แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 796

วันเวลาแห่งความสุขมักจะแสนสั้นเสมอ

หลังผ่านงานมงคลสมรสไปได้สามวันนั้น เซียวอวี้ก็ได้เวลาไปว่าความยามเช้าเสียที

เขามักจะตื่นนอนตรงเวลา กิจวัตรเช่นนี้หาได้เคยหย่อนยานไม่

ทว่า เมื่อมีสตรีงามมาร่วมเคียงหมอนด้วยเช่นนี้ ก็ทำเอาเขามิอยากจากนางไป

หลังจากพักผ่อนที่ตำหนักหย่งเหอเมื่อคืนนี้ ยามที่เซียวอวี้ลืมตาขึ้นมานั้น เมื่อคิดที่จะเข้าไปโอบกอดคนข้างกายกลับพบว่าคว้าได้แต่อากาศ

เซียวอวี้จึงสะดุ้งขึ้นมาในทันที ก่อนจะรีบลุกขึ้นเปิดม่านออกมา

“ฮองเฮาเล่า!”

หลิวซื่อเหลียงที่กำลังรั้งรออยู่ห้องโถงด้านนอกนั้น เมื่อได้ยินเสียงจึงรีบเดินเข้ามารายงาน

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฟ้ายังมิสางฮองเฮาก็ตื่นบรรทมมาฝึกยุทธ์อยู่ด้านนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เรื่องนี้ทำเอาหลิวซื่อเหลียงเองนึกตกใจยิ่งนัก

มิแปลกใจเลยที่ฮองเฮาเติบโตมาจากค่ายทหาร แม้แต่การตื่นนอนในยามเช้ายังตื่นไวกว่าฝ่าบาทเสียอีก

เซียวอวี้รู้ดีว่านางมีนิสัยฝึกยุทธ์ในตอนเช้า ทว่า เขามิคิดว่าจะเช้ามากขนาดนี้

ด้านนอกตำหนัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนสวมใส่ชุดลำลอง พร้อมผมที่รวบเอาไว้สูง ผมหางม้าของนางสะบัดไปตามแรงเคลื่อนไหว หากมองจากไกล ๆ คล้ายกับชายหนุ่มรูปงามที่แต่งกายด้วยเนื้อผ้าสดใส ทั้งยังเต็มไปด้วยความสง่าผ่าเผย

นางปลุกร่างกายด้วยกระบวนท่าอู๋ฉินซี หลังจากนั้นจึงฝึกเพลงกระบี่ด้วยกระบี่ชื่อหยวน ก่อนจะหันไปฝึกเพลงหอก

แสงอาทิตย์ในยามเช้า ราวกับหลงรักนาง ไปส่องประกายที่ร่างของนางจนหมด

เหล่าข้ารับใช้ที่ตื่นมาเห็นภาพนี้แต่เช้านั้น ต่างก็มิอาจเดินไปที่อื่นได้

พวกเขาต่างก็พากันรวมตัวกันตามหัวมุมต่าง ๆ พลางเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ

“ฮองเฮาน่าเก่งกาจยิ่งนัก!”

“ข้าได้ยินมานานแล้วว่า ท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งมีเพลงหอกที่ร้ายกาจยิ่งนัก เมื่อได้มาเห็นกับตาในวันนี้ นับว่าเป็นบุญของข้าแล้ว!”

“ไม่ได้เรื่อง! ทว่า... ฮองเฮานั้นดูกล้าหาญองอาจมากกว่าบุรุษเสียอีก! ช่างเป็นวีรบุรุษสตรีที่ห้าวหาญเสียจริง ทำเอาหัวใจข้าเต้นออกมาอย่างรุนแรงเลย”

“แค่กแค่ก!” หลิวซื่อเหลียงกระแอมกระไอออกมาอย่างแรง ทำให้เอาเหล่าข้ารับใช้ที่กำลังคุยกันอยู่ใต้ชายคาพากันตกอกตกใจ จนวงแตกรีบพากันแยกย้ายไปในทันที

หลิวซื่อเหลียงที่เดินตามติดฝ่าบาทมานั้น พยายามลอบสังเกตสีหน้าของฝ่าบาทไปด้วย

ในใต้หล้านั้น หาได้มีบุรุษคนใดชอบให้สตรีเป็นผู้นำตนเองไม่ ทั้งยังมิชอบสตรีที่มิอยู่ในร่องในเรือนอีก

ทว่า สิ่งที่เขาเห็นนั้น สายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ของฝ่าบาทนั้นเอาแต่จับจ้องไปที่ฮองเฮา

เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยแสดงทักษะเพลงหอกของนางให้เขาเห็นมาก่อนที่จะได้หย่ากันในครานั้น

หากแต่ในยามนั้น เขานึกเจ็บปวดยิ่งนักที่ต้องสูญเสียนางไป

แต่ในยามนี้นางกลับมาอยู่ข้างกายเขาอีกครั้งแล้ว เขายังสามารถเห็นนางฝึกเพลงกระบี่เพลงหอกได้ทุกวันอีกด้วย

ทว่า...เหล่าข้ารับใช้ในวังช่างน่ารำคาญเสียจริง

แต่ละคนไม่มีสิ่งใดทำหรืออย่างไร เหตุใดถึงต้องมาคอยแอบมองฮองเฮาของเขาด้วย!

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนฝึกยุทธ์เสร็จนั้น เมื่ออาบน้ำชำระกายผลัดเปลี่ยนอาภรณ์จนเสร็จ

ยามที่นางกำลังสวมใส่เสื้อคลุมตัวนอกนั้น เซียวอวี้ก็เข้ามากอดนางเอาไว้จากทางด้านหลัง

“เราสร้างสนามฝึกยุทธ์ในตำหนักหย่งเหอดีหรือไม่ ยามที่เจ้าฝึกยุทธ์จักได้ไม่ลำบากมากนัก”

เฟิ่งจิ่วเหยียนปัดแขนของเซียวอวี้ออก ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธออกมาอย่างเย็นชา

“มันเสียเงินเสียเวลาเกินไปเพคะ อีกทั้ง การฝึกยุทธ์ในสถานที่โล่งแจ้งเช่นนี้ ได้สูดรับอากาศบริสุทธิ์ นับว่าเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง”