แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 676

เจ็ดวันต่อมา

ณ เมืองไท่ชาง

กลุ่มของเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าพักในโรงพักแรม

ทันทีที่เข้ามาในโรงพักแรม นางก็เห็นคนคุ้นตา

คนผู้นั้นอยู่ในชุดไหมสีแดง กำลังพูดคุยกับคนที่นั่งร่วมโต๊ะอย่างสนุกสนาน ขณะที่อีกฝ่ายบังเอิญเงยหน้าขึ้นมา ก็จำหน้ากากเงินของนางได้

เจียงหลินสวมใส่ชุดแดง ดูสะดุดตาท่ามกลางผู้คนอย่างมาก

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวถอยหลังโดยพลัน

ทำไมถึงมาเจอเจ้านี้อีกแล้ว นี่มันบุพเพอาละวาดชัด ๆ ให้ตายสิ…

ชั่วขณะนั้น เหมือนเจียงหลินจะเห็นคนไร้หัวใจที่ทอดทิ้งตัวเอง พลันลุกขึ้นมา ตะโกนท่ามกลางผู้คนว่า “ซูฮ่วน! ข้าเห็นเจ้าแล้ว! เจ้าไม่ต้องหลบ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียน: นางไม่ได้หลบเสียหน่อย

เจียงหลินเดินพรดพราดเข้ามา จับแขนของนางเอาไว้ “เจ้ากับซ่งหลีนี่แน่จริง ๆ ไปไหนก็ไม่คิดจะบอกกล่าว รู้ไหมว่าข้าตามหาพวกเจ้านานแค่ไหน!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความน้อยใจ ความจริงแล้ว เขาเองก็ไม่ได้มุ่งมั่นตามหาพวกเขาเหมือนกัน

เขามีฐานะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเจียง จึงมีเรื่องให้จัดการมากมายในชีวิตประจำวัน ที่กล่าวถ้อยคำนี้ออกมา ก็แค่อยากให้ซูฮ่วนรู้สึกผิด และช่วยเบิกทางค้าขายให้เขา

ขณะที่กำลังพูด เขาพลันรู้สึกได้ถึงไอสังหาร

ต่อมา ก็มีมือคู่หนึ่ง มาดึงแขนของเขาออกไป

เจียงหลินรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตรของอีกฝ่าย จึงหันไปมอง เห็นเพียงว่า ข้าง ๆ ซูฮ่วนยังมีบุรุษอีกคน รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา สีหน้าท่าทางน่าเกรงขาม

เซียวอวี้นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา มองคนเบื้องหน้าอย่างประเมิน

สวมใส่ชุดแดง เป็นชายก็ไม่ใช่เป็นหญิงก็ไม่เชิง ดูไม่เข้าท่า

เจียงหลินเลิกคิ้ว “ซูฮ่วน นี่สหายใหม่เจ้าหรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

“นี่คือเซียวเอ้อร์

“ส่วนนี่เจียงหลิน สหายเก่าของข้า”

เซียวอวี้: นี่เขามีชื่อใหม่ตั้งแต่เมื่อไร?

เจียงหลินกลับเกรงอกเกรงใจ พูดยิ้ม ๆ ว่า

“สหายเซียว นับว่าเรามีวาสนาต่อกัน! ซูฮ่วนพูดมาได้ว่า “สหายเก่า” พูดเสียข้าดูแก่ไปเลย ทั้ง ๆ ที่พวกเราเพิ่งรู้จักได้แค่เจ็ดปีสั้น ๆ เอง”

เจ็ดปี…

เซียวอวี้มองมาที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

“รองผู้นำพันธมิตรซูนี่ มีมิตรสหายทั่วแดนเลยนะ”

มีเพียงเฟิ่งจิ่วเหยียนที่ฟังออก ว่าถ้อยคำของเขาประชดประชันมากแค่ไหน

นางกล่าวอย่างเรียบเฉย

“ออกข้างนอกต้องมีพึ่งผองเพื่อน สหายเซียว นี่แหละโลกของยุทธภพ”

เวลากลางคืน ทั้งสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน

ถ้าจะพูดให้ถูก คือเจียงหลินมานั่งเบียดที่โต๊ะของพวกเขามากกว่า

“ซูฮ่วน มาเร็วก็ไม่สู้มาถูกจังหวะ คืนนี้มีเรื่องสนุก ๆ ให้เจ้าได้ดูด้วยล่ะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้ามอง เอ่ยถามสั้น ๆ

“มีเรื่องอะไรหรือ?”

เจียงหลินยักคิ้ว “เมืองไท่ชางมีสนามประลองยุทธ์ใต้ดิน มีการประลองแทบทุกคืน ส่วนทำไมถึงบอกว่าเจ้ามาถูกจังหวะน่ะหรือ ข้าไปสืบมาว่า การประลองในคืนนี้ รางวัลชนะเลิศก็คือ…”

เขาจงใจหยุดพูด เพื่อกระตุ้นให้คนอยากรู้

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนห่างเหินซ้ำยังเรียบนิ่ง “พูดมา”

เจียงหลินหัวเราะคิก ๆ

“รางวัลก็คือหนึ่งในศิษย์ทั้งหกที่มีวิชา‘กระบี่ปลิดชีพ’ของสำนักเฉวียนเจิน——ติงหยวนเอ๋อร์”

หัวคิ้วของเฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดเล็กน้อย

สำนักเฉวียนเจินมีชื่อเสียงโด่งดัง ลูกศิษย์ในสำนักล้วนเป็นหญิงทั้งหมด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยสู้รบในยุทธภพ เป็นสำนักที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของแคว้นหนานฉี มุ่งเน้นเรื่องการบำเพ็ญเพียร

และติงหยวนเอ๋อร์ ก็อยู่ในรายชื่อของจอมยุทธ์ที่หายตัวไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน