แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 455

ตระหนักได้แล้ว

“ก็ต้องดูว่าโกหกเรื่องอะไร เรื่องนี้ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันในวงการ บางคนคิดว่าโกหกโดยมีเจตนาดีได้ บางคนบอกไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าขอแค่มันเป็นประโยชน์กับคนไข้ งั้นก็ทำได้ แน่นอนว่าจะต้องไม่ก่อให้เกิดผลร้ายแรงด้วยนะ เธอทำเรื่องแบบนี้จะต้องแน่ใจว่าเกิดผลลัพธ์ที่ดี”

“ดีไม่ดีก็ต้องดูว่าอาจารย์จะเลือกอะไร…” เสี่ยวเชี่ยนพึมพำ

“เธอว่าอะไรนะ?”

“เปล่าค่ะ! หนูหมายถึง เข้าใจแล้วค่ะ! อาจารย์คะ คำพูดของอาจารย์ทำให้หนูคิดได้ ต่อไปหนูจะยึดมันเป็นหลักในการรักษาคนไข้ แล้วก็…ถ้าวันหนึ่งอาจารย์เจอว่าหนูทำเพื่อคนไข้จริง แต่โกหกคนไข้ ตัวหนูไม่ได้ผลประโยชน์นะคะ อาจารย์จะตบหนูไหมคะ?”

ศาสตราจารย์หลิวขำ “ฉันสอนหนังสือมาทั้งชีวิต ไม่เคยตีนักเรียนคนไหนเลย ต่อให้ทำวิทยานิพนธ์เนื้อหาปลอมมาก็ตามฉันก็ไม่เคยลงไม้ลงมือ แล้วฉันจะตบเธอได้ยังไง?”

เด็กคนนี้เข้ากับนิสัยเธอได้ดีจริงๆ ศาสตราจารย์หลิวชอบเสี่ยวเชี่ยน

เสี่ยวเชี่ยนทำหน้าทะเล้นใส่ศาสตราจารย์หลิวในใจ อาจารย์ ดูท่าชาติก่อนนักเรียนคนเดียวที่ถูกอาจารย์ลงไม้ลงมือคงเป็นเธอคนเดียวสินะ ทำไมรู้สึกเหมือนถูกหวยรางวัลใหญ่?

แต่ใครจะอยากถูกรางวัลใหญ่กัน…แอบอึดอัดใจ

“แต่ยัยเสี่ยวปืนเหล็ก—”

“อาจารย์เรียกหนูว่าอะไรนะคะ!!!” เสี่ยวเชี่ยนอยากจะบ้า ปืนเหล็กคืออะไรวะ!

“ยัยเสี่ยวปืนเหล็กไง คู่กับอวี๋ไข่เหล็ก ฉันว่าเธอเหมาะกับชื่อนี้ เสี่ยวปืนเหล็ก หลายปีมานี้ฉันสั่งสอนเด็กมาตั้งหลายคน เธอทำให้ฉันเซอร์ไพร้ส์ที่สุดแล้วก็ทำให้ฉันเป็นห่วงมากที่สุด ฉันรู้สึกว่าเธอก้าวหน้าไวเกินไป ฉันกลัวว่าเธอจะได้ใจเพราะพรสวรรค์ที่ตัวเองมีจนสูญเสียจิตใจของการเป็นจิตแพทย์ และเพราะฉันคาดหวังกับเธอมาก ฉันถึงได้เข้มงวดกับเธอ ถ้าวันหนึ่งเธอทำเรื่องที่ทำให้ฉันผิดหวัง ไม่แน่ฉันอาจจะตบเธอก็ได้ แต่ฉันก็คงจะเกลียดตัวเองเหมือนกัน”

เกลียดตัวเองที่ทำไมไม่เพาะเลี้ยงเมล็ดพันธุ์เก่งๆแบบนี้ให้ดี

ดูแลเด็กคนหนึ่งให้ดีไม่ได้ คนเป็นอาจารย์ก็ย่อมรู้สึกผิด ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ได้สอนอะไรเสี่ยวเชี่ยน แต่ศาสตราจารย์หลิวกลับมองเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนกันเอง อยากจะมอบความรู้ทั้งหมดที่ตัวเองมี ให้สมกับที่เสี่ยวเชี่ยนเรียกเธอว่าอาจารย์

พอเงยหน้าก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนตาแดงๆ ศาสตราจารย์หลิวใจอ่อนยวบ กวักเรียกเสี่ยวเชี่ยนเข้ามา “ฉันพูดไปแบบนั้นเธอไม่ต้องกลัวนะ ไม่—”

ศาสตราจารย์หลิวชะงักเพราะเสี่ยวเชี่ยนเอามือปิดปากวิ่งออกไปแล้ว

อวี๋หมิงหลางพอจัดการเรื่องหัวหน้าใหญ่เสร็จก็เลิกดื่มเหล้า แล้วคืนห้องมายังโรงพยาบาล

หัวหน้าใหญ่ยืนลังเลอยู่หน้าห้องผู้ป่วยสักพัก อวี๋หมิงหลางทำท่าสู้ๆเป็นกำลังใจให้เขา หัวหน้าใหญ่สูดลมหายใจเข้าลึกๆประหนึ่งกำลังจะไปรบ แล้วผลักประตูเข้าไป

อวี๋หมิงหลางไม่เห็นเสี่ยวเชี่ยน มองไปรอบๆแล้วก็เห็นลูกเชี่ยนของเขานั่งเช็ดน้ำตาอยู่บนขอบกระถางต้นไม้

อวี๋หมิงหลางปวดใจ รีบเดินเข้าไป เขานั่งบนขอบกระถางต้นไม้แล้วให้เสี่ยวเชี่ยนนั่งบนตัก

“ร้องไห้ทำไม น้าหลิวว่าเหรอ? เขานิสัยแบบนั้นอยู่แล้วคุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก อีกอย่างตอนนี้อากาศก็ยังเย็นอยู่คุณมานั่งบนขอบกระถางทำไม? ไม่สบายขึ้นมาจะทำไง?”

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้อยากร้องไห้เลยจริงๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกแย่มาก พอเห็นอวี๋หมิงหลางมาก็เอามือกอดแล้วซุกหน้าเข้ากับแผงอกเขา

“เสี่ยวเฉียง ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ”

ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดที่อาจารย์เพิ่งพูดพวกนั้น เสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางรู้เลยว่าชาติที่แล้วอาจารย์ตบเธอด้วยความรู้สึกแบบไหน

ที่แท้ตอนอาจารย์ตบเธอในใจของท่านก็เสียใจ ท่านจะต้องนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจแน่ว่าไม่ได้สั่งสอนเธอให้ดี ถ้าอาจารย์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยมีเหรอจะลงไม้ลงมือ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน