แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 640

“จิ่วเหยียน?” ฮูหยินเมิ่งลองเอ่ยถาม

“เจ้าค่ะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ เดิมคิดว่าจะได้คลายความกลัดกลุ้ม จึงออกจากเซียวเหยาจวีมาที่จวนแม่ทัพโดยมิรู้ตัว

ฮูหยินเมิ่งจุดตะเกียง เมื่อมองเห็นรอยคล้ำใต้ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียน ก็รู้ว่านางต้องพบเจอปัญหาอะไรบางอย่าง

เฟิ่งจิ่วเหยียนบอกเรื่องของเวยเฉียงกับซ่งหลี พร้อมกับถามว่า: “ข้ายื่นมือเข้าไปยุ่งมากเกินไปหรือไม่?”

ฮูหยินเมิ่งกุมมือของนาง และเอ่ยโน้มน้าว

“หากพวกเขารักกัน ต่อให้เจ้าใช้ทุกวิถีทาง ก็แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้ ซ่งหลีข้าเคยพบแล้ว นับว่าเป็นคนที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่ง

“เวยเฉียงอยู่กับเขา จะไม่มีทางลำบาก

“ข้ากลับเป็นห่วงเจ้ามากกว่า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเหตุใดอาจารย์หญิงถึงเป็นห่วงตน

ฮูหยินเมิ่งตบหลังมือของนางเบา ๆ

“เจ้ามักจะคำนึงถึงเรื่องต่าง ๆ มากมาย การทำศึกสำหรับเจ้ามิใช่เรื่องยาก สิ่งที่เจ้าผ่านได้ยากที่สุด คือด่านความรัก”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้มริมฝีปาก

“อาจารย์หญิง บอกท่านตามตรง ตอนนี้ข้ากำลังเผชิญกับปัญหานี้อยู่จริง ๆ”

แววตาของฮูหยินเมิ่งเผยให้เห็นความสงสัยในทันที

หลังจากต้วนไหวซวี่ตายแล้ว จิ่วเหยียนดูเหมือนจะปิดผนึกหัวใจของนาง ตอนนี้เป็นบุรุษผู้ใดอีกที่ทำให้จิตใจของนางหวั่นไหวได้?

เฟิ่งจิ่วเหยียนไว้วางใจอาจารย์หญิงอย่างมาก ทั้งรู้สึกเคารพยกย่อง

มีบางสิ่ง นางมิอาจบอกคนอื่นได้ ทว่ากลับบอกอาจารย์หญิงได้

อย่างไรตอนนี้ก็รู้สึกว้าวุ่นใจจนนอนไม่หลับ นางจึงเล่าเรื่องราวระหว่างตนกับเซียวอวี้ออกมาทั้งหมด

ฮูหยินเมิ่งฟังจบก็อดที่จะตกใจมิได้

“เจ้ากับเขาเป็นสามีภรรยากันในทางปฏิบัติแล้ว?”

ฮูหยินเมิ่งไม่เห็นด้วยกับการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งก่อนการแต่งงาน สิ่งนี้จะทำให้สตรีถูกจับตามอง ซึ่งส่งผลเสียต่อสถานภาพของนางหลังแต่งงาน

ทว่า เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ฮูหยินเมิ่งก็ไม่อยากตำหนิสิ่งใดอีก

ยิ่งไปกว่านั้น ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าวในขณะนั้น อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ของการไม่รู้ว่าอนาคตจะอยู่หรือตาย ก็เป็นสิ่งที่ควบคุมยากที่สุด

ฮูหยินเมิ่งถอนหายใจ

“ตามนิสัยของเจ้า ก็ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในวังหลวง

“อีกอย่างนางสนมในวังก็มีจำนวนมาก...ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ทรงมิเคยแตะต้องสตรีมาก่อน มิรู้รสชาติของความรู้สึกนั้น จึงสามารถข่มไว้ได้ ทว่าหลังจากนั้นเล่า?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนค่อย ๆ ก้มหน้าลง การได้ลิ้มลองรสชาติแล้วก็อยากลิ้มลองอีก นางเข้าใจอยู่

ฮูหยินเมิ่งเอ่ยอีกครั้ง

“ข้ากลับคิดว่า ไม่ลองดูว่าฝ่าบาทจะทรงทำเช่นไรต่อ

“เจ้าส่งต่อปัญหาให้เขา หากเขาต้องการเจ้า คงไม่มีทางอยู่เฉย และปล่อยให้เจ้าเผชิญภาวะลำบากนี้เพียงลำพัง โดยที่เขากลับได้ประโยชน์

“ข้ากับอาจารย์เจ้าเลี้ยงดูเจ้าเป็นอย่างดี เพื่อให้เจ้ากลายเป็นนกอินทรีเหินเวหา คนที่เจ้าต้องการ แม้จะมิใช่คนที่สามารถโบยบินไปพร้อมกับเจ้า อย่างน้อยก็ไม่ควรดึงเจ้าลงมา หรือถึงขั้นตัดปีกของเจ้า และขังเจ้าไว้ในกรง

“หากเขารักเจ้าด้วยใจจริง และห่วงใยเจ้า แน่นอนว่าคงตัดใจไม่ลงที่จะทำกับเจ้าเช่นนั้น”

หลังจากพูดจบ ฮูหยินเมิ่งก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอีกครั้ง

“ส่วนเจ้า ลูกของข้า เจ้าก็ไม่ควรอยู่ที่เดิม สิ่งที่เจ้าควรคิดตอนนี้ มิใช่ว่าเขาทำอะไรเพื่อเจ้า ไม่ควรตัดสินใจด้วยความรู้สึกสำนึกบุญคุณหรือรู้สึกผิด เจ้าลองคิดทบทวนดู เจ้าชอบเขาหรือไม่ และเต็มใจจะอยู่กับเขาหรือไม่

“เจ้าอย่ามองว่าเขาเป็นจักรพรรดิ ให้มองว่าเขาเป็นบุรุษธรรมดาคนหนึ่ง ถามตัวเจ้าเองว่า ความชอบที่มีต่อเขาลึกซึ้งเพียงใด ส่วนปัญหาที่เหลือ ขอเพียงพวกเจ้าทั้งสองคนมีใจเดียวกัน ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะพิชิตไม่ได้

“เหมือนกับเจ้ากำลังเคลื่อนทัพไปทำสงคราม กองทัพศัตรูก็อยู่ที่นั่น สิ่งแรกที่เจ้าควรพิจารณา มิใช่ว่ากองทัพศัตรูแข็งแกร่งเพียงใด เอาชนะได้ยากเพียงใด เจ้าจะต้องเริ่มจากรวบรวมกองกำลังของเจ้า กำหนดรองแม่ทัพ จากนั้นจึงค่อยโจมตี ใช่หรือไม่? สิ่งสำคัญมิใช่กองทัพศัตรู ทว่าเป็นรองแม่ทัพผู้นั้นถูกใจเจ้าหรือไม่ มีพละกำลังที่จะต่อสู้ร่วมกับเจ้าหรือไม่ น่าเชื่อถือและไว้ใจได้หรือไม่”

คำพูดของอาจารย์หญิง ทำให้เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกกระจ่าง และได้ตระหนัก

นางลุกขึ้นยืนทันที และประสานมือคำนับอาจารย์หญิง

“ความหมายของท่าน ข้าเข้าใจแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน