แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 717

ดอกจื่อซวี่ที่เฟิ่งจิ่วเหยียนแลกมาด้วยชีวิต หลังจากองค์หญิงน้อยทานแล้ว ชีวิตพ้นขีดอันตรายชั่วขณะ

เซียวอวี้ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย มาเยี่ยมดูอาการขององค์หญิงน้อย

เวลานี้นางมีพลังงานเต็มเปี่ยม นั่งอยู่บนเตียง จิบยาทีละน้อย

รอยยิ้มของนางบริสุทธิ์อ่อนหวาน

“เสด็จพี่ฮ่องเต้ ท่านเก่งมากเลย! พวกเขาล้วนพูดว่า ทานให้คนไปหายาวิเศษมาก รักษาอาการป่วยของข้าจนหายแล้ว ตอนนี้ข้าไม่เจ็บปวดเลยสักนิดแล้ว!”

เฉินจี๋รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง

เขาอยากอุดปากองค์หญิงน้อยไว้จริงๆ

สิ่งที่ฝ่าบาทเสียใจที่สุดในตอนนี้ ก็คือให้ซูฮ่วนไปยังภูเขาเทียนฉือ

จู้กั๋วกงน้ำตาคลอเบ้า คุกเข่าอยู่ตรงหน้าฝ่าบาท

“ฝ่าบาท บุญคุณยิ่งใหญ่ของท่าน กระหม่อมไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร! องครักษ์ที่นำดอกจื่อซวี่กลับมาคนนั้น กระหม่อมอยากเจอเขา แสดงความ...”

“จู้กั๋วกง!” เฉินจี๋ทนไม่ไหวแล้ว เสี่ยงโทษการขัดต่อพระบัญชา ก็ต้องพูดขัดจังหวะ

สีหน้าเซียวอวี้ดั่งน้ำนิ่ง แววตาไร้ความรู้สึก ราวกับไม่มีคลื่นกระเพื่อมแม้แต่น้อย

เขาเพียงมององค์หญิงน้อยอยู่อย่างเงียบๆ

องค์หญิงน้อยตาดี เห็นเส้นผมเสด็จพี่ฮ่องเต้มีเส้นสีเทาเงินอยู่บ้างเล็กน้อย ดูเหมือนแก่ลงหลายปี

แม้แต่เสด็จพ่อของนางยังมีผมขาวไม่เยอะ

เป็นอย่างที่คิด เป็นจักรพรรดิมีแต่เรื่องให้ต้องคิดกังวล

“เซียวหย่า” เซียวอวี้ขยับริมฝีปาก พูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบ “เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ให้ดี”

นางมีชีวิตอยู่ สมกับที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเสียสละ

องค์หญิงน้อยผงกศีรษะอย่างหนักแน่น

“เสด็จพี่ฮ่องเต้ ข้าทำได้! อนาคตข้าจะเป็นวีรชนเหมือนอย่างพี่ซู!”

เวลานี้ ข้างนอกมีคนมากราบทูลรายงาน

“ฝ่าบาท คุกหลวงส่งข่าวมา! มู่หรงหลันถูกลักพาตัวไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวอวี้แสดงออกราวกับไม่มีความสนใจอะไร ไม่เสียใจไม่ดีใจ และไม่โกรธเคือง

รู้ว่ามู่หรงหลันถูกช่วยไปแล้ว ก็เพียงแค่กระตุกมุมปากเล็กน้อย

“ใช่ไหม”

หลายวันผ่านไป

บุตรชายโซ่วอ๋อง เข้าวังมาตามพระบัญชา

บุตรคนรองมีชื่อเรียกว่า “เซียวถง” อายุยี่สิบ เป็นบุตรภรรยาเอกของโซ่วอ๋อง มีนิสัยโดดเดี่ยว แลดูสุขุมหยิ่งผยอง ไม่ใกล้ชิดกับผู้ใด

เซียวถงเข้าเฝ้าฝ่าบาท ไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด ถวายความเคารพอย่างนอบน้อม ดูเป็นผู้ใหญ่มีความสุขุมรอบคอบ ไม่เหมือนเด็กในวัยเดียวกัน

คนอื่นเพียงคิดว่า ฝ่าบาทสงสัยว่าโซ่วอ๋องมีความคิดกบฏ จึงจับลูกชายมาเป็นตัวประกัน

มีเพียงเฉินจี๋รู้ดีแก่ใจ

ตอนนั้นก่อนที่ฝ่าบาทจะเข้าไปในเจดีย์เก้าชั้น ทรงมีพระราชโองการมรณกรรมไว้แล้ว

ในพระราชโองการมรณกรรมเขียนไว้ว่า หากเกิดเหตุสุดวิสัย ยกบัลลังก์ให้กับรัฐทายาทของโซ่วอ๋อง

และการที่ฝ่าบาทมีราชโองการให้รัฐทายาทเข้าวังในเวลานี้ เกรงว่า...มีความคิดสละบัลลังก์

คิดถึงเช่นนี้ ในใจเฉินจี๋กระสับกระส่าย

เขาคาดคิดไว้แล้ว ซูฮ่วนตายไป ฝ่าบาทจะต้องโศกเศร้าเสียใจ ทว่าคิดไม่ถึง ฝ่าบาทจะปล่อยวางไม่ลงถึงขนาดนี้