แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 74

บนปะรำพิธี นางสนมทั้งหมดมีท่าทางตื่นเต้น

ภาพที่พวกนางเห็นคือกุ้ยเฟยกับนางสนมเจียกำลังแย่งลูกบอลกันอย่างดุเดือด ทุกคนล้วนคอยื่นคอยาวอยากเห็นว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นเช่นไร

ทว่ากลับไม่รู้ว่าม้าของทั้งสองคนล้วนคลั่งไปแล้ว!

เพียงได้ยินเสียงแหลมกรีดร้องเท่านั้น

ฉับพลันนั้นเองก็มีคนถูกสะบัดตกลงจากหลังม้า...

ตั้งแต่ตอนที่กุ้ยเฟยพบว่าม้าผิดปกติจนถึงตอนที่ร่วงตกลงจากม้าใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น

นางไม่มีทางควบคุมม้าทันได้เลย

ชั่วพริบตาที่ร่วงลงไป นางหวาดกลัวอย่างยิ่ง

ข้างล่างล้วนเป็นหินแหลมคมทั้งนั้น ใบหน้าของนาง!

นางพยายามปกป้องใบหน้าของตัวเองอย่างสุดชีวิต ทว่าหลังจากผ่านการกลิ้งพลิกไปมาอย่างรุนแรงหลายตลบ ใบหน้าของนางก็หลบไม่พ้นจนถูกกรีดเป็นแผลใหญ่!

นอกจากนี้แขนข้างซ้ายยังส่งเสียง’กร๊อบ’

ดูเหมือนว่ากระดูกของนางจะหักแล้ว...

“อ๊า” กุ้ยเฟยเจ็บปวดจนตะโกนออกมาเสียงดัง

ใบหน้าของนาง แขนของนาง

ทำไมกัน!

ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้!

คนที่ล้มควรจะเป็นนางสนมเจีย ใยรวมไปถึงนางก็...

เจ็บปวดมาก...

ใครกันที่ทำร้ายนาง!

บนร่างของนางมีกลิ่นดอกฟรีเซียเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแท้ ๆ ทำไมม้าของนางจึงคลั่งไปด้วยเล่า...

บนปะรำพิธี

เซียวอวี้พลันลุกขึ้นยืน

ไทเฮาไม่ทันจะรู้สึกตัวก็ทรงลุกขึ้นมายืนเช่นกัน

“นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

กุ้ยหมัวมัวประคองไทเฮา “ดูเหมือนจะเป็นกุ้ยเฟย กุ้ยเฟยตกม้าเพคะ!”

เมื่อไทเฮาได้ยิน ภายในพระทัยปิติยินดียิ่ง ทว่าไม่อาจแสดงออกแม้แต่น้อย

นางหันไปมองฮ่องเต้ คิดจะพูดอะไรซักหน่อย กลับเห็นฮ่องเต้เสด็จลงบันไดไปอย่างรีบร้อน

รุ่ยอ๋องเองก็รีบติดตามไปเช่นกัน

เหล่านางสนมอื่นต่างถูกอุบัติเหตุที่เพิ่งเกิดขึ้นทำเอาตกใจหวาดกลัวกันไปหมด ทั้งยังอิจฉาที่กุ้ยเฟยได้รับความสำคัญจากฝ่าบาทมากถึงเพียงนี้

ทันใดนั้นมีคนตะโกนขึ้นว่า “ดูนั่นสิ! ทางนางสนมเจียเองก็เหมือนจะผิดปกติเช่นกัน!”

เหล่าฝูงชนถึงเห็นว่านางสนมเจียกำลังพยายามควบคุมม้าที่สะบัดไปมารุนแรงอย่างสุดความสามารถ...

ยามที่กุ้ยเฟยตกลงไปนั้น หางตาของนางก็เหลือบไปเห็น

นางจึงยิ่งหวาดกลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ช่วยด้วย!”

นางตะโกนเสียงดังและพยายามจับบังเหียนอย่างสุดชีวิตเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกสะบัดลงไป

ทว่าด้วยแรงของนางน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

ม้ากำลังคึกผิดปกติ ส่วนนางแทบจะตกลงไปอยู่แล้ว

เมื่อคนอื่นในสนามเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ก็ล้วนไม่กล้าเข้าใกล้

พวกนางทยอยลงจากม้าแล้ววิ่งออกไปนอกสนาม

ทว่ากลับเห็นฮองเฮารีบควบม้าเข้าไป

ที่แปลกประหลาดไปกว่านั้นคือ ฮองเฮาพุ่งเข้าไปโดยไม่ลดความเร็วเลยแม้แต่น้อย คล้ายกับต้องการควบม้าไปชนกับนางสนมเจียอย่างไรอย่างนั้น...

เมื่อฝูงชนเห็นภาพเช่นนี้ คนที่ใจไม่กล้าพอก็รีบยกมือปิดตาทั้งสองข้างทันที

หรือว่าม้าของฮองเฮาก็คลั่งด้วยเช่นนั้นหรือ!?

โครม!

ม้าสองตัวชนกัน ทำให้ม้าของนางสนมเจียลดความเร็วลง

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่บนหลังม้าได้ก็กระโดดจากหลังม้าตัวเองข้ามไปยังม้าของนางสนมเจีย แล้วนั่งลงข้างหลังนางสนมเจียอย่างมั่นคง

จากนั้นก็รีบสอดมือสองข้างลอดข้างเอวของนางสนมเจียไปช่วยนางจับบังเหียนให้มั่น

ทางด้านฮองเฮาและนางสนมเจียกลับถูกทอดทิ้ง

เหลียนซวงด้านหนึ่งจัดการแผลที่คอของเฟิ่งจิ่วเหยียน อีกด้านก็บ่นว่า

“ฝ่าบาททำเกินไปแล้วนะเพคะ! หมอหลวงมากมายล้วนไปรักษากุ้ยเฟยเพียงคนเดียว จำเป็นต้องใช้คนมากขนาดนั้นด้วยหรือ? ฮองเฮาท่านก็ต้องการให้หมอหลวงตรวจเหมือนกันนะเพคะ!”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเรียบเฉยทั้งยังแฝงไว้ด้วยความเย็นชา

“นางย่อมจำเป็นต้องใช้อยู่แล้ว”

......

กุ้ยเฟยถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่น

บาดแผลบนใบหน้าของนางเริ่มจากหัวตาไปจนถึงกรามล่าง ยาวมากแต่ไม่ลึก รักษาให้ดีย่อมมีความหวังที่จะฟื้นฟูกลับมาดังเดิมได้

ทว่าบาดแผลที่แขนของนางน่าสยดสยองมาก เนื้อผิวเปิดออกมาด้านนอก ส่วนที่ลึกที่สุดนั้นถึงกับเห็นกระดูกสีขาวได้ น่าหวาดผวาเป็นอย่างยิ่ง!

ยามนั้นนางนอนอยู่ที่เตียงตั่งเล็กชั่วคราว เจ็บเจียนตายจนกรีดร้องไม่หยุด

“เจ็บจังเลย! ฝ่าบาท ฝ่าบาท หม่อมฉันเจ็บจังเลยเพคะ!”

สาวใช้ชุนเหอคุกเข่าลงข้างเตียงด้วยความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

“พระสนม พระสนมอดทนหน่อยนะเพคะ...”

เซียวอวี้นั่งลงที่ข้างเตียงตั่งเล็ก ขมวดคิ้วฟังรายงานจากหมอหลวง

“ฝ่าบาท บาดแผลที่แขนของพระสนมลึกเกินไป ต้องใช้การเย็บแผลพ่ะย่ะค่ะ!”

“เช่นนั้นก็เย็บ!” เซียวอวี้ออกคำสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา คล้ายจะรำคาญที่หมอหลวงพูดมากจนทำให้การรักษาล่าช้า

หมอหลวงเหงื่อออกเต็มหน้าผาก

“ฝ่าบาท ในร่างกายของพระสนมมียาชนิดหนึ่งเรียกว่า’ยาจู้หุนส่าน[1]’ เมื่อครู่กระหม่อมตรวจสอบดูแล้ว มันเป็นยาที่พระสนมเสวยเพื่อระงับอาการปวดศีรษะทุกวัน ยาจู้หุนส่านนี้มีผลดีในการบำรุงและช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายได้จริง ทว่ามันมีฤทธิ์รุนแรง เมื่อใช้ร่วมกับยาตัวอื่นจะเกิดพิษได้ง่ายเป็นอย่างมาก ซึ่งรวมทั้งยาหมาฝู่ส่าน [2] ด้วยพ่ะย่ะค่ะ...”

สายตาของเซียวอวี้เปลี่ยนเป็นดุร้ายเย็นชา

หมอหลวงลอบแอบมองสีหน้าของเขาแล้วพูดต่อว่า “พูดอีกอย่างก็คือ บาดแผลของพระสนม ต้องเย็บสดพ่ะย่ะค่ะ!”

----------------------------------------------

[1] ยาประเภทช่วยระงับประสาท

[2] ยาชา