แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 75

ตูม!

ศีรษะของกุ้ยเฟยราวกับระเบิดในคราเดียว

ไม่ใช้หมาฝู่ส่าน? เย็บแผลสด?

ไอ้หมอไร้ฝีมือนี่คิดจะทำให้นางเจ็บจนตายหรืออย่างไร!

ยังมียาจู้หุนส่านนั่นอีก มันคืออะไรกัน!

ยารักษาอาการปวดหัว...

หรือจะเป็นเฟิ่งเวยเฉียง!

ใช่ เป็นเฟิ่งเวยเฉียงที่ทำร้ายนาง!

หมอหลวงคุกเข่าที่พื้นแล้วทูลฮ่องเต้ว่า

“ฝ่าบาท หากยังไม่เย็บแผล กุ้ยเฟยจะเสียเลือดมากเกินไป ถึงเวลานั้นจะอันตรายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วแน่น สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างของกุ้ยเฟย

“เย็บ!”

“ไม่นะ! ฝ่าบาทเพคะ...” กุ้ยเฟยน้ำตาไหลรินจนผสมรวมกับเลือด

นางต่อต้านโดยสัญชาตญาณ

หมอหลวงชราผู้ควบคุมดูแลการรักษาออกคำสั่ง “จับพระสนมเอาไว้ อย่าให้พระสนมขยับไปมา!”

เมื่อเห็นหมอหลวงถือเข็มและด้ายเข้าใกล้ กุ้ยเฟยจึงกรีดร้อง

“อย่าเข้ามานะ! อ๊า”

ทันใดนั้นในกระโจมก็มีแต่เสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาดังลั่น

คนภายนอกที่ได้ยินล้วนรู้สึกขนพองสยองเกล้า

เสียงนี้ดังกึกก้องออกไปไกลมาก

ไทเฮาที่ทรงเป็นห่วงว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ จึงทรงประทับอยู่กับเฟิ่งจิ่วเหยียนที่นี่พอดี พอได้ยินเสียงร้องอย่างน่าเวทนาของกุ้ยเฟย ในพระทัยพลันรู้สึกสบายอารมณ์ทันที

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์นังสารเลวนั่น คิดไม่ถึงเลยในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้!

“ฮองเฮา เจ้าพักผ่อนเถิด ข้าจะไปดูนางสนมเจียเสียหน่อย”

“เพคะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นคารวะด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลังส่งไทเฮาเสด็จกลับ เหลียนซวงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ฮองเฮา เกือบไปแล้วนะเพคะ

“ยามที่ท่านไปช่วยนางสนมเจีย ข้ากังวลแทบแย่!”

แผลขีดข่วนบนคอขอเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น เป็นนางสนมเจียข่วนใส่เข้าในช่วงที่กำลังชุลมุนอยู่

ยังดีที่ข่วนแค่ผิวหนัง ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนัก

“ฮองเฮาเพคะ ลูกบอลโปโลนั่น...” เหลียนซวงกดเสียงพูดให้เบาที่สุด “ท่านนำมันไปแช่น้ำยามาก่อน ไม่ต้องจัดการหน่อยหรือเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่ายศีรษะ

“ไม่จำเป็น”

ยานั่น ในเมื่อนางกล้าที่จะวาง ย่อมไม่กลัวว่าจะถูกคนพบเข้า

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้บอกรายละเอียดของแผนทั้งหมดกับเหลียนซวง

ดังนั้นเหลียนซวงจึงรู้เพียงว่า พอม้าดมกลิ่นลูกบอลโปโลที่วางยาเอาไว้ ก็จะกลายเป็นม้าคลั่งเหมือนกับม้าของกุ้ยเฟยตัวนั้น

และแน่นอนเมื่อเวลาผ่านไปนาน น้ำยาที่อยู่บนผิวของลูกบอลโปโลก็จะระเหยไปอย่างง่ายดาย

หลังจากเกิดเรื่องแล้วค่อยสืบ ย่อมหาร่องรอยใดไม่เจอทั้งสิ้น

นางใช้ประโยชน์จากเรื่องนางสนมเจียพายเรือตามน้ำไป ย่อมมีหลักประกันเพิ่มอีกชั้นหนึ่ง

สิ่งเดียวที่ต้องทำการเปลี่ยนแปลงคือ ต้องรับประกันว่าเวลาที่ม้าสองตัวนั้นคลั่งจะต้องเกิดขึ้นในเวลาใกล้เคียงกัน

เช่นนั้นนางก็จะต้องเพิ่มปริมาณยา

ดังนั้นระหว่างการแข่งขัน นางจึงอาศัยช่วงที่ทุกคนสนใจแต่การแข่งขี่ม้าโปโล ดีดลูกกลอนเข้าปากม้ากุ้ยเฟยภายในชั่วพริบตา...

“อ๊าก” เสียงร้องอย่างน่าเวทนาของกุ้ยเฟยพลันดังมาถึงที่นี่

เหลียนซวงไม่เข้าใจ “ฮองเฮาเพคะ เหตุใดกุ้ยเฟยถึงตะโกนเสียงดังขนาดนี้ ใส่ยา ต่อกระดูก เจ็บถึงเพียงนี้เลยหรือเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจิบชาคำหนึ่งพลางตอบอย่างเย็นชา

“ยาของข้า หาได้ส่งให้นางเปล่า ๆ ไม่

ในเมื่อนางใช้แล้วย่อมต้องรับผลลัพธ์ที่จะตามมาด้วย”

เหลียนซวงเป็นคนฉลาด พอฟังแล้วก็เข้าใจความหมายทันที

ที่แท้ฮองเฮาก็ทรงวางแผนสำหรับวันนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว!

จากนั้นนางก็พลันรู้สึกกังวลขึ้นมาอีก

“ฮองเฮา เช่นนั้นฮ่องเต้จะไม่ทรงทราบหรือว่าท่านทำอะไรบางอย่างกับยาบรรเทาอาการปวดศีรษะ?”

กลัวเรื่องอะไร เรื่องนั้นก็จะเกิดขึ้น

ผ่านไปไม่ทันไร หลิวซื่อเหลียงก็รับคำสั่งให้มา

“ฮองเฮา ฝ่าบาทเรียกท่านไปซักถามพ่ะย่ะค่ะ!”