แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 771

เฟิ่งจิ่วเหยียนลองกระบี่ แววตาคมกล้าเผยความแข็งแกร่งออกมา

พอกระบี่ล้ำค่าอยู่ในมือ นางก็รู้สึกอยากฟันอะไรซักอย่าง เปิดคมกระบี่เสียหน่อย

เซียวอวี้ที่เห็นนางชอบกระบี่ชื่อหยวนมาก รอยยิ้มในแววตาก็ยิ่งเผยความอ่อนโยน

ทว่าผ่านไปไม่นานก็รู้สึกว่าผิดปกติ

นางเอาใจใส่กระบี่มากกว่าเอาใจใส่เขา

โดยเฉพาะแววตาที่นางมองกระบี่ ดูลึกซึ้งเสียยิ่งกว่าเวลามองเขาเสียอีก!

“เราไปดูฎีกาด้านนอกก่อน”

ยามที่เซียวอวี้พูดประโยคนี้ ก็หวังว่านางจะมองตน

ทว่าสุดท้ายนางก็ยังจับกระบี่นั่นไปมา ไม่หันมามองไม่ส่งเสียงตอบรับ ไม่พูดอะไรซักคำ

เซียวอวี้: กระบี่นั่นมีดีขนาดนั้นเลยรึ?

เซียวอวี้กักเก็บความเคืองโกรธเอาไว้แล้วก้าวยาว ๆ ออกไปด้านนอก อ่านฎีกาต่อ

เมื่อเห็นใบรายการสิ่งของที่ฝังลงหลุมศพของฮ่องเต้ไท่จงแคว้นเฉิน ความโกรธของเขาก็หายไปจนหมด

แต่งกับภรรยาเช่นนี้ได้ ผู้เป็นสามีจะยังต้องการอะไรอีกเล่า

เป็นเขาเองที่ใจแคบ เซียวอวี้ปลอบตนเองเรียบร้อย

......

นอกวังหลวง

ณ ตำหนักรุ่ยอ๋อง

ช่วงนี้รุ่ยอ๋องถูกหร่วนฝูอวี้รัดตัวเอาไว้

หมายถึงถูกรัดเอาไว้จริง ๆ

บนแขนของเขามีงูตัวหนึ่งพันอยู่ องครักษ์นาม หลิวหวา เป็นบุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ท่านอ๋อง...”

นังปีศาจนี่มาจากที่ไหนกันแน่! ทำเกินไปแล้ว!

รุ่ยอ๋องกลับสงบนิ่งกว่ามาก เขาหลับตา อดกลั้นความโกรธแล้วพูดว่า

“แม่นางหร่วน ข้าขอเตือนเจ้าให้หยุดมือเสียตอนนี้เถิด

“ต่อให้เจ้าฆ่าข้า ข้าก็ไม่มีทางสู่ขอเจ้า”

หร่วนฝูอวี้เดินตรงเข้าไปนั่งในตำหนัก ราวกับนายหญิงของตำหนักนี้ก็ไม่ปาน นางยิ้มเสียจนดูงดงามหยาดเยิ้ม ทว่าแววตากลับคงไว้ซึ่งความเย็นชา

“ข้าขอเตือนเจ้า อย่าได้ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ กลับชอบสุราลงทัณฑ์!

“ข้าชอบเจ้า นับเป็นบุญของเจ้า

“เข้าวังไปขอพระราชทานสมรสกับข้าเดี๋ยวนี้!”

งูพิษบนแขนของรุ่ยอ๋องเลื้อยขึ้นไปที่คอของเขาแล้ว หัวงูหันไปที่ใบหน้าของเขาแล้วขู่ฟ่อ

เขาเคยคบหากับสตรีบ้าอย่างมู่หรงหลันเป็นสหาย เดิมคิดว่าจัดการได้ไม่ยาก สุดท้าย เหนือคนยังมีคน

หร่วนฝูอวี้ผู้นี้ยังวิปลาสกว่ามู่หรงหลันเสียอีก!

เพื่อท่านอ๋องแล้ว หลิวหวาอดกลั้นความกลัวในจิตใจสุดชีวิต ใช้มือเดียวจับหัวของงูตัวนั้นแล้วดึงมันออกมาทั้งตัว!

รุ่ยอ๋องปลอดภัยแล้ว ทว่าหลิวหวากลับโดนงูกัด

“หลิวหวา!” รุ่ยอ๋องคิดจะช่วยคน หร่วนฝูอวี้เคลื่อนตัวมาขวางอยู่ด้านหน้าเขาในพริบตา

หร่วนฝูอวี้หัวเราะจนทำให้คนรู้สึกเกลียด

“ตื่นตระหนกเพียงนี้เชียว องครักษ์น้อยผู้นี้เป็นคนรักของเจ้าหรือ?”

แววตารุ่ยอ๋องปรากฏความโกรธแค้น

เขาถูกหร่วนฝูอวี้ทำให้โมโหแล้วจริง ๆ ความสงบนิ่งนุ่มนวลในอดีตหายไปสิ้น

ยามที่เขากำลังจะลงมือฆ่าหร่วนฝูอวี้ นางพลันอาศัยจังหวะเข้ามาพูดข้างหูเขาช้า ๆ

“เจ้าโง่ เจ้าไม่ยอมแต่งงานมาตลอด ไม่กลัวความแตกหรือไร?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน