แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 646

สิ่งที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเขียนภายในจดหมายนั้น เป็นเพียงการเล่าสถานการณ์คร่าว ๆ เท่านั้น ในยามนี้จึงได้โอกาสเล่ารายละเอียดขอ

งเหตุการณ์ให้กับฮูหยินเฟิ่งได้ฟังเสียที

หลังจากนั้น ทั้งสามแม่ลูกก็พากันหารือว่าควรจะจัดการกับความสัมพันธ์ของตระกูลซ่งอย่างไร

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงแนะนำออกไปว่า: “สิ่งที่สำคัญที่สุดในยามนี้คือการเปิดเผยเรื่องรางให้ทั้งสองฝั่งได้ทราบ หากพวกท่านมิมีความเห็นอันใดละก็ ข้าจักได้จัดเตรียมรถม้าไปหาตระกูลซ่งที่จางโจวเลย เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจของฝั่งพวกเรา”

ฮูหยินเฟิ่งพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เจ้าพูดถูก พวกเราต้องไปหาตระกูลซ่ง”

“แล้วท่านพ่อ...” เวยเฉียงเอ่ยเสียงเบาถึงคนที่ถูกละเลยออกมา

ใบหน้าของฮูหยินเฟิ่งดูไม่พอใจเล็กน้อย

เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่เขาทำนั้น นางอยากจะบีบคอเขาให้ตายเสียด้วยซ้ำ

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเป็นคนกล่าวออกมาว่า: “ข้าจะไปคุยกับท่านพ่อเอง”

ห้องข้าง ๆ

นายท่านเฟิ่งร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว พลางเอ่ยถามเฟิ่งจิ่วเหยียน

“แทนที่จะให้ตระกูลซ่งมาหาพวกเราแทน เหตุใดพวกเราต้องไปจางโจวด้วย? ข้าไม่ไป! บุตรสาวของข้ายังต้องกังวลด้วยหรือว่าจะแต่งออกไปไม่ได้? ในเมื่อตระกูลซ่งไม่ต้องการนาง มีอีกหลายตระกูลที่ต้องการนางเช่นกัน!”

ท่าทีของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเย็นชาและแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที

“หากท่านมิอยากไป มารดาไปเพียงผู้เดียวก็ย่อมได้

“ สิ่งที่ตระกูลซ่งต้องการนั้น คือความจริงใจจากตระกูลเฟิ่ง

“ขาดท่านไปสักคนก็หาได้เป็นอันใดไม่”

นายท่านเฟิ่งพันตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที

“เจ้าเด็กหัวรั้น! ข้าเป็นถึงหัวหน้าครอบครัว บุตรสาวจักแต่งออกไปทั้งที ต้องเป็นข้าที่เป็นคนจัดการเท่านั้น!”

เย็นวันนั้น ทั้งสองสามีภรรยาตระกูลเมิ่งมาพร้อมกับของขวัญ

นายท่านเฟิ่งจึงหาเรื่องในทันที ยืนกรานจะอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปพบปะพวกเขาที่ข้างนอก

“จะไปหาพวกเขาทำไมกัน! เลี้ยงดูบุตรสาวที่น่ารักของข้าจนกลายมาเป็นเช่นนี้ ยังคิดว่าข้าต้องไปขอบคุณพวกเขาอีกหรือ!”

ดังนั้น คนอื่น ๆ ต่างพากันพูดคุยหัวเราะเฮฮาอยู่ภายในห้องโถง มีเพียงนายท่านเฟิ่งที่มัวแต่อุดอู้อยู่ในห้องอยู่คนเดียวเท่านั้น

เขาคิดว่าจักมีคนมาเชื้อเชิญเขา จนกระทั่งสองสามีภรรยาตระกูลเมิ่งออกไปแล้ว ก็หาได้มีผู้ใดมาตามเขาไม่

นายท่านเฟิ่งโกรธเกรี้ยวมากเสียจนกัดฟันกรอดออกมา

เขาเกลียดชายแดนเหนือแห่งนี้

ยามที่อยู่ในเมืองหลวงนั้น เขาเป็นถึงหัวหน้าตระกูล หาได้มีผู้ใดกล้าดูถูกเขาไม่

พอมาถึงชายแดนเหนือ ทุกคน... ต่างก็รังแกเขา! ! !

วันรุ่งขึ้น

ทุกคนในครอบครัวต่างพากันขึ้นรถม้า

นายท่านเฟิ่งก็อยากขึ้นรถม้าด้วยเช่นกัน ทว่า กลับถูกฮูหยินเฟิ่งเอ็ดกลับมา

“ข้าอยากจะคุยกับบุตรสาว ท่านไปนั่งคันข้างหลังเสีย!”

คนขับรถม้าที่อยู่คันด้านหลังคือต้วนเจิ้ง เป็นคันที่บรรทุกสัมภาระ อาหารแห้งและแม้แต่หญ้าม้าเอาไว้

นายท่านเฟิ่งจึงได้แต่ปีนขึ้นไปนั่งด้วยความหดหู่

เมื่อคืนเขานอนแยกห้องกับฮูหยิน เดิมทีคิดว่านางจะหายโกรธเขาบ้างแล้ว ผู้ใดจักไปคิดกันว่านางยังโกรธเขาอยู่

จางโจวอยู่ไม่ไกลจากชายแดนเหนือมากนัก ใช้เวลาขับรถม้าเพียงห้าวันก็มาถึง

เมื่อขบวนพากันมาถึงโรงพักแรมนั้น สองพี่น้องจึงพากันนอนห้องหนึ่ง อู๋ไป๋และต้วนเจิ้งนอนอยู่หนึ่ง

นายท่านเฟิ่งและฮูหยินเฟิ่งที่ถูกทิ้งเอาไว้นั้น ฮูหยินเฟิ่งยังมิยอมให้อภัยสามีที่ส่งบุตรสาวของนางไปทนทุกข์ยากได้ ไม่ว่าอย่างไรก็มิคิดจะนอนร่วมห้องกับเขา

เฟิ่งเวยเฉียงที่สูญเสียความทรงจำไปนั้น ย่อมมิเข้าใจเรื่องราว

นายท่านเฟิ่งรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก เขามิผิด! เขาทำทุกอย่างเพื่อตระกูลเฟิ่ง!

วันพรุ่งนี้จะเป็นการไปเยี่ยมเยียนตระกูลซ่งแล้ว เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงมาที่ห้องของนายท่านเฟิ่ง เพื่ออธิบายบางสิ่งบางอย่างให้เขาฟัง

นายท่านเฟิ่งจึงตั้งใจฟังเป็นอย่างดี หาได้มีท่าทีโต้แย้งอันใดไม่

จนกระทั่งเฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังจะจากไป จู่ ๆ นายท่านเฟิ่งก็พูดขึ้นมา

“ฝ่าบาทยังมิได้สถาปนาฮองเฮาคนใด ทั้งยังปลดนางสนมในวังหลังจนหมด ทั้งเจ้าและฝ่าบาท…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน