แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 645

วันรุ่งขึ้น เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนไปจวนท่านแม่ทัพเพื่อเยี่ยมเยียนอาจารย์หญิงนั้น

ยามที่กำลังพูดคุยกันอยู่ จางฉี่หยางพลันเดินเข้ามา

“ฮูหยินขอรับ ท่านแม่ทัพสั่งให้มาเอาของบางอย่าง...”

ยังมิทันพูดจบ เขาพลันเห็นซูฮ่วนนั่งอยู่ข้าง ๆ ฮูหยินเมิ่งในทันที

เขารู้สึกดีใจยิ่งนัก

“อาจารย์! ท่านมาหาข้างั้นหรือ!”

จางฉี่หยางสูงกว่าในความทรงจำของนาง ทั้งยังกำยำ ผิวคล้ำขึ้นอีก

คล้ำยิ่งกว่าตงฟางซื่อเสียด้วย

เมื่อศิษย์อาจารย์ได้พบหน้ากันนั้น เดิมทีจักต้องได้พบหน้ากินข้าวด้วยกันเสียหน่อย ทว่า จางฉี่หยางมาตามคำสั่งของท่านแม่ทัพ เขาจึงมิอาจรั้งอยู่นานได้

“อาจารย์ รอข้าก่อน! ข้าหมักสุราดีเอาไว้ให้ท่านแล้ว! วันพรุ่งนี้ข้าจักมาหาท่าน! อาจารย์ ท่านต้องรอข้านะ!”

เมื่อจางฉี่หยางจากไปนั้น เขาก้าวไปข้างหน้าแต่ยังมิวายหันหลังกลับมามองถึงสามหน เกรงว่าอาจารย์ของตนจะหนีหายไป

ฮูหยินเมิ่งได้แต่แย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า

“เจ้าเด็กนี่เหมือนกับเจ้ามาก ล้วนแต่บ้าการออกรบจนไม่คิดถึงชีวิตของตนเองเช่นเจ้า”

ทันใดนั้น นางจึงเอ่ยต่อจากคำพูดก่อนหน้านี้ เพื่อกล่าวเตือนเฟิ่งจิ่วเหยียนขึ้นมาว่า

“เวลาเพียงแค่สามเดือนนั้น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ้าอย่ามัวแต่ยุ่งเรื่องงานแต่งของเวยเฉียง จนลืมเรื่องของฝ่าบาทไปเล่า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าเบา ๆ “อื้ม”

วันรุ่งขึ้น

เป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้ จางฉี่หยางมาพร้อมกับไหสุราในมือ

“ท่านแม่ทัพอนุญาตให้ข้าพักผ่อนหนึ่งวัน ท่านอาจารย์ นี่เป็นความกตัญญูของลูกศิษย์ที่มีต่อท่าน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่มิได้ร่ำสุรามานานแล้วนั้น

หลังจากลองจิบไปคำเดียวก็รู้เลยว่านี่คือสุราดี เมื่อจิบเข้าไปความหอมของสุราพลันแตกซ่านในปาก ทั้งยังเต็มไปด้วยความหอมหวานที่ยากจะลืมเลือน

จางฉี่หยางหาใช่เด็กหนุ่มวันวานอีกไม่ รอยยิ้มของเขานั้นสดใสและเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

“ท่านอาจารย์ สุรานี้เป็นสุราที่ข้าได้ขโมยมาจากกระโจมยามที่ตีกับเผ่าหูหลง เผ่าหูหลงนั้นถนัดการหมักดองสุราเป็นที่สุด ทว่า น่าเสียดายมีเพียงแค่ไหเดียวเท่านั้น ท่านแม่ทัพที่อยากได้ข้ายังมิให้! ข้าเก็บเอาไว้ให้ท่านอาจารย์เท่านั้น!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูเขา พลันอดคิดถึงบิดามารดาที่สิ้นใจไปตั้งแต่เล็ก ๆ ของเขาไม่ได้

พวกเขาคงจะมีความสุขที่ได้มองเห็นจางฉี่หยางประสบความสำเร็จอยู่บนสวรรค์

“ท่านอาจารย์ เหล่าทหารที่เข้ามาใหม่นั้น มีบางคนที่อายุแก่กว่าข้า ยังคิดกล้ามาดูถูกดูแคลนข้าอีก สุดท้ายทุกคนต่างก็ถูกข้ากำราบหมด!”

“ในเมื่อลูกศิษย์เติบโตขึ้นเช่นนี้ ก็คงต้องพูดถึงสะใภ้ได้แล้วกระมัง หากเจ้ามีแม่นางคนใดอยู่ในใจแล้วละก็ เจ้าต้องรีบบอกอาจารย์เชียว อาจารย์จักไปสู่ขอนางมาให้เจ้า”

ใบหน้าของจางฉี่หยางพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงไปในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “อา อาจารย์ ท่านพูดเรื่องอันใดกัน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าสีคราม พลางถอนหายใจ

“ชีวิตคนเรานั้นแสนสั้น เวลาหาได้รั้งรอไม่ อย่าได้ลังเลที่จะตัดสินใจ มิเช่นนั้นจักต้องพลาดโอกาสนั้นไปตลอดกาล”

……

อู๋ไป๋ขับรถม้า อย่างมั่นคงทั้งยังว่องไว ระหว่างทางนั้น เขาค่อย ๆ เล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้นายท่านเฟิ่งและฮูกยินเฟิ่งฟัง เพื่อป้องกันมิให้เขาเอ่ยเรื่องอันใดขึ้นมาแล้วทำให้นางหวนกลับไปคิดความทรงจำเลวร้ายเหล่านั้นอีก

เวลาไม่ถึงเดือน พวกเขาก็เดินทางมาถึงชายแดนเหนือ

เซียวเหยาจวี

เมื่อฮูหยินเฟิ่งได้เห็นเวยเฉียงนั้น ภายในใจของนางจึงรู้สึกโล่งยิ่งนัก ก่อนจะดึงตัวคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดพลันร่ำไห้ออกมาในทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน