แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 73

กุ้ยเฟยได้แต้มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่นางขี่ม้าผ่านเข้ามาใกล้เฟิ่งจิ่วเหยียน นางก็หยุดม้า

“ฮองเฮาเพคะ ทีมของท่านไม่มีคนแข่งได้แล้วหรือ?”

สีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นปกติ หาได้สนใจนางไม่

กุ้ยเฟยกลับไม่ยอมรามือ นางกดเสียงให้เบาแล้วพูดยั่วยุ

“ข้ารู้นะ เจ้าอยากให้นางสนมเจียแย่งชิงความโปรดปราน แบ่งความรักความโปรดปรานของฝ่าบาทไปจากข้า

“เฟิ่งเวยเฉียง ฮองเฮาอย่างเจ้าช่างน่าสมเพชเสียจริง!

“เจ้าทุ่มเทกายใจสนับสนุนนางสนมเจียถึงเพียงนี้ สุดท้ายนางก็ยังถูกข้าเหยียบย่ำจนลุกไม่ขึ้นอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

“เจ้าเองก็เช่นกัน อีกไม่นาน เจ้าก็ต้องคลานมาอยู่แทบเท้าข้า ขอให้ข้าไว้ชีวิตเจ้า! เหมือนกับแม่ของเจ้าในวันนั้น...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเลิกคิ้วขึ้น

กุ้ยเฟยแอบสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้บนสีหน้าของนาง จึงแสดงความพึงพอใจออกมา

“เป็นอะไรไป เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?

“หลังจากเจ้าถูกจับตัวไป ฮูหยินเฟิ่งเคยมาขอเข้าพบข้าอย่างไรเล่า!

“ข้าให้นางทำอะไร นางก็ทำหมด กระทั่งให้นางคุกเข่าลงไปใส่รองเท้าให้ข้าก็ยังทำ สำเหนียกตัวกว่าเจ้ามากนัก!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกุมบังเหียนแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว

กุ้ยเฟยมองออกไปข้างหน้าไกล ๆ หัวเราะเย็นยะเยือกออกมา

“ที่แท้ความโง่ก็ได้มาจากแม่ของเจ้านั่นเอง”

“นางถึงกับคิดว่าแค่โขกหัวให้ข้าไม่กี่ครั้ง ให้ข้าได้ล้อเล่นไม่กี่ที ก็จะแลกกับความปลอดภัยของเจ้าได้

“ไม่รู้จักคิดเสียบ้าง ข้าได้รับความโปรดปรานขนาดไหน ข้าจำเป็นต้องอิจฉาจนทำร้ายลูกของนางอย่างนั้นหรือ? ถึงกับกล้ามาสงสัยข้า เฮอะ สมควรถูกข้าปั่นหัวแล้ว !”

กุ้ยเฟยยังคงไม่ยอมรับว่านางเป็นคนสั่งให้โจรมาลักพาตัวคนไป นางมั่นใจว่าสกุลเฟิ่งไม่มีหลักฐาน จึงแย้มยิ้มงามหยาดเยิ้ม

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนปรากฎรอยยิ้มขึ้นบาง ๆ

“การแข่งครึ่งหลัง จะต้องมีสีสันมากเป็นแน่”

......

บนปะรำพิธี

ไทเฮาทรงทอดพระเนตรเสียจนกลัดกลุ้ม อยากกลับตำหนึกฉือหนิงอยู่หลายครา

นางสนมเจียเป็นอะไรไป?

นางจะถูกกุ้ยเฟยกดเอาไว้เช่นนี้หรือ?

การแข่งขันครึ่งหลังเริ่มต้นขึ้น

รุ่ยอ๋องตรัสออกมาอย่างไม่ลังเล

“กุ้ยเฟยจะต้องคว้าชัยไปได้เป็นแน่ ทั้งสนามแข่งไม่มีใครขวางนางได้

“ไม่ต้องลุ้นเลยว่าใครจะเป็นผู้ชนะ

“ฝ่าบาท พระองค์เห็นว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวอวี้มองไปที่เงาร่างที่กำลังขี่ม้าตีลูกบอลอยู่ในสนาม ไม่ออกความคิดเห็น

เขายกจอกสุราขึ้นมาอีกครั้ง แล้วดื่มจนหมด

สุราบริสุทธิ์ไหลลื่นลงคอของเขา ลูกกระเดือกของเขาก็ขยับ แลดูเย้ายวน

เหล่านางสนมที่นั่งชมการแข่งขันเองก็กำลังถกกัน

“กุ้ยเฟยช่างร้ายกาจเสียจริง หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทีมสีน้ำเงินจะต้องคว้าชัยไปได้แน่”

“ปกติดูนางสนมเจียฝึกซ้อมยังนึกว่านางไร้คู่ต่อสู้ วันนี้ได้รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าอย่างแท้จริง”

“โชคดีที่พวกเราไม่ได้ร่วมการแข่ง เอาแต่แพ้แบบนี้ขายหน้าแย่”

“อย่าลืมไปสิ ฮองเฮายังอยู่ในสนามแข่งนะ นางขี่ม้าได้เก่งมาก ไม่แน่อาจจะพลิกสถานการณ์ได้ก็เป็นได้”

“แต้มห่างกันถึงเพียงนี้ยังจะตามทันได้หรือ?”

เวลานี้เองในสนามก็มีเสียงดังขึ้น

“เข้าแล้ว! สีดำได้แต้ม!”

ไทเฮาทรงตกตะลึง “ผู้ใดตีเข้าน่ะ?”

กุ้ยหมัวมัวค้อมกายตอบ “ไทเฮา เป็นนางสนมเจียเพคะ”

เวลานี้ที่สนามแข่ง

นางสนมเจียไม่คาดคิดว่าตนจะตีลูกเข้าได้

ที่มากกว่าความยินดีนั้น คือความประหลาดใจ