แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 710

องค์หญิงน้อยเจ็บป่วยร้ายแรงถึงขั้นวิกฤต สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงไม่พูดมาก เพียงเอ่ยรวบรัดชัดเจนให้เซียวอวี้เข้าใจ

“เรื่องการโน้มน้าวหร่านชิวให้ร่วมมือต่อสู้กับหยางเหลียนซั่ว ให้ตงฟางซื่อจัดการคนเดียวก็พอ

“เวยเฉียงใกล้จะแต่งงานแล้ว ข้าตั้งใจจะไปยังชายแดนเหนือก่อน เพื่อส่งนางออกเรือน

“ก่อนหน้านั้นจะแวะที่ภูเขาหิมะเทียนฉือก่อนเพคะ”

ภูเขาหิมะเทียนฉือเป็นสถานที่อันตราย เซียวอวี้ไม่อยากให้นางไปเสี่ยง

“เราสั่งให้คนไปหาตัวยาแล้ว...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยความผ่อนคลาย

“ข้าเคยขึ้นไปที่ยอดเขาเทียนฉือแล้วเพคะ

“ทุกคนล้วนกล่าวว่าอันตราย แท้จริงเป็นเพราะถนนบนภูเขาไม่ชัดเจน จึงง่ายจะติดอยู่ในพายุหิมะและหมดแรงไปเอง

“หม่อมฉันมีร่างกายที่ทรหดเพียงใด ท่านเองก็รู้ดีเพคะ”

ร่างกายที่ทรหด...

เซียวอวี้คิดฟุ้งซ่านในเวลาที่ไม่เหมาะสม

ความมีชีวิตอยู่หรือตายนั้นสำคัญ มิอาจล่าช้าได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบกระบี่ขึ้นมาทันที พลางลุกขึ้นกล่าวคำอำลา

“ฝ่าบาท ขอทูลลาเพคะ”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเบา ๆ พลันลุกขึ้นตามนางไป และคว้าแขนของนางไว้

“ประเดี๋ยวก่อน เราไม่วางใจให้เจ้าเดินทางสู่ภูเขาหิมะเทียนฉือ…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันขวับมามองเขา ด้วยสายตาที่มั่นคงและทรงพลัง

“ท่านมิได้บอกว่า จักเชื่อมั่นในตัวข้าเสมอหรืออย่างไร”

หว่างคิ้วของเซียวอวี้สะท้อนความเย็นชา “นี่ไม่เหมือนกัน”

อีกไม่นานพวกเขาก็จะแต่งงานกันแล้ว เขาจึงไม่ต้องการให้นางเกิดอันตรายใด ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงมือของเขาออก พลางเอ่ยกับเขาอย่างเคร่งขรึม

“คนที่ท่านส่งไปเหล่านั้น มั่นใจมากแค่ไหนว่า จักได้รับดอกจื่อซวี่กลับมาจริง ๆ เพคะ?

“ฝ่าบาท ถึงแม้ท่านจะไม่เอ่ย ทว่าข้าก็เข้าใจได้ ท่านรู้สึกผิดต่อองค์หญิงน้อย เช่นเดียวกับที่ข้ารู้สึกผิดต่อเวยเฉียง เพราะข้ามองคนผิดไป จึงเปิดโอกาสให้เฉียวม่อทำร้ายเวยเฉียงได้ ตอนนี้ท่านรู้สึกเช่นไร ข้าก็เคยได้สัมผัสมันอย่างลึกซึ้งแล้ว

“ในฐานะว่าที่ฮองเฮา และภรรยาของท่าน ข้าจึงอยากจะแบ่งปันความทุกข์กับท่านด้วย

“นอกจากนี้ ข้ายังชื่นชอบองค์หญิงน้อยยิ่งนัก

“เด็กน้อยคนนั้นเพิ่งจะได้เริ่มใช้ชีวิต ข้าเองก็หวังว่านางจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี ๆ นั่นถึงจะเป็นการแก้แค้นพวกคนชั่วอย่างสาสมเพคะ”

ถ้อยคำของนาง ซึมซาบเข้าสู่หัวใจของเซียวอวี้

เซียวอวี้จ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง ก้าวเดินไปข้างหน้า และสวมกอดนางแรง ๆ

ปลายคางของเขาวางอยู่บนหน้าผากของนาง พลันก้มลง และจุมพิตเส้นผมของนาง

“ได้ เราเชื่อเจ้า

“ต้องปลอดภัยกลับมานะ ฮองเฮาของเรา”

……

องค์หญิงน้อยตกอยู่ในความเป็นความตาย มิอาจเสียเวลาได้เพียงอึดใจเดียว

เฟิ่งจิ่วเหยียนออกจากเมืองหลวงภายในชั่วข้ามคืน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน