แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 650

ภายในลานจวนตระกูลซ่งนั้น ทั้งตระกูลซ่งและตระกูลเฟิ่งต่างก็มารวมตัวกันเพื่อฟังคำพระราชโองการพร้อมกัน

“ฝ่าบาทมีพระราชโองการ สตรีนามเวยเฉียง ท่วงท่างดงามอ่อนหวาน เราที่เห็นใจถึงชีวิตที่พบเจอประสบเคราะห์ร้าย ดังนั้นจึงได้มีการปรึกษากับท่านแม่ทัพเมิ่ง ให้รับนางเข้ามาเป็นบุตรีบุญธรรม โดยใช้สกุล ‘เมิ่ง’ ”

เมื่อได้ยินราชโองการออกมาเช่นนี้ ต่างคนต่างพากันมีสีหน้าประหลาดใจออกมา

นายท่านเฟิ่งทั้งรู้สึกหงุดหงิดแล้วไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง

บุตรสาวคนหนึ่งของเขาก็มอบให้กับเมิ่งฉวีไปแล้ว เหตุใดเขาถึงต้องมอบบุตรีของตนเองให้กับตระกูลเมิ่งอีกคนด้วยเล่า!

ก่อนหน้านี้ ฝ่าบาทได้ประกาศการหย่าร้างออกมา ทั้งยังขโมยฮูหยินไปเช่นนี้ ในยามนี้ยังมาขโมยบุตรสาวของเขาไปอีกหรือ!

อีกด้านหนึ่งเขารู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก

ฝ่าบาทหาได้มีสิ่งใดที่ไม่รู้ไม่ หรือว่าตลอดทางที่ผ่านมานั้นเขาถูกลอบติดตามมาโดยตลอดเช่นนั้นหรือ?

เมื่อคิดเช่นนี้ เหงื่อเย็น ๆ พลันไหลออกมาเต็มหลังในทันที

ฮูหยินเฟิ่งหาได้สนใจว่านางจักสกุลใดไม่ เมื่อพระราชโองการออกมาเช่นนี้แล้ว เวยเฉียงก็จักได้มีหน้ามีตาอย่างเหมาะสมเสียที

ตระกูลซ่งเองก็ดีใจเช่นกัน

พวกเขาเองยังนึกเป็นกังวลว่า หากสหายมาเยี่ยมเยียนจะแนะนำความเป็นมาของลูกสะใภ้อย่างไรดี

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันแข็งค้างไปในทันที

นางมิคิดเลยว่า เซียวอวี้จักออกพระราชโองการเช่นนี้ออกมา

แล้วก็ เขารู้ถึงสถานการณ์ที่นี่ได้อย่างไรกัน?

หลังจากที่เจ้าหน้าในราชสำนักประกาศพระราชโองการจบแล้วนั้น ยังหันไปกล่าวกับเฟิ่งเวยเฉียงอีกว่า

“แม่นางเวยเฉียง ฝ่าบาทตรัสไว้ว่า ท่านแม่ทัพเมิ่งทำหน้าที่ปกป้องชายแดนเหนือได้เป็นอย่างดี หากท่านแต่งออกไป หีบสิ่งของที่อยู่ด้านนอกนั้น ล้วนแต่เป็นสินสมรสพระราชทานที่ฝ่าบาทมอบให้ ท่านได้โปรดรับไว้ด้วยเถิด”

เฟิ่งเวยเฉียงที่ยังตกอยู่ในความงุนงงนั้น

เหตุใดนางถึงกลายเป็นเมิ่งเวยเฉียงไปได้เล่า? อีกทั้ง เหตุใดฝ่าบาทถึงประทานสินสมรสให้กับนางด้วยเล่า?

เมื่อสลัดข้อสงสัยมากมายออกไปแล้วนั้น ทุกคนจึงพอใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

ตระกูลซ่งจึงมิมีสิ่งใดให้จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป

พวกเขารู้แจ้งเห็นจริง เมื่อฮ่องเต้ส่งคนมาประกาศพระราชโองการเช่นนี้ พระองค์ก็คงจะทรงทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าราชวงศ์จะมาเอาเรื่องในภายหลัง

สิ่งที่สำคัญ หาใช่ในฐานะบุตรีของตระกูลเมิ่งไม่ แต่เป็นท่าทีที่ฝ่าบาทมีต่องานมงคลสมรสในครานี้

เมื่อกลับมาถึงโรงพักแรมนั้น นายท่านเฟิ่งจึงเรียกตัวเฟิ่งจิ่วเหยียนมายืนข้างกาย พลางเอ่ยกระซิบกับนางว่า

“ก่อนหน้าที่จะหย่าร้างกับเจ้านั้น ฝ่าบาทล่วงรู้ตัวตนของเจ้าแล้ว ทว่า หาได้เปิดเผยตัวตนของเจ้าออกมาไม่ ทั้งยังมาปกป้องเวยเฉียงอีก

“คนอื่นมิรู้ ข้าจักไม่รู้เลยหรือ? การที่ฝ่าบาททำเช่นนี้ ล้วนแต่เพื่อเจ้าทั้งนั้น”

“จิ่วเหยียน เจ้าฟังคำที่ข้าเอ่ยออกมาเสียหน่อย กลับเมืองหลวงไปเสีย กลับไปอยู่ข้างกายของฝ่าบาทเสีย

“ที่เจ้าต้องเร่ร่อนไปมาเช่นนี้ สบายใจกว่าที่เจ้าเป็นฮองเฮางั้นหรือ?”

การแสดงออกของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเจือไปด้วยความเย็นชาในทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน