แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 711

ดอกจื่อซวี่เติบโตอยู่ตามหน้าผา หากต้องการเด็ดมัน ต้องระมัดระวังอย่างมาก

นายพรานคนนำทางคนนั้นบอกกับนาง ต้องระวังกองหิมะเป็นพิเศษ

หากเกิดหิมะถล่ม พวกเขาก็จะแย่กันหมด

อู๋ไป๋นั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง ช่วยอะไรไม่ได้ เริ่มต้นลำคอนั้นเยือกเย็น จากนั้นก็ร้อนรุ่มกระวนกระวาย

ท่ามกลางหิมะอันกว้างใหญ่ เขารู้สึกเพียงว่า ชีวิตของตนเองอยู่ได้ไม่นานแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เป็นคน ปีนเขามาสองวัน กำลังของนางก็ใกล้จะหมดลงแล้ว

เกล็ดหิมะเกาะบนขนตา ภาพข้างหน้าพร่ามัว

ยอดเขาหิมะ ลมที่พัดผ่านหน้าราวกับคมมีด

ทุกย่างก้าว ทรมานราวกับถูกเฉือนอย่างช้าๆ

นางมองดอกจื่อซวี่ที่เห็นใกล้แค่เอื้อม ทว่าไกลสุดขอบฟ้า มือสั่นเทาแข็งเป็นสีม่วง

ทว่า คิดถึงชีวิตขององค์หญิงน้อยขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ นางก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งอย่างเด็ดเดี่ยว

เจตจำนงอันน่าอัศจรรย์ ระเบิดออกมาในขณะนี้

ก้าวแล้วก้าวเล่า นางเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

แต่แล้ว ฝนฟ้าไม่เป็นใจ

คิดอยากแย่งชีวิตหนึ่งมาจากในมือยมบาล จักต้องทนรับความพิโรธของท่าน

ลมพัดกระหน่ำบนยอดเขา พร้อมกับเกล็ดหิมะอันกว้างใหญ่ เสมือนพายุหอบเอาเศษปุยเมฆสลายหายไป คลื่นซัดสูงปลาและกุ้งปรากฏตัวขึ้น...

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลิ้วไหวในพายุหิมะ ร่างกายจะถอยหลังไปเรื่อยๆ

นางยกแขนขึ้นมา ขวางอยู่ข้างหน้าตนเอง

เสียงลมหวีดดังอยู่ข้างหู ราวกับสัตว์ป่าคำราม

ราวกับหุบเขาหิมะเฝ้าปกป้องดอกจื่อซวี่ ไม่อนุญาตให้คนนอกเด็ดเอาไป

เพื่อต้านทานพายุหิมะ เฟิ่งจิ่วเหยียนคุกเข่าลงบนพื้น

ถึงแม้มือทั้งคู่ของนางพันด้วยผ้าหลายชั้น ยังคงไม่อาจต้านทานความหนาวเย็นที่แทรกซึมเข้าสู่กระดูกได้

อู๋ไป๋เห็นแม่ทัพน้อยลำบากขนาดนี้ ในใจรู้สึกขมขื่น

เขาลองพยายามลุกขึ้นมา กลับล้มลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะความเหนื่อยล้า

นายพรานนำทางปกป้องเขา ทำสัญญาณมือ ให้เขาอยู่ที่เดิมอย่าขยับ

เวลานี้เขาค่อยรู้ว่า แม่ทัพน้อยยืนยันให้หยิ่นลิ่วเฝ้าอยู่ตรงตีนเขา เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดแค่ไหน

ปีนขึ้นมาถึงบนยอดเขา ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มีของพวกเขาแล้ว

ห่างออกไปเพียงฟุตเดียว เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้เวลาปีนถึงครึ่งชั่วยาม

ในที่สุด นางก็ถึงจนได้...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน