไม่ผิด ท่านสมควรที่จะต้องอบรมสั่งสอนบุตรของตนเองให้มากกว่านี้” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันลุกขึ้นยืน พร้อมด้วยนัยน์ตาเฉียบคม ทั้งยังมิมีท่าทีว่าจะถอยให้อีกด้วย

ฮูหยินซ่งเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “เจ้าเป็นใครอีก?”

“ข้าเป็นพี่ชายของเวยเฉียง”

ใบหน้าของฮูหยินซ่งพลันเปลี่ยนมามีท่าทีเคร่งขรึมในทันที “ในฐานะพี่ชาย เหตุใดถึงยินยอมให้น้องสาวของตนเองที่ยังมิตบแต่งเข้ามาพัวพันกับบุรุษเช่นนี้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลางโค้งกายคำนับ พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะสำรวมท่าทีเคารพผู้หลักผู้ใหญ่เอาไว้ “มิเหมาะสมดั่งที่ฮูหยินว่าจริง ๆ ฉะนั้นแล้ว ทั้งข้าและฮูหยินต่างก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือ ต้องการมาหยุดเรื่องนี้”

พูดจบ นางหันไปกล่าวกับเวยเฉียงว่า “น้องสาว เจ้าออกมากับข้าก่อนเถอะ”

เฟิ่งเวยเฉียงมีท่าทีลังเลใจไปเล็กน้อย นางมิอยากทิ้งซ่งหลีไป

ซ่งหลีที่รู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่นั้น - มารดาของเขามาด้วยท่าทีเลือดลมร้อนรุ่มเช่นนี้ มิสมควรให้เวยเฉียงถูกลากเข้ามาพัวพันด้วย

ซ่งหลีจึงหันไปเอ่ยกับนางด้วยท่าทีอ่อนโยน: “ข้ามิเป็นอันใด เจ้ากับ...พี่ชายออกไปก่อนเถอะ”

เฟิ่งเวยเฉียงจึงพยักหน้าลงเล็กน้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน