ตอนนี้อยู่ในฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศค่อนข้างเย็น แต่หลังของเฉียวเจิ้นกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ
ทางด้านอวี๋หมิงหลางไม่ได้พูดอะไรแต่กลับส่งสัญญาณมาว่าให้ถอย ซึ่งทำให้ทุกคนที่ผ่านการฝึกมารู้เลยว่าข้างในอาจมีวัตถุที่ไม่อาจบรรยาย
เฉียวเจิ้นยืนนิ่งอยู่ข้างนอกเหมือนท่อนไม้ มองไปทางห้องที่อวี๋หมิงหลางอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หายใจไม่ทั่วท้อง กลัวว่าถ้าเผลอแล้วจะได้ยินเสียงอะไรที่ไม่ดี กลัวยิ่งกว่าคือการที่อาจจะสูญเสียเพื่อนร่วมงานที่เขาเคารพมากที่สุดภายในชั่วพริบตา คำว่าเพื่อนไม่เพียงพอที่จะบรรยายถึงมิตรภาพระหว่างเขากับอวี๋หมิงหลาง ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายครั้ง มันเกินคำว่าเพื่อนมานานแล้ว
คนอื่นๆก็อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ต่างกัน
มีเพียงคนเดียวที่คิดไม่เหมือนคนอื่น นั่นก็คือหลิวเหมียว
เธอคิดว่าตัวเองการศึกษาสูงกว่าเสี่ยวเชี่ยน แถมยังทำงานที่ศูนย์วิจัย เรื่องแบบนี้กลับให้เสี่ยวเชี่ยนออกไปทำเอาหน้า เธอไม่ยอม
“นี่ นายน่ะ นายนั่นแหละ!” หลิวเหมียวชี้เฉียวเจิ้น
เวลานี้เฉียวเจิ้นจิตใจจดจ่ออยู่ที่เสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลาง พอได้ยินหลิวเหมียวตะโกนแบบนั้นจึงเอามือชี้หน้าตัวเอง นี่พูดกับเขาอยู่เหรอ?
“นายนั่นแหละ! ฉันว่ายัยเฉินเสี่ยวเชี่ยนนั่นเอาไม่อยู่หรอก เป็นแค่นักเรียนแถมยังมีแค่ใบอนุญาตระดับต่ำสุด ไม่มีทางจัดการคนร้ายได้อยู่แล้ว ดูจากยศนายแล้วน่าจะสูงที่สุดในนี้ นายเข้าไปบอกซิว่าให้เปลี่ยนฉันเข้าไป!”
หลิวเหมียวคิดว่าตัวเองพูดด้วยความเกรงใจมากแล้ว อีกทั้งยังมั่นใจเต็มเปี่ยมว่านอกจากตัวเองก็ไม่มีใครเหมาะไปมากกว่านี้ นึกไม่ถึงว่าพฤติกรรมของตัวเองจะสร้างความไม่พอใจให้กับทุกคนที่กำลังเครียดอยู่
ทุกคนกำลังเป็นห่วงเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลาง แล้วจะทนฟังคำพูดแย่ๆแบบนี้ได้ยังไง?
เฉียวเจิ้นเพ่งมอง เอามือทำอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลัง “หืม? คุณอยากเข้าไปเปลี่ยนกับพี่สะใภ้ของพวกเรา?”
“แน่นอน เขาเข้าไปนานขนาดนี้แล้วก็แสดงว่าทำไม่สำเร็จ เทียบกับปล่อยให้เขาเป็นตัวถ่วงทำOneตายไปด้วยกัน ไม่สู้เปลี่ยนฉัน—”
“ปัง!”
เสียงดังสนั่นตรงแถวหลิวเหมียว เธอสะดุ้งเอามือกุมหัวกรีดร้องออกมา
เฉียวเจิ้นเอาเท้าออก
เสียงนั้นเป็นเสียงเฉียวเจิ้นเหยียบขวดน้ำดื่มที่ฝาถูกปิดสนิท เสียงเลยดังมาก
“แค่ขวดน้ำดื่มยังทำให้คุณขวัญเสียขนาดนี้ แล้วคุณจะเอาอะไรมาสู้พี่สะใภ้ของพวกเรา?” เฉียวเจิ้นยกนิ้วกลางให้หลิวเหมียว ขออภัยที่เขาต้องพูดตรงๆ นังขยะ!
“นาย! ฉันจะร้องเรียน!” หลิวเหมียวโมโหกระทืบเท้า เฉียวเจิ้นขี้เกียจเสียเวลาพูดด้วย เขาหันไปพูดกับคนข้างหลัง
“ลากตัวออกไป อย่าให้มาเกะกะตรงนี้”
“พวกแกกล้าเหรอ! ทางศูนย์ส่งฉันมา ฉันไม่ไปแล้วพวกแกจะทำไม!” หลิวเหมียวไม่ยอม
“ลาก ออก ไป!” เฉียวเจิ้นเน้นย้ำทีละคำ มีคนรับคำสั่งทันที รำคาญผู้หญิงคนนี้ที่เอาแต่โวยวายเลยจับล็อคไว้บนรถพร้อมเอาผ้ายัดปาก
สามชั่วโมงนี้ต้าอีก็ผ่านไปอย่างยากลำบากเช่นกัน


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย