แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 644

นายท่านเฟิ่งถูกทุบตีเสียจนมึนงงไปหมด เขามิอยากจะเชื่อเลยว่า สตรีที่กำลังคุ้มคลั่งอยู่ตรงหน้าจนอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ นั้น คือฮูหยินเอกที่เพียบพร้อมไปด้วยกิริยามารยาทที่อ่อนโยน แม้แต่วาจายังกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลของเขา

“เจ้าเป็นบ้าอะไรกัน!” มีคนนอกอยู่ด้วยเช่นนี้ นายท่านเฟิ่งนึกไม่พอใจยิ่งนัก

อู๋ไป๋ที่เห็นเรื่องสนุกอยู่ตรงหน้านั้น เขาหาได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใดไม่ พลันรู้สึกว่าตบหน้าแค่ครั้งเดียวของฮูหยินเฟิ่งนั้นยังไม่เพียงพอ เกรงว่าน่าจะต้องออกแรงอีกสักสองสามทีถึงจะถูก

ฮูหยินเฟิ่งกรุ่นโกรธจนสุดขีด ทั้งยังรู้สึกเศร้าเสียใจเกินกว่าจะพรรณนานา

นางนั่งอยู่บนเก้าอี้คล้ายกับจะหายใจไม่ออก ในหัวสมองเต็มไปด้วยบุตรสาวของนางเวยเฉียง

นางแค่อยากจะพบเวยเฉียงให้ไวที่สุดเท่านั้น

นายท่านเฟิ่งขยำจดหมาย พลางเอ่ยถามกับอู๋ไป๋ว่า

“บุตรหัวดื้อทั้งสองของข้าอยู่ที่ใด!”

เขาจะไปจับพวกนางมาตัดขาเสีย!

เช้าวันรุ่งขึ้น นายท่านเฟิ่งพลันลางานเนื่องจากอาการป่วย

เดิมทีเขาก็เป็นคนที่ว่างงาน หาใช่คนสำคัญอันใดไม่ หากราชสำนักไร้เขาไปก็มิได้เกิดความวุ่นวายอันใดขึ้น

ทว่า บุตรีหัวดื้อของเขาทั้งสองคนนั้น... เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำเขาอดหัวร้อนออกมาไม่ได้

เรื่องนี้เขาหาได้บอกคนในครอบครัวไม่

นายท่านเฟิ่งใช้ข้ออ้างขอตัวออกไปพักรักษาอาการป่วยของตนที่นอกเมือง พลางมอบหมายภารกิจภายในจวนให้กับบุตรชายคนโตและลูกสะใภ้เอาไว้

ยามที่จะออกเดินทางนั้น เฟิ่งหมิงเซวียนพลางร้องห่มร้องไห้เสียจนขี้หูขี้ตาไหลออกมา

“ท่านพ่อ ท่านจักต้องมีชีวิตกลับมานะขอรับ! ตระกูลของพวกเราไม่มีท่านไม่ได้นะขอรับ! ฮือ...”

นายท่านเฟิ่งเห็นบุตรชายเขาเอาเสื้อของเขาเช็ดขี้มูกของตนเอง ภายในใจพลันรู้สึกอยากจะกระโดดถีบบุตรชายที่อยู่ตรงหน้ายิ่งนัก!

“เจ้าลูกเนรคุณ!”

ไม่มีสมองเช่นนี้ ทำเอานึกโกรธโมโหยิ่งนัก!

หลังจากเฟิ่งหมิงเซวียนผ่านไปแล้ว เป็นอี้เหนียงหลินที่เข้าร้องห่มร้องไห้อยู่ภายในอ้อมกอดของนายท่านเฟิ่งแทน

“นายท่าน หากท่านจะไปพาข้าไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าสามารถช่วยดูแลท่านได้…”

ฮูหยินเฟิ่งที่ขึ้นไปนั่งอยู่บนรถม้านานแล้วนั้น พลันเปิดม่านออกมา ก่อนจะใช้สายตาที่ระงับความโกรธเกรี้ยวเอาไว้มองมาว่า

“จะไปหรือไม่ไป!”

เวยเฉียงของนางยังต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เช่นนี้ เขายังคิดจะมาเอ่ยคำล่ำลาตายอะไรอยู่ที่นี่อีก!

ใบหน้าของนายท่านเฟิ่งพลันมืดมนไปในทันที

ฮูหยินเริ่มมิรู้ความมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว! เหตุถึงกล้ามาปฏิบัติตัวเช่นนี้กับสามีของตนเองได้!

อีกด้านหนึ่ง

จางโจว ตระกูลซ่ง

ในลานจวนตระกูลใหญ่นั้น ซ่งหลีพลันนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น หลังของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลมากมายจากการถูกเฆี่ยนตี ทว่า เขาก็ยังไม่เปลี่ยนคำ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านได้โปรดอนุญาตลูกด้วย! ลูกจักแต่งงานกับเวยเฉียงเท่านั้น!”

ฮูหยินซ่งรู้สึกเป็นห่วงบุตรชายของนางไม่น้อย ทว่า มิอาจแสดงออกมาทางหน้าตาของตนได้

ในฐานะมารดาคน นางมิอาจแสดงสีหน้าเป็นสุขหรือทุกข์ออกมาต่อหน้าผู้อื่น

นางค่อย ๆ หันหน้ามองเหลือบมองสามีที่อยู่ข้างกายของนาง

“ภายใต้ไม้เรียวนั้น ยังเกิดมีเด็กมิฟังความออกมาได้…”

ยังมิทันที่ฮูหยินซ่งจะพูดจบ พ่อซ่งพลางเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชาว่า

“เฆี่ยนต่อไป”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน