แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 786

รุ่ยอ๋องรู้อยู่แล้วว่าหร่วนฝูอวี้ชอบเฟิ่งจิ่วเหยียน บัดนี้คนผู้นี้ก็อาศัยอยู่ที่จวนของเขามิยอมไป เขาจึงจงใจเอ่ยยั่วยุ

“ท่านพี่ของเจ้าเป็นอย่างไร ข้าไม่รู้

“แต่ข้ารู้เพียงว่า ฝ่าบาทกับฮองเฮาทรงมีความรักที่ลึกซึ้งต่อกันอย่างมาก กลัวแต่ว่าราตรีนี้อาจจะไม่ยาวนานพอ”

หร่วนฝูอวี้มิได้โกรธเคืองเหมือนดั่งที่เขาคิดไว้ แต่กลับยิ้มด้วยความโล่งใจ

“ท่านพี่พึงพอใจก็ดีแล้ว”

ประกายวาวในดวงตารุ่ยอ๋องมลายหาย เปลี่ยนเป็นว่างเปล่า และคล้อยตามราวกับถูกผีสิงในทันที

“เจ้าพูดถูก”

ณ พระราชวัง

ภายในตำหนักจื้อเฉิน

เซียวอวี้เคลิบเคลิ้มอยู่กับเสียงเรียกซ้ำ ๆ ว่า “ท่านพี่” และปรารถนาได้ยินอย่างไม่สิ้นสุด

ช่างบังเอิญตรงกับคำพูดของรุ่ยอ๋อง เขารู้สึกว่าราตรีนี้สั้นเกินไป

เช้าวันต่อมา

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนตื่นขึ้นมา ก็เห็นเซียวอวี้นอนอยู่ข้างกายนาง และจ้องนางด้วยแววตาอันร้อนรุ่ม

นางพลิกตัวกลับ และหันหลังให้เขา “ท่านควรไปว่าราชกิจได้แล้ว”

เซียวอวี้เขยิบเข้ามาใกล้ โอบเอวของนางไว้ และจูบที่หลังลำคอของนาง

“วันนี้เราไม่ไปว่าราชกิจ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัวอย่างมาก จึงผลักเขาออกไปเบา ๆ

“มิบันยะบันยัง ท่านอยากจะเสื่อมสมรรถภาพก่อนวัยหรือ?”

เซียวอวี้: !

เขาตะลึงไปชั่วขณะ แล้วถามว่า “เสื่อมสมรรถภาพจริงหรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบ: “ยับยั้งบ้างจะเป็นการดี”

นางก็ยังสงสัย เมื่อคืนอยู่กันจนดึกดื่นเพียงนั้น นางอ่อนเพลียอย่างมาก เหตุใดเขายังมีกำลังวังชาอยู่

ฮ่องเต้ไม่เสด็จไปว่าราชกิจ แต่นางในฐานะฮองเฮา ยังต้องไปคารวะไทเฮา และตามกฎต้องไปพบปะกับเหล่าสนมในวังหลัง

ดังนั้น นางจึงลุกขึ้น เปลี่ยนอาภรณ์ และล้างหน้าล้างตา

เซียวอวี้ตามหลังนางมาอย่างกระชั้นชิด ราวกับเป็นเงาตามตัวนาง

นางทำเช่นไร เขาก็ทำเช่นนั้น

ขณะที่นางนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาก็หยิบหมึกเขียนคิ้วขึ้นมา ต้องการจะช่วยเขียนคิ้วให้นาง

“เราเคยได้ยินว่า สามีภรรยาชาวบ้านที่รักกัน สามีจะวาดคิ้วให้ภรรยา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เหตุใดนางถึงมีลางสังหรณ์ในทำนองที่ไม่ดี?

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เซียวอวี้ก็วาดเสร็จแล้ว

ทันทีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปมองในคันฉ่อง หัวใจที่เหมือนแขวนอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็ถูกรัดจนตาย

คิ้วคู่นั้นทั้งดำทั้งหนา และยังสั้นอีก!

เซียวอวี้อยู่ข้างหลังนาง โน้มตัวลงมาโอบนาง รวบนางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน และเอียงศีรษะหอมแก้มนาง

“เราคิดว่าสวยดี รูปร่างหน้าตาของฮองเฮา อย่างไรก็สวยไปหมด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกลั้นหายใจเฮือกหนึ่ง