แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 649

หลังจากที่ซ่งหลีออกจากห้องโถงบรรพบุรุษมาแล้วนั้น เขาราวกับรู้สึกเหมือนว่าตนเองอยู่ในห้วงความฝัน -คนจากตระกูลเฟิ่งมาที่นี่ ทั้งยังมาเอ่ยหารือกับบิดามารดาของเขาเรื่องงานแต่งของเขาอีกด้วย

ก่อนที่จะได้พบพ่อตากับแม่ยายในอนาคตอย่างเป็นทางการนั้น ซ่งหลีพลันรีบไปเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ภายใต้การดูแลของข้ารับใช้ในทันที

เขาเดินออกมาจากนอกเรือน ก่อนจะมองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียนที่คล้ายกับว่าจะรั้งรอเขาอยู่นานแล้ว

“ซู...” ในยามนี้เขามิรู้ว่าจะเอ่ยเรียกนางว่าอะไรดี

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองเขาด้วยท่าทีเฉยเทย พลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับว่าสนใจเขาทั้งมิสนใจในคราวเดียวกัน

“บาดเจ็บหรือ?”

ซ่งหลีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่นางมีท่าทีใส่ใจผู้คนเช่นนี้

ถึงแม้ว่า ทั้งนางและเวยเฉียงจะเป็นพี่น้องฝาแฝด แต่นิสัยของพวกนางกลับแตกต่างกันมาก

เวยเฉียงใจดีมีเมตตา ทั้งยังอ่อนหวานเอาใจใส่ผู้คน

สำหรับซูฮ่วนนั้น นางเกลียดความโง่งมและความอ่อนแอ สำหรับผู้คนที่เป็นตัวถ่วงของนางนั้น นางหาได้นึกใส่ใจไม่

เขายังจำได้ว่า ยามที่พวกเขาถูกข้าศึกปิดล้อมในปีนั้น เพียงแค่เขาวิ่งช้าไปเล็กน้อย กลับถูกซูฮ่วนหันมาถลึงตาใส่ – “ซ่งหลี! ขาของเจ้าตายแล้วหรือ?”

ฉะนั้นแล้ว เขาจึงสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่า นางที่มิเคยมีความเห็นอกเห็นใจให้กับผู้ใดนั้น ทั้งยังเต็มไปด้วยจิตใจที่ซื่อตรงจนผิดมนุษย์อีก เพียงเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายนั้น นางสามารถทำได้ทุกอย่าง

ซ่งหลีแย้มยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น

“เจ้าคงมิได้ลงมือทำอันใดกับตระกูลของข้าใช่หรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ยังมิถึงขั้นนั้น”

ซ่งหลีตกตะลึงไปในทันที

หากว่ายังไม่ถึงขั้นนั้น แสดงว่านางมีแผนที่จะลงมือจริง ๆ ? !

เขาหาได้รู้ไม่ว่า เพื่อให้เวยเฉียงกับเขาได้แต่งงานกันนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงกับเอ่ยยุยงแม่ซ่ง จนทำให้พ่อซ่งเกือบต้องถูกสตรีเก้าคนทำมิดีมิร้ายในคืนวานนี้...

ไม่นานนัก ทั้งสองจึงพากันเดินมาถึงด้านหน้าห้องโถง

บิดามารดาของทั้งสองฝั่งนั้นยังคงเอ่ยพูดคุยถึงเรื่องงานแต่งงานอยู่

ถึงแม้ว่าตระกูลซ่งจะยินยอมให้มีการแต่งงานในครานี้ ทว่า พวกเขาก็ยังคงมีข้อกังวลเล็กน้อย

ตระกูลซ่งพลางเสนอขึ้นมาว่า: “เรื่องงานมงคลสมรสแทนนั้น พวกเราสองคนจักมิมีทางบอกผู้อื่นเด็ดขาด ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็มีความเกี่ยวพันถึงราชวงศ์ เพื่อป้องกันมิให้มีปัญหาอื่นตามมานั้น พวกข้าหวังว่า ในวันงานแต่งนั้น เวยเฉียงมิอาจแต่งออกจากตระกูลเฟิ่งได้ ทั้งยังมิอาจปรากฏกายออกมาในฐานะบุตรีตระกูลเฟิ่งอีกด้วย”

นายท่านเฟิ่งและฮูหยินเฟิ่งต่างพากันมองหน้ากัน พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่หมายความว่า ต่อไปเวยเฉียงจักมิใช่บุตรีตระกูลเฟิ่งอีกแล้วหรือ?

ตระกูลซ่งพลางเอ่ยออกมาอย่างดูดี หากว่างานมงคลในวันนั้นจัดการเช่นนี้ขึ้นมาจริง ๆ นั่นมิได้เป็นการบอกกับพวกเขาอ้อม ๆ หรอกหรือว่า ต่อไปในภายภาคหน้าให้ไปมาหาสู่กับเวยเฉียงน้อยลง

เมื่อคิดกลับกัน ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่ตระกูลซ่งจะเป็นกังวล

ถึงอย่างไรคำพูดของผู้คนช่างน่ากลัวนัก

ผู้ที่มิรู้ความ อาจจะกล่าวได้ว่าซ่งหลีแต่งกับอดีตฮองเฮา

หาได้มีผู้ใดกล้าล่วงเกินฝ่าบาทไม่

เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลซ่งอาจจะต้องพบเจอกับความลำบากขึ้นมาอีกครั้ง

เพื่อให้บุตรีของตนเองได้แต่งออกไปอย่างราบรื่นนั้น ฮูหยินเฟิ่งจึงยอมถอยออกให้ก้าวหนึ่ง

“ข้าเห็นด้วย”

ในฐานะบุตรสาวของตระกูลเฟิ่งนั้น ภายนอกเวยเฉียงดูร่าเริงสดใส แต่แท้จริงแล้วนางต้องพบเจอกับความทุกข์ทรมานมามากมายนัก

แต่เล็กจนโตถูกขังเอาไว้อยู่แต่ภายในห้อง เพื่อรอนางแต่งออกไปกับองค์รัชทายาท ทว่า ก่อนหน้าวันที่จะได้แต่งงานนั้น นางกลับถูกลักพาตัวไป...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน