แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 741

เมื่อปีใหม่มาเยือน กองทัพหนานฉีจึงเริ่มโจมตีกลับเป็นระลอก ๆ

การโจมตีกลับในครานี้เป็นเพียงแค่การยั่วยุเท่านั้น หาใช่การสู้รบจริง ๆ ไม่

ดูเหมือนจะมิเป็นอันตรายอันใด ทว่า เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยครั้งทั้งวันทั้งคืนเข้า ก็ทำเอาทั้งกองทัพเยี่ยนตกอยู่ในความวิตกกังวลตลอดเวลา

หลังจากเป็นเช่นนี้ไปนานครึ่งเดือนนั้น ตกกลางคืน พลันเกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นภายในค่ายกองทัพเยี่ยน...

“ท่านแม่ทัพ! ท่านแม่ทัพ! ค่ายแตกขอรับ!”

ค่ายแตกในที่นี่หมายถึงค่ายเกิดการจลาจล

ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ทว่า นับเป็นเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อกองทัพเป็นอย่างมาก

ฉินเซียวลุกขึ้นมาในทันที เหล่าองครักษ์จึงกรูเข้าอารักขาเขา พลางกล่าวคำรามออกมาว่า

“คุ้มกันท่านแม่ทัพหนีออกไป!”

การจลาจลในค่ายพลันเกิดขึ้นมาอย่างไม่ทันคาดคิด

เพียงแค่ทหารนายหนึ่งร้องตะโกนขึ้นมาว่า “ฆ่า” พลางทำเอาทหารภายในกองทัพหันมาห้ำหั่นกันเอง

กองทัพเยี่ยนในยามนี้พลันตกอยู่ในความสับสนอลหม่านไปในทันที

เหล่าทหารกองทัพเยี่ยนในยามนี้คล้ายกับแมลงวันที่ไร้หัว พวกเขารีบร้อนลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้า พลางกรีดร้องออกมาด้วยความโกลาหลวุ่นวาย

ในสภาพแวดล้อมที่มืดสนิทเช่นนี้ พวกเขาหาได้มองสิ่งใดชัดเจนไม่ เพียงรู้แค่ว่าข้าศึกบุกเข้ามาในค่ายทหารของตนเองแล้ว

ทหารมากมายเพียงแค่จับอาวุธของตนเองได้นั้น ก็คิดแค่ว่าตนเองจักต้องสังหาร ทั้งยังมิสนใจอีกด้วยว่าคนตรงหน้าจักเป็นผู้ใด

พวกเขาเพียงแค่อยากมีชีวิตรอดเท่านั้น ทั้งยังเชื่อเพียงแค่ตนเอง

ทั่วทั้งค่ายทหารเป่ยเยี่ยนในยามนี้วุ่นวายเป็นหน้ากอง เสียงกรีดร้องฆ่าฟันพลันดังขึ้นมามิมีหยุด

ภายใต้ความอลหม่านนั้น โดยเฉพาะทหารใหม่ที่มิทันได้สติอันใด ก็เริ่มเหวี่ยงดาบฆ่าฟันออกไปอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

ผ่านไปได้ไม่นาน กลิ่นคาวเลือดพลันคละคลุ้งไปหมด พร้อมด้วยซากศพมากมายที่กองอยู่เกลื่อนกลาด!

ภายในด่านเฉาอวี๋

สถานที่ที่กองทัพแห่งหนานฉีประจำการอยู่นั้น

กระโจมหลัก

นายทหารนายหนึ่งพลันวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางอย่างเป็นสุข

“ทูลฝ่าบาท ท่านแม่ทัพทุกท่าน! กองทัพเยี่ยนในยามนี้ได้เกิดความโกลาหลขึ้นแล้วขอรับ!”

กวนไหลอิ้งพลันกำหมัดแน่น “ดีมาก!”

เขาหันหน้าไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียน

“เป็นไปตามที่ท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งคาดการณ์เอาไว้จริง ๆ !”

เหล่าแม่ทัพคนอื่น ๆ ก็มองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมเช่นกัน

มิคิดเลยว่า เพียงแค่กลอุบายเล็กน้อยเช่นนี้ ก็สามารถทำให้กองทัพเยี่ยนลุกขึ้นมาสังหารกันเองได้

พลังอำนาจของค่ายที่เกิดการจลาจลนั้น น่ากลัวเสียยิ่งกว่าการที่กองทัพทั้งสองต้องเข้ามาต่อสู้ห้ำหั่นกันเองเสียอีก

เหล่าทหารจะลุกขึ้นมาฆ่าฟันห้ำหั่นกันเอง โดยมิได้คำนึงถึงมิตรสหายหรือศัตรู ทั่วทั้งค่ายทหารจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย นั่นเรียกว่าการทำร้ายตัวเอง!

เหตุการณ์การจลาจลในค่ายครั้งหนึ่งนั้น สามารถสลายกองกำลังนับแสนได้ภายในพริบตา!

เดิมทีเหล่าท่านแม่ทัพทั้งหลายหาได้มั่นใจว่าเช่นนี้จะได้ผลหรือไม่

จนถึงตอนนี้ พวกเขายังประหลาดใจอยู่ว่า ท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งทำสำเร็จได้อย่างไร